Alle inzendingen over geschaafd

Lantaarns verwarmen de kilte van de nacht en laten de tramrails blauwachtig glanzen Bespijkerde riemen omgorden het rood de klinkers hebben haar pumps allang geschaafd En als de nacht haar keel vastgrijpt braakt zij haar weerstand tegen de winkelpui…

met voeten in stoppelriet buigt zij haar geschaafde rug over het water voor jou en mij .…

Mijn geschaafde knie bloedt, ik blijf ernaar kijken -- zo mooi rood is het!…

Op geschaafde knieën Schraapt hij met Gebroken nagels Glinsteringen uit Het ravijn. Of, Op gestrekte tenen Pakt hij met Gepedicuurde nagels Juwelen van De berg.…

Gehavend is het peloton vertrokken Geschaafd, getekend, armer aan illusies In voorportalen van hun eindconclusies Toch strijden ze weer fier en onverschrokken Zo brengt De Val ons retro-romantiek Van taaie-ouwe-krijgers-heroïek…

Al wordt er nog zo door de Haagse heren Geschaafd, gelijmd en weet ik wat gedaan Maar nu komt er gelukkig hoop van boven Want Gert-Jan Segers laat ons weer geloven…

naar waar ik eens thuis was maar het was er niet meer het was er wel maar ook weer niet anders, hoe, waar waar zijn de plekken waar ik geschaafde knieën viel de straat voor ons alleen waar is het gras om alleen te zijn de hoekjes om te schuilen het was er niet meer maar gelukkig wel nog in mijn gedachten…

Te veel woorden geschrapt en geschaafd. Heerlijk spel. Nooit klaar. Restjes woorden; Ze slapen nu. Nooit helemaal weg.…

Wij kreunen tegen hekken om het wrakhouten bestaan op de vermolmde plekken is het leven ons ontgaan wij schurken onze lijven tegen geschaafde knoesten in sex de tijd verdrijven voor het voorgoed verroesten wil ons gekerfd bewaren in de ringen van een boom opdat wij nooit verjaren als gelittekend icoon.…

Siliconen borsten ingevlochten haren geharste nagels botoxwangen en gelifte billen Getatoeëerde wenkbrauwen geïnjecteerde lippen geschaafde heupen en een gebleekte ster 'S nachts vieren de kabouters feest Stuiteren jolig piepend door de lucht in dit macabere attractiepark. Hergebruik op zijn best…

mijn hoofd los van de romp het schedeldak scharniert open; hersenen krijgen de adem die ze verdienen uiterst voorzichtig worden ze gelicht en in een pot met formaldehyde geplaatst op de draaischijf, als bij Tussen Kunst & Kitsch, worden ze bekeken minuscule dunne repen geschaafd onder de microscoop daar, ja daar wordt het godsdeeltje…

Levend in gedichten opent zich een wereld van gedachten opmerkzaamheid scherpt aan heel de schepping openbaart zich als door kinderogen in alledaagse dingen schuilt iets uitzonderlijks elk voorwerp nodigt uit ontmoetingen herleven belevenissen spreken gevormd, geschaafd, herlezen heel je wezen bestaat uit een gedicht hart en…

Leer mij nogmaals fietsen op dat rode fietsje door de laan voor ’t huis wrijf mijn geschaafde knieën. Neem weer mijn hand op weg naar school droog bij afscheid mijn tranen. Nog wil ik je voor alles danken.…

Een pleister op een geschaafde knie en een kusje er bovenop dan huppelt het kind weer verder voelt zich weer helemaal top. Het voelt zich ontzettend gelukkig heeft nooit van onrecht gehoord is helemaal in de wolken als het een doelpunt heeft gescoord.…

het blijkt gestoeld in de zetel die het leven draagt, kussens rijp van oud de leuningen geschaafd in het rijk van heden vier poten aan de vloer raken de aarde die eeuwig zwiert langs obstakels die het stenend licht aan het roer hebben gemeerd de zitting tam doch stroef knarst de tijd afwezig van een eigen zelf, erbarmen draagt het stof…

als morgen gladiolen geschaafde nerven bekleden zijn mijn dagen eerder geteld en de laatste mij een groet doet toekomen zijn de waarachtige leugens al verteld over mijn innerlijke vrede en aardse capriolen als touwen mij doen vieren om dieper in de aarde te dolen zal dan zout in ogen worden gestrooid of willen de nazaten de opluchting…

Tranen rollen over mijn wangen, ruw geschaafd door verlangen. Ik draai een bladzijde om, uitgeblust en verzwolgen door kinderleed… Ik lees de volgende doodskreet.…

er komen mag de alcohol stijgt op en bezorgd een lach een enkeling vindt dat ik overdrijf een licht gevoel betreedt mijn gebruinde hoofd en zorgt dat ik nog maar nauwelijks praat mijn lichtjes aan de vele geneugtes laaft een nuchtere kijk had ik mijn lief beloofd maar ik weet dat het gevoel niet overgaat tot nog toe is er niet aan mij geschaafd…

verdunt in allerijl, havens komen in zicht, op het slagveld ruist het voorlaatste riet het wordt er kouder is het vizier op mijn zwanengezang gericht raakt dan ook de geest gekweld, wordt mijn kijken naar nog meer staren overgeheld dicht ik almaar dichter dan verlicht en strooi ik verder naar de einder uit totdat er zes geschaafde…

We waren in de bergen, waar je je kunt bezeren aan gedachteloos gesteente, tot bloedens toe geschaafde schenen jongensachtig.…

een smalle gang geschaafd uit wilgen vlucht in beeldspraak als een impasse waarin spiegels zich laven aan illusies over stilte heersen, onafgerond om verder te golven, tot daar waar stromen spelen in daggezichten met wilde vruchten van hoop. wuivend naar onderweg, naar jonge en oude bomen, naar vlaggen in de verte en heerlijk…

Spelend onder een stolp van glas wat geen glas meer is, de substantie beperkt en versterkt het in en uitzicht van plakjes geschaafde tijd..…

Je was geschramd en geschaafd, je hoest was onbedaarlijk, en ook je vleugeltjes waren verwoest: waarlijk, ellendiger kon je ‘r niet aan toe zijn. Ik heb toen, om je niet te verontrusten twee van je soortgenootjes aangehouden, even git- zwart en verward van haar als jij, en voorzien van bit, leidsels en zeel, zo zijn we opgetrokken.…

Ik geloof dat het goed komt Zekerheid wordt niet geboden Verlost of niet ik ga onder de zoden Als een god ben ik verdomd Het leven geeft en neemt Het leven raakt en verstomd De draad die je van jezelf vervreemd Vermoeide ogen kunnen niet worden vermomd Rust zacht perfectionistische fanatiekeling Ga in vrede naar de maatstaven geschaafde…

als droge riemen op de keelkroppen bloot en baarvoets sta je dan daar waar de mens niet gaan kan het snijdt er de wind als metaal de velden van ‘t gemoed onmeetbaar bar doorkliefd met verroeste heipaal het afgebroken refrein hangt er aan de nagels als je geluk hebt vind je het ongeluk het bloed veranderd, verdikt in kleur de huid geschaafd…

van de tijd die ik nog heb had ik liever nog even het echte de adamsappel doormidden gebeten het is als een splinter lonkend naar een tweede leven soms de noodzaak van een kleinood zoals een tandafdruk die naar je teruggrijnst, de essentie van je skelet op een steenworp van de dood die je een paar botten teruggooit, het kraakt daar waar het geschaafd…

Gevallen ben voor je, En m’n knie heb geschaafd. Ik mis je lach En alles aan je. Ik wil jou Voor mezelf. Het kan niet, niet nu. Als ik aan je denk, Breek ik In miljoenen stukjes. En realiseer ik me Wat ik laat gaan. Het spijt me Dat het niet kan. Het spijt me, dat ik je brak, Je pijn deed. Ik hou van je. Dat breekt me.…

Met blauwe knieën, geschaafde schenen, wring ik door een kier. Tevergeefs is het stenen slepen, stutten bouwen, beelden ketenen, het zondagskind blijft hier, evenals de kromgetrokken dromen en het Duvels bier. Achter de horizon slaat een vlag de gongslag van de wind.…

Ik leerde jou de eerste stapjes je eerste woordjes en nog zoveel meer gaf kusjes op geschaafde knietjes en ook op al het andere zeer.…

Geschaafde knieën, te vaak gevallen; Leren verdergaan tegen beter weten in, Schichtig omzien, naar mogelijke omstanders, die bedekt plezier beleven; Aan leed wat anderen pijnlijk ondergaan.…