Alle inzendingen over braken

ik stemde af op jouw frequentie bracht je in je kaart en je brak door in totalitair schrijven het waren niet de minste woorden die je schreef je raakte de draad niet meer kwijt je oogt nu als een gedicht…

Dat racen, meende Jason, dat kan sneller En dus accelereerde zijn machien Van negentig naar tweehonderd en tien En hoger op de kilometerteller En inderdaad brak hij toen vliegensvlug Het baanrecord. En trouwens ook zijn rug...…

Hij brak onlangs zijn rechter elleboog. Dat maakt de armslag die hij heeft beperkt, juist waar men veel met ellebogen werkt.…

verschenen dook de maan hoewel geen wolken de lijsterbes onaangeroerd boog takken strak geen levend wezen dat de stilte brak geen leger hart dan dat die nacht was zij de wolf…

Toen het ijs brak was de voet koud nat en doorweekt. Hoe dom van me! Maar een fractie van dat moment was ik weer even een kinderlijk ondeugend. Dat voelde goed! Niemand die het zag.…

toen brak de hel los, Everybody ging zich ermee bemoeien en Nobody zweeg!…

tussen spiegel en evenbeeld brak deze nacht het hart in dwarsverbanden die er wel zijn maar elkaar niet kennen als het deel dat nog niet bloedt en de rest zonder hoop op dromen tegen het licht van zilverwolken…

en de haan die drie keer zal gaan kraaien het donkerde op golgotha drie kruizen tegen zwart de lans die brak en water liep uit zijn gestorven hart…

oogde meer facetten je ving de zon, brak licht tot kleurige rozetten jij werd de bron die zand en stenen scheidde jij bent de laatste die ik stapel tussen keien omdat ik bij je kom…

De zon brak door de barre voorjaarslucht. Plotseling kantelde er een vogelvlucht. Op de aarde smolt de dungezaaide sneeuw. Hart, gij zijt vrij; gij waart om niets beducht.…

Wie voorzitter wordt van de Eerste Kamer Als opvolger van CDA'er Braks Dat moet natuurlijk iemand zijn die straks Vakkundig overweg kan met een hamer Dus komt bij wijze van doortimmerd plan Het CDA met ene Timmerman…

Zoals een blad verkleurt in de herfst zo kleurden de dagen mee in een tijd die wegslipte uit een gescheurde zandloper die vermoeid was van wentelingen, die brak op een dag daar waar wij nu spelen…

Genadeloos heb ik je weggezuiverd van mijn lichaam en uit mijn hart Rillend nagehuiverd mijn ziel die jij hier brak Huilend in tranen gevoelloos en zoveel woede Zo hopeloos dat falen voortaan wat meer op mijn hoede.…

Dit is een drama, zuivere parels, geen beschilderde glimstenen, brak water lekt niet uit ogen, vormt zij die wenen, omringt de gevallen speler, een tragedie, bloed, gelogen doch gemeend.…

pijnlijk de messen van vroeger die gedateerde littekens openrijten ooit getracht ze te verwijderen maar het leed is er niet minder om daar het lemmet brak gelijk mijn hart 't werd nooit meer de oude…

in het grijze licht braken ganzen door de stilte heen de zee hield me vast knagend aan de grenzen van het land twee wilde hazen een verborgen droomboom het andere licht…

De jongen wachtte op de dingen die komen zouden. Zijn vader zette de kachel op tafel, zijn moeder bracht huisraad naar boven. Toen begon het wachten. Het wachten op het water. Het kwam als een groot grijs monster dat zich breed uitrolde over het bouwterrein over het braakland naar het huis waar hij woonde. Hij hoorde de kelder vollopen, de…

er vallen vlinders op mijn mond en ik breek, braak de vleugels in aangevreten luchten het kent geen einde meer de oorlog zonder rozen, de stilte aan het kruis en buiten zwijgt de ochtend ik hoor nog slechts gekerm natgeregend, nabij de wind die lege spiegels waait doorheen verdreven woorden tijd verbrandt en ik wil…

toen de noordpool nog bedekt was zure regen slechts een optie heksen paarden in het maanlicht vloekten wij en dronken bloed uit kleine cupjes maar eerst braken wij brood…

Duisternis brak open kwamen nimfen aangeslopen getekend in de volle maan achter hun schaduwen vandaan, maakten de gewelfde dijen lichter in de koele nacht stijf bijeen liepen daardoor wat dichter langs schaamteloze blikken heen nagestaard door oude wolven, met bloed doorlopen ogen, in de ruige pelsen van hun aard, in korstig kleed gedolven…

ik wist je op het zwarte land terwijl de regen striemde zwoegend in het zuigend slijk gebogen naar de dijk jij brak de wind die gierend aardde terwijl jij even rustte en als kind de mantra’s zong die haar kracht bedaarde jij bent geen heerser over grond en lucht maar deelt de elementen in samen gaan neemt ieder zo zijn vlucht…

een kelk vol brekend licht het glas brak rode scherven de wijn verviel zijn goede jaar in plassen roze op het marmer gerinkel van kristallen noten dat traag zijn melodie verloor decor bloost diep beschuldiging de schitter dooft al tot herinnering…

een kelk vol brekend licht het glas brak rode scherven de wijn verviel zijn goede jaar in plassen roze op het marmer gerinkel van kristallen klanken dat traag zijn melodie verloor decor bloost diep beschuldiging schitter dooft al tot herinnering…

het land was alleen tot jij verscheen je kleurde de zomer in lach en was zoals ik dat in dromen zag je ogen spraken licht in groen en blauw de zee was er voor jou en in wit schuim brak jij de golven voor de rotsen ik zag zon in een leven dat opnieuw begon je geurde naar een onbekende bloem in een nog niet begonnen…

ik zie je in een vergezicht waarin emoties laaien de klokken sneller draaien tot de wereld openbarst jij hield van morgen want vandaag was je teveel je brak geen uren open liet de tijd maar liever heel je kijkt vooruit om niet te voelen waar je staat je zweeft gezichtsloos door de dagen stil en zonder vragen je hebt de strijd verloren…

omlijst De eerste nacht, samen op die bank toen wij elkander hebben opgeëist In mijn hart brak toen de lente aan toen ik in haar stralende ogen keek Mijn liefde kon haar nooit ontgaan Ik dacht te dromen, die eerste week…

In liefdetranen, hoe brak ook, Te smoren, is honingzoet.…

Die eerste keer dat ik jou zag, jij brak iets in mij, je stal mijn hart, in mijn gedachten ben je nu overal, in mijn dromen mijn prins, en was je nu ook maar bij mij, zodat ik je kon zeggen wat ik in mijn dromen zei: ik hou van jou, jij ook van mij?…

bewegende wind verklaarde dat wat brak verdonkert lag liet me achterhalen hoe het land in zijn diepe sporen leven heeft bewaard het ontbindend doodse stilaan het gelaat van verwachting vertoonde…

Mijn rem brandt zei Gerard dauw me eens aan het is niet ver meer naar waar Jan steen en been klaagt over pijn in zijn bol Ferdinand maar toen Frans’ hals brak verliet hij het land…