Alle inzendingen over schoonheid

zo kun je verdwalen met je neus in de wolken of in geuren die een schoonheid kleuren met honing mandarijnen fluwelen gordijnen en ogen stralend naar een ster die er misschien wel helemaal niet was, of gewoon in jouw lach als je stiekem om het hoekje gluurt of met je neus plat tegen het raam en een blos die smaakt naar meer kan ik nog dromen…

Filosofie is soms kunst, kunst soms oogmerk voor hogere gedachten, met lyriek overladen woorden, tot een vorm, tot beeld schoonheid is geen eis, is bron voor de kritiek smaak maakt elke kunst en poëzie minder We moeten prijzen wat kwetsbaar wordt gedeeld niet neigen naar een vlotte vorm van repliek want voor begrip is dat de grootste hinder…

ik wist niet eens wat mooi was had er kleine woordjes zoals leuk aardig en best goed voor maar kon niet eens beschrijven wat het echt met mij deed tot handen en fantasie ermee aan het werk gingen en ik schoonheid tussen mijn vingers zag groeien en bloeien met goed kijken en nadoen haalde ik de technieken in stevige leerprocessen…

Ik voel de stilte om me heen Een gevoel van eenzaamheid Zoveel mensen lief voor mij Maar ik mis jouw tederheid Als een klimop om mijn hart Zit jij diep in mij verweven Ik mis je vriendschap je liefde Gevoelens die blijven zweven De zon streelt nu zacht de dag Een parfum vol met rozenlucht Geraakt door al die schoonheid Voel ik geluk…

Jij bent mijn droom; Gulzig geschapen Mijn lente ontluikend Ontdaan van haar vacht Jij bent mijn visie; Gadegeslagen Jouw schoonheid die schittert Gelijk een robijn Bij dag en bij nacht.…

crediteuren worden zou hij werd weer jong, pienter, lenig schreef liedjes en poëzie, zwom naakt in zee met de “r” in de maand, overtuigd van een toekomst vervuld van beloften hij was een groot schrijver, alhoewel hij tot nu toe nog niets geschreven had noemt zichzelf een artiest van het woord op zoek naar een uitgever en zij wil wel alle schoonheid…

woorden in onwetendheid versluierde blikken giftig vertroebelen geopende armen die schrijnend leeg deze dag niet meer vast kunnen noch willen houden laten ongevulde handen levenloos gaan langs gestolen zinnen schrijven onduidelijke lijnen hun eigen wanhopige nachten, levensdraden laten gebroken letters ademloos haar eigen schoonheid…

ogen om opnieuw het verlangen te bekoren 2 ook al sterven wij iedere dag en is pijn en verdriet een hard gelag je kunt niet ontkennen dat je dan ook waarlijk leeft en gedwongen wordt nieuwe wegen te verkennen 3 ook een treurwilg wordt heel oud hij laat takken zien in veelvoud, groeit tegen de verdrukking in en toont zijn grote schoonheid…

Ik schrijf voor jullie een lied over de bomen over de wolken de hemel en de zee het schemeren in wazige vertes een lied van schoonheid dat klinken zal voor twee ik schrijf mezelf een lied om treurnis te verdrijven om te gedenken aan hoe het vroeger was hoewel verdriet er altijd wel zal blijven klink ik op jullie en hef daarbij het glas ik…

liefde en intens plezier nog zonder fundament wel genoeg stenen en cement voor meerdere huizen maar altijd bleef het luisteren naar en fluisteren voor de rest van de wereld creatief hoog spel omdat wij graag met woorden speelden en samen vaak de strekking deelden zo ook kleur en vormgeving ieder een eigen stijl in schoonheid…

sparrenhouten wouden graaien naar gouden oorden hoger dan ware woorden woorden paaiende praatjes van koude wind dennenmossen bossen waaien waar golfjes klotsen over rotsen rotsen fraaie waters in mijn zijn - net wijn schoonste der schoonheden komt voorbijgegleden door mijn lome weten weten als een gans over egaal vijvervlak…

we waren er samen goed in liefde laten stromen door onze lijven we bouwden ons plein steen voor steen ik het voeteneind en jij het hoofdeind zo kropen we samen naar elkaar toe het werd een levendige schoonheid waar we samen alles inbrachten in een ruimte zonder omheiningen liefde in lijnen naar alle hoeken nimmer te bedwingen in houden…

Vast staat dat overal een eind aan komt Liefde bloedt dood Geluid verstomt Succes eindigt in de goot Strijdlust verdwijnt met verraad Blijdschap wordt woede Nieuws eindigt in beraad Angst vrij ben je ineens op je hoede Licht is oneindig als het heelal Gebroken het hart dat ik eens stal Liefde is noodzakelijk Tijd even vergankelijk Schoonheid…

steels gluur ik naar je prachtige borsten, met nu nog die zachte rozeknoppen, naar de tere welving van je buik, naar je mooie, ronde dijen, nu durf ik niet meer naar je te kijken, omdat je naakte schoonheid mij onverbloemd onthult wat ik niet weten wil, mijn hart bonst mijn ademtocht versnelt het bloed raast door mijn onderbuik, ja, heel…

De ochtendmist versluierend als een burka de benevelde schoonheid buiten en de wind licht de sluimer- sluier op om de zon het land te laten kussen. De vogels zetten zacht hun aubades aan de morgen in als antwoord op het ritenuto van de nachtegaal die fluit- fluisterend de vogels het oud verhaal heeft voorgezongen.…

In de veilige kooi van verdriet lig ik stil de sleutel zojuist opgevreten Hij brand en prikt en maakt me misselijk maar ik kan bij niemand, niemand kan bij mij, dus eindelijk rust Vanachter de tralies straalt de grote wereld me toe Haar schoonheid lokt me met een lieve lach verleidelijk Zodat je de dauw in het gras bijna voelen kan Hierbinnen…

de sirtaki te dansen Kreta, mijn lieve Kreta ik kus en omhels je Je laat mij je geheimen van de bergen zien De rustieke dorpjes waar de tijd stil staat Je muziek klinkt bijna melancholisch Kreta, mijn lieve Kreta neem mij met je mee Je eeuwige zon kust mijn huid telkens weer Het zilte zout van je bruisende zee sprankelt Je laat mij de schoonheid…

doet z’n werk goed: dekt het onkruid naar de aarde toe met versgeurende, bruine laagjes zand graaft waar nodig dode vogels omhoog en legt ze zorgvuldig tussen de stilte hij laat zelfs regen dansen op onwillig, gesnoeide struiken en zwiepende bloemen dwingt hij tot vroege slaap zonder woorden en met regelmaat bouwt hij schoonheid…

Het wuivend helmgras op de duinen ruiste zacht als een oneindig lied en in de verte aan een groene einder lag nog veel meer schoonheid in 't verschiet want daar lag in een zoet herinneren de tuin: zijn eigen kleine hof van Eden de katten kwamen mauwend aangelopen begroetten hem aanhalig net als in 't verleden.…

amberplassen vol diepe schaduwen waarin dromen slapen dromen van eenzaamheid Ik wou nog eenmaal luisteren naar het lied van de nacht het fluisteren van de schuwe wind verhalend over vergane tijden zuchten van weemoed over zoveel tevergeefse woorden over al die lege ogen ogen die ooit straalden Ik wou nog eenmaal opgaan in de wondere schoonheid…

ware schoonheid vind je nog hoog gehakt vilein lonkend op paarse heksenlaarsjes onder leren coat gekleed maar schaarsjes van adeltakken die zwaar zijn doorgezakt ze monstert elke kerel van top tot teen komt hij zonder schaamrood op zijn kaken klaar op borsten met getatoeëerde draken en denk niet daar draai ik snel omheen je bent al in…

dit is een prachtig bos, haast ongerept met vogels, vlinders en volwassen bomen de schoonheid naar een eeuwenoud recept hier kunnen minstens vijftig villa’s komen dat duingebied, de onschuld niet verloren nog rusteloos, zoals het altijd was met stuivend zand en vrolijk wuivend gras de ideale bouwplaats voor kantoren dat landgoed, nog zo…

Ik schenk kleur aan de druppel van dauw die hangt in ’t ontluikende land en schoonheid en kracht aan de vrouw wier licht in de avond gestrand. Waar mijn stralen de ochtendstad strelen waart mijn zachtste licht over pleinen en het wekt de torens, kantelen van ‘t kasteel wiens jaren al schrijnen.…

zeker, het glazen lichaam is aan het oog onttrokken, verbrijzeld op enig moment maar waar de geijkte eeuwenlang door bewegende polsen in de schoonheid lijkt verheven is hem nu tussen willekeurige overlevenden een voorlaatste rustplaats toegekend…

voor eeuwig kan ik je niet houden hoogstens voor altijd en dat slechts één keer hoe heerlijk het is oorlogen te beëindigen en vrede te vinden in jouw omarming taal te verliezen en te verstommen voor je schoonheid graag wil ik verdrinken in vijvers van je ogen warme handen voelen waarmee je mij als rijpe vrucht plukt in zwoele…

Weet je, liefste dromen zijn de herinnering aan een oord, verder dan ver verborgen achter een horizon van nooit vervuld verlangen Vaar er heen in je wolkenschip zweef over raadselachtige valleien zilveren stromen dwaal langs winde en langs rozen door een blij en zonnig land mijmer in het satijnen maanlicht over de koele schoonheid…

de lome lucht drukt op mijn hart zoals de dreigende avond toen de dood al naast je zat om je te halen Laat het net zo stil blijven als toen na het steunend ademhalen en de laatste zucht plotselinge rust als van dat ene moment wanneer de weeën stoppen en de bevrijdende geboorte inzet De dood openbaart zich in stilte niet in de schoonheid…

De schoonheid heeft een wespentaille, die in schril contrast staat met z'n paardenmiddel. Met ingetrokken buik verleidt-ie haar om iets te consumeren in 't café. Verrukt ziet Dik er haar decolleté. Het klikt meteen: ze trouwen met elkaar. Hoe heerlijk is de huw'lijksovernachting!…

romantisch toch op groot scherm in close-up sharon stone ashly judd krijgen een vuurtje en de kijker staat in vlam zelfs modellen worden betaald om te roken verkocht op speciale video’s en ze noemen dit ook wel eens real life een ochtendhoestje gaat wel over neem nog eentje vlak voor het ontbijt dertig jaar later een vergane schoonheid…

Maar toen zag ik jou met je betoverende schoonheid. Ik kon mijn ogen niet geloven, een engel in de realiteit. Wanneer ik mijn ogen sluit, zie ik jou in mijn dromen. Wanneer ik mijn ogen open, wens ik dat al mijn dromen uitkomen. In mijn gedachten zie ik niets anders dan jouw gezicht.…