Alle inzendingen over aai

Toen mijn hart stilstond ging mijn liefde nog niet over Toen mijn lichaam jullie verliet ontstond wederzijds het stoffelijk gemis maar voedde vooral onze geestelijkheid van de blijvende invoelbare liefde: van 'n kus, 'n aai, 'n gebaar, 'n blik, 'n praatje, 'n lach, 'n traan die liefde, die voelbare liefde blijft voor altijd!…

Er zulke behoefte aan; een kus, lik of aai Gemis dat zo leeg en broos aanvoelt. Hand zacht strelend mijn lange lokken Arm losjes om me heen. Genegenheid die woorden overbodig maakt Krachten opwekt die bergen kunnen verzetten. Dan weet ik het weer helder en zeker Ik mag me vrouw noemen, ten voeten uit. Wat een prachtige naam.…

De dageraad, het licht, de zon Een warme zachte gloed Een slimme hand, een gulle lach die weer bewegen doet Een lome aai langs mijn gezicht Je hete zware lijf Lanzaam rollen in het licht vanuit ons nachtverblijf Een druppel zweet, zo honingzoet Je krullen op mijn borst We hebben elkaar net ontmoet Gelest is onze dorst…

geef me de ruimte een plek naast jou het hoeft niet veel te zijn en ik laat me zien zoals ik ben, een mens in taal en beeld, soms met een welgemikte aai over de bol van jouw bestaan en samen heerlijk lachen om weer een kleine schuiver die ik altijd maken moet morgen al immers ben ik weer weg misschien als de plek naast jou te klein…

en toch lijkt hij te zeggen komaan, nog even verdergaan hij komt me aaien zo zachtjes langs mijn been met zijn pelsje zuiver, zacht zo wit als sneeuw voor u waarschijnlijk heel banaal maar voor mij zo betekenisvol mijn kat in dit verhaal…

ik zag nog hoe je was je boog jezelf overgaf woorden hoorde je niet meer je koos voor stilte deze keer in zwijgen gaf je opening ogen tekenden voor schuld je schouders waren al gebogen je houding was in straf gehuld voor mij was alles klaar een kus een aai over je haar ruzies waren snel vergeten bij jou bleef er iets…

Een aai, een streling, lieve woordjes ’n welgemeend hart onder de riem gevlochten energie in koordjes met raad en daad: ”Carpe diem”.…

ik praat met je, jij lacht, ik kus je op de neus ik aai over je haren. nog even maar, mijn zoon en wij zijn altijd bij elkaar nog even maar geduld mijn zoon, ik kom er aan.…

was ik maar als was in een mand dan kon ik lekker liggen blijven in geur van zilt bezwete lijven verbleekt door zon, geschuurd door zand was ik maar als was aan een lijn verblindend zou ik naar je zwaaien kom dichterbij, ik wil je aaien verleidend intensief robijn frisse wind door al mijn draden warmend licht bespeelt mijn huid nog niet…

Het koren wilde wel wuiven en de bloemen hadden het blauw van de zee daar diep beneden Je kon het zo gek niet bedenken of het paste onder de zomerlucht zelfs de schapen lachten met de meeuwen mee die onvermoeibaar telkens hoger de zon tegemoet gingen en enkel neerdoken voor een snelle maaltijd of een aai over de kinderbol van hun…

waar de stilte bijna tot ons spreekt de wind zijn rust over de aarde laat waaien daar drijft leemte wat naar de verte toe bloemblaadjes zacht en licht komen het droeve aaien een vogel vliegt rond het hemeldak zingt met ongekende kracht een hoopvol lied grillige boomtakken krijgen een glans door de zon mistdruppels verdwijnen…

Ik lig naast je op je bed stiekem lig je te gapen het was zo’n dag vol pret nu ga je weer slapen Ik begin je te aaien jouw handje zoekt mijn gezicht je oogjes beginnen te draaien langzaam vallen ze dicht Voor eventjes laat je me alleen ik merk dat ik ook gaap Liefje, waar ga je vannacht heen? Slaap...kindje...slaap...…

ik draai zwaai naar en aai de golven dompel in het witte schuim dat weg flitst van de rafelige kammen die zich kuivend verheffen naar het onbereikbaar blauw van de hemel terugvallend hun draai eindelijk weer vindend uitlopend op rul zand van het strand waar ronde schelpen hun laatste gebeden murmelen tussen scherplange…

warmte in blikken vingers die schikken in elkaar draaien handen die aaien en van vandaag even schrikken haar uit je ogen speels zijn de vlagen die lokken verleidelijk langs je hoofd laten jagen beteugel mijn storm ik zal bedaren boei met je liefde mijn handen en kus de gevaren tot we de tijden vergeten niet meer weten…

Handen op kaart van de wereld, op landen waar een haard die kan branden om te zegenen, om licht door kruin, door lijf, handen op kaart aan landen, aan die mensen als een laser zo eenvoudig als een spreuk onder een vat water, waardoor water blij een liefdevolle aai over een dier, deur openhouden voor een vlieg of spin als 't waar…

Ik kijk in jouw donkere ogen zie daarin die gouden glans jouw ogen zijn om in te verdrinken ze brengen mij helemaal uit balans Je weet mijn gevoel te raken met eerlijkheid en een zachte hand je durft lief mijn hart te aaien jouw aanraking zet mij in brand Je hebt me weten te vangen je bent het baken dat ik direct herken bij jou zijn mij…

De blik in je ogen als ik je aai getuigt van onvoorwaardelijke liefde en trouw. Gail, delightfull bear, je verwarmt mijn hart en ziel voor altijd.…

Geluk zit in een glimlach of een klein gebaar, geluk is soms een aai, of groet, of soms iets simpels maar: geluk is niet vanzelfsprekend je moet er soms voor knokken, geluk is iets wat je afroept, je kunt er niet op gokken, geluk zit in een hoekje geluk zit overal, maar je moet het wel kunnen vinden, dan is geluk er voor allemaal…

Nog snel een tedere aai dan de ommedraai een wanhopige zwaai een brede rug een afscheid een traantje pinken heel stiekem heel vlug kom je ooit bij mij terug?…

ik opende als baby peuter kind had altijd een glimlach omdat men mij dan aardig vond ook vingertjes pootjes en handen voor een aai in plaats van die nat warme kussen met tanden ik heb ze allemaal goed onthouden kinderen mannen en vrouwen toen ik kon praten ben ik ze gaan vragen waarom waren jullie vroeger zo aardig voor…

als ik afscheid neem zeg je mij gedag alsof een onbekende ik aai met mijn hand vingers door het zilver als een kam 'tot morgen, mam'.…

Zoete kleine kindervingers strijkend door mijn haar, mijn lange haar, naar elke knoop en klit toereikend Aanraking voor haar niet raar Daar waar elk mens, die niet meer weet te vinden 't inner kind, verlegen slechts een aai zou geven, steeds weer zonder goed gevoel verkregen geeft zíj gevoel en liefde vrij, de onschuld zelf en onbeperkt…

blij met elke vorm van aandacht 'een aai en een kruimel' zelfs een snauw accepteert het beestje met een deemoed die je maar zelden ziet probeer dan de pose van flinke vent maar eens vast te houden…

Laat je prachtige glans weer zien Alsjeblieft hef je hoofdje weer op Slaap je misschien Zachtjes schud ik je heen en weer Maar geen teken van herkenning Wil niet de waarheid weten Alleen maar ontkenning Aai je hoofdje, vertrouwd Druk je tegen mijn hart Praat tegen je Dan de bewustwording, keihard De pijn is als een steen Ben je kwijt…

De kus, een aai 't wordt routine vergeten de passie, er is geen tijd het spel ervoor, het spel erna het is verleden tijd. Dan plots, de kus weer gemeend het liefdespel vertrouwd de heftigheid wat minder er is weer tijd.. we zijn oud.…

als beloning een aai kreeg over zijn bol nou daar schiet zijn gemoed niet echt van vol een bot was blijkbaar niet in voorraad en de dief, ’t is te hopen dat ie ’t voortaan laat: iets te jatten van een ander!…

tussen jou en mij is er een oorsprong en een waarheid die ieder heeft gezien; een bewogen fabel bovenop het verlangen of door het aaien van een roze balsemien in beroezing en voltooiing van zinnen zijn talloze namen reeds eerder geschreven wanneer ieder ogenblik in liefde zich door het leven heeft omgeven het raakt je ziel…

Hamerboor, beitelkop bonkend bloed, hartenklop snotvolneus rochelblaf dikke huig, rauwe keel, bibberbenen, slappe buik ogenwater, luchtpijpnauw koortsgevoel, hete adem …zorgende handen aai over bol lieve ogen, medelijdensvol waterglas, met ijskoelwater kussenopschuddend, ingestopt knuffelliefde veiligheidsgevoel groot vijfenvijftigjarig…

Ik ben een oen want ik dacht eerst: die aardige man die wil me aaien hij trachtte mij te paaien O, ik ben écht een oen Gepakt heeft ie mij, eerst heeft ie me helemaal geplukt, en langs onderen flink gevuld en daarna dichtgenaaid Ik ben écht een oen!…

in je ogen de donkere tinten aan je lijf bewogen je lachte zon in warme straten kusten we het sprookje dat begon we hebben zee gezien met vloed aan onze voeten, ze schuimde ons ontmoeten we proefden zout in afscheid nemen met lippen winddicht op elkaar gekust geen woorden meer in blik en zwaai en na een laatste tedere aai…