Alle inzendingen over bijster

Wind speelde met je veren, maakte het vliegen zwaar, het spoor volledig bijster, en je zag nooit gevaar. Ja…als een vogel heb je gevlogen, ging naar de hemel en heelal, zag de sterren van dichtbij, maar kwam terecht in niemandsdal.…

Nu komt de bank weer met 'n noviteit We kunnen via internet gaan pinnen Ik ben niet bijster voor zo'n plan te winnen Want ooit schendt iemand vast de veiligheid En wie 'n béétje hackerig genie is Weet dan zó dat m'n PIN 2-2-1-3 is…

Het kan toch niet dat zoveel van die verzen zo bijster slecht zijn dat ze zo laag scoren... of ben ik soms voor wraakzucht van die mens geboren? Och laat me dan maar kalm zijn en er niet te zwaar aan tillen.... er zijn veel andere dingen die ik graag anders zou willen.…

liefdevol tenenspoor dat zonder enige bedoeling zandkastelen en andere illusies heeft vertrapt ik volg met een glimlach die vastgeroest en krampachtig lijkt te zijn vereeuwigd in een uit marmer opgetrokken gelaat langzaam nemen de golven op natuurlijke wijze en kracht hun rechtmatig gebied weer in en oordelen wreed dat ik het spoor bijster…

dagen van weinig dynamiek en niet veel speels ze missen in de eerste zin al dat wat wakker schudt, een frisse wind van reuring of vernieuwend vragen of, hoe toepasselijk, het dapper wapperen van vlaggen tijdens hoogtijdagen ze zijn er ook die zelfs de spanning vóór de storm niet in zich dragen die doen mij dan, het moet gezegd, niet bijster…

het hemelraam staat open terwijl het glas-in-lood de nacht in staart een wolkjesrand draagt mijn gewicht, niet zwaarder dan een ziel onhoorbaar ben ik daar omgeven door het stille licht beneden is het bijster koud het wintert overal in asemtocht mijn dode blik richt zich in orkaangeweld het oog naar boven een kille wolk sluit…

Het spoor helemaal bijster? Je weet het niet meer? Illusies verloren, En dat doet zo'n zeer? Je was wellicht aanhankelijk en maakte jezelf afhankelijk... Sta op en klim uit dat dal! Vecht voor jezelf en ingeval het nodig is... verdedig jezelf niet Maar... ga in de aanval!…

Het wil niet bijster waaien, sinds er geen wind meer was.…

op weg naar de kust raak ik het spoor bijster de tijd snelt een gestrand mens graag met rasse schreden voorbij de kraanvogels boven volgen vastberaden de reis naar het zuiden luid trompetterend doorklieven de hemelbestormers een blauwgrijze lucht mijn gedachten strijken neer in een armzalig verzanden kom ik in beweging…

sporen lopen door het zand in korrelige lijnen van links naar rechts en omgekeerd tot zee ze laat verdwijnen toch klopt ze op de open poort storm laat haar lang wachten tot ooit de vloed weer liggen gaat verdwenen in gedachten de beklijving van het hemellichaam loopt ze beslist eens bijster want geborduurde vlinderlijfjes bedekken…

vandaag brand ik een kaarsje een kaarsje voor jou vijf jaar geleden is jouw licht gedoofd uitgeblazen door de wind zijn wij het spoor bijster waar we jou zouden kunnen vinden bijna dagelijks deelt jouw moeder haar hartenkreten om jou vandaag brand ik een kaarsje in de hoop op een teken waar vandaan dan ook…

Een sprintje in de Sprinter moeten trekken Dat kun je nou wel doen, maar ja; waarheen? Er is geen plee, dat zie je al meteen Zo’n blunder is gewoonweg van de gekken Het is geen hoax, geen misverstand, geen nep De plaszak komt er. Gloedjenieuw. Als app.…

De schaduwen van het leven namen mij gevangen De schim van onzekerheid boeide twijfels als ketens De leegheid als reisgenoot en het spoor bijster Gebroken en geslagen door de realiteit MAAR Jouw licht aan de horizon gaf me kracht om te breken Het was een gids om het juiste pad te bewandelen Nu loop ik je langs je mee en…

ik zie mijn kleinkind zich verwonderen een wonder dat zich voor mijn ogen ontspint even laat ik me afzinken naar de wereld waarin hij zich nu bevindt ik zie ons beiden staan en zie dan van het niet zo bijster bijzondere ook dat wat hij nu nog rekent tot de wonderen we kijken kijken kijken elkaar met grote ogen van verwondering…

plaats langs muizenissen vocht de slaap het ongewisse zong mijn hart verweesde nacht door in een wezenloos gestaar Gleed langs sporen die er lagen meed de mensen en hun vragen deed mijn jas aan - stapte uit de laatste halte dan zowaar Keek er verlaten rond in regen naar een klein station gelegen aan het einde van de einder dit was Bijster…

ik heb gewikt en gewogen kijkend van beneden naar boven nog maskeer ik mijn onzekerheid adem warmte in woorden die niemand wil horen kleur zinnen die ego’s nooit zullen beminnen ondanks hun bekende edelmoedigheid heb vaak op op lange tenen getrapt in het spoor bijster zijn maar zonder opzettelijk venijn open treed ik naar buiten…

juiste vorm aan geven penseelde lijnen in verlopende einden cirkelde speels met pigmenten van de geest het doek was te groot verdwaalde in miniaturen van creaturen die leefden van de goot schetste in blauw mijn ontsnappen moest terug door de kou met de dood op mijn rug wind waait nu herfst op een drogend paneel ik ben het spoor bijster…

Opa het verleden en kleinzoon de toekomst lopen hand in hand over de dorpsweg naar ’t café, voor een bier en een glas Roosvicee- in het spoor van Opa maait de Zeisenman die de ademwind der stervenden volgt, even is hij het spoor bijster en z’n beweging stolt- pooierslee voor ’t café, materialistisch icoon start met overkill, Magere Hein…

soms als ik inspiratieloos ben gebeurt het mij dat uit de massa op straat een lang uitgedoofd geluid weerklinkt en naar mij toekomt dan is het of ik het spoor bijster ben terug moet keren naar het huis in zijn aanvankelijke situatie vóór het door mij werd gefatsoeneerd misschien teveel weggedaan iets wat nog verrekend moest worden…

Zijn dochter blijkt niet bijster blij met dat wat pa haar gaf: ~Zo’n tweedehands is niets voor mij, kon er geen nieuwe af?~…

het wiebelding raakt sporen bijster, zijn reizigers in berusting, in pijn, zij praten over zestig zijn.…

Zo, wit en weg, zo, schuinsaf door de takken weinige, ruige vlokken op de vlucht, als vagebonden in een winters bos 't spoor bijster.…

Ogen wazig, glazige blik… Gevangen in gevoelens die niet verduidelijken wie de persoon is achter die ogen, die ‘ik’ Het spoor totaal bijster van het ene op het andere moment. Een onbehaaglijk gevoel tot in je tenen. Je maag voelt aan als met een nijptang omklemd… Het gevoel kun je niet plaatsen.…

neen mijn voelen draagt geen vingers zonder tastbaarheden, m’n waarneembaar vermogen is me te eigen om het ergens tot rede te brengen het blijft in een staat van een non-oordelend proces dewelke ik omarm met een zekerheid die ik soms plots even bijster ben vogels wieken vleugels met slagschaduwen die telkens door de zon ter ere wordt…

Aan veel kan ik weinig doen, zeg ik dan, en aan het weinige ook niet bijster veel, want wie dit niet snapt, snapt niets van Asperger.…

Als je lippen blijven zweven tasten in het even bijster aleer `k mijn dromerige lijster nachtegaalgelui hoor beven Kom terug in glijde vlucht laat mij niet luchtledige leven op het punt u mij te geven met `n slaak die peilloos vlucht Dan omsluiten, stranden handen zich een weg langs ronding in bijna ongeraakt vertrouwen Velours zucht…

Het kan 'm niet bijster bekoren, wat zij als verklaring laat horen. Het blondje verzint: ' 't Is een zevenmaandskind dat twee maanden te vroeg is geboren.'…

Wie ’t spoor in de bossen bijster raakt is daar aan de dood gewijd, en liefde zwerft argeloos en naakt door ons donkere hart en de tijd en wij kunnen niet redden, het leven is wreed en het lot een verscheurend dier en angst om zijn liefde is ’s mensen leed door al zijn dagen hier.…

Ik ben niet bijster groot of imposant, ik ben met recht als klein te definiëren, maar bespot mij niet om mijn lengte, want mijn mond zal zich vilein tegen u keren.…

Oh Lage landen zo in nood Wat ging er mis in het beleid Regie en inzicht lijken kwijt U zinkt, verdrinkt, u wacht de dood Oh Lage Landen zo behept Met poldervisie die niet werkt Bij pandemieën u beperkt Paniek, bezorgdheid, deining schept Bent u het spoor een beetje bijster?…