Aurora

Ik weef een web van licht
aan de hemel die baadde in duister,
de dag groeit langzaam een gezicht
en een stem aan verscholen gefluister.

Ik schenk kleur aan de druppel van dauw
die hangt in ’t ontluikende land
en schoonheid en kracht aan de vrouw
wier licht in de avond gestrand.

Waar mijn stralen de ochtendstad strelen
waart mijn zachtste licht over pleinen
en het wekt de torens, kantelen
van ‘t kasteel wiens jaren al schrijnen.

Mijn rijk duurt kort maar schenkt hoop
aan de mens met zijn lichtloze brein,
hem houd ik de dag graag ten doop
en open zijn hemelgordijn.

licht

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 2 stemmen 190