Alle inzendingen over geklaag

De lange strip Doorheen de chaos en alle zoetigheden Zie je de waarheid op ieders lip De waarheid van het licht en kwaad op het verleden Man vrouw jong en oud willen niks anders dan alle miserie vergeten Lachen zonder lach en huilen zonder traan Het leven leeft hier maar het voelt verlaten aan Iedereen heeft wel wat geklaag En heeft hier…

- Nu zullen zich vullen zo nacht als dag met bange gezangen en droef geklag - en lang - lang - lang zijn de uren der nachten!…

Brengt soms een traan Ik mis mijn pa Nog steeds in dingen Kijken naar voetbal Op de tv Zij kracht en aanwezigheid Tijdens het klussen De nachtelijke ritten In de auto, wij twee Ik mis zijn gemopper Zijn geklaag over rugpijn Zijn oprechte boosheid Als hij zijn kijk op iets gaf Dit alles is weg Zijn pijn is nu over Zijn gemopper verstomd…

Tot het ontluisterend moment dat schijn en maskers moeten vallen en je de angsthazen herkent die met hun geklaag je tijd vergallen; nog voor hun voorspelbare gezeur vlucht je door de achterdeur.…

'n Tramritje in Den Haag zaten drie tieners naast mij boordevol geklaag Problemen gekregen met haar foute moeder die had wat verzwegen Ze had haar pasje geblokkeerd en zou wel even meppen tot moeders haar lesje had geleerd Vaders was wel lief totdat hij gedronken had dan werd 'ie vreselijk agressief De ander werd ook geslagen bovendien…

Wat voor genoegen, Geeft u dat zwoegen Dat gekerm, geklaag, gezucht? de z u s t e r. Broeder, kent gij 't heil nog niet Dat ons 't mededogen biedt? Dan moet gij hier veel verkeren, En aldus ontferming leren. De mensen, die gij veracht, Al zijn 't geen rijken, Zijn ons gelijken, En met ons van één geslacht.…

balorig in de les 6 vwo ziet hem liever gaan dan komen is dit verhaal ab ovo of in medias res beatrijs ik ken haar kloostercel van buiten ik roep haar minnaar aan onder de eglantier 4 vwo slaat melig aan het muiten vergalt al twee rapporten lang mijn lesplezier ik ben het lijdend voorwerp van mijn lessen maar ook het onderwerp van veel geklaag…

onmetelijk respect verlaten haar voorhoofd en strijken neer op haar lappenschoot om te verpulveren tot onbeholpen zweetwater sinds ik haar ken laveert zij door de menigte kleurrijke kinderen, magische moeders en voorbeeldige vaders waar zij elke chaos bespeelt tot in orde ze heft het hoofd als ze fluit zo hoort niemand haar tomeloos geklaag…

Onomstreden onheilspellend krassend over de pas gestopte tot flinterdun vloeipapier versleten aangevreten schimmelpanelen Het zand tussen de aangeslagen stukgebeten pijpsteel tanden wrijft langs de ontblote zenuw einden teneinde de herinnering van heel vroeger vreugdevol op te roepen Verbijt de pijn en duik maar dieper weg in de kraag want geklaag…

Ik ween om CDA’ers die in groot vertrouwen Ooit geloofden in hun leiders te Den Haag Bleef het toch stil bij een benauwde vraag Dan konden zij devoot de handen vouwen waarvan ze nu nerveus de vingernagels kauwen Ik hoor en zie ze knarsetanden; dof geklaag tot hard gemopper, vloekjes en gedonderjaag Hese kelen: grauwen, snauwen, huilend rouwen…

De ene hand bedekte haar de mond de andere dwong ‘t lichaam omlaag Wijl hij haar met zijn ogen verslond had hij maling aan haar stil geklaag Onder ‘t bladerdak van de oude eik gleden haar tranen op ‘t zachte gras Van zijn voornemens gaf hij al blijk toen zijn hand tastte tussen haar jas Toen de zon stierf in die kille nacht verrichtte hij…

Er hangt een dreiging in de lucht die zwanger is van onbehagen en spookbeelden die ons belagen te talrijk voor een bange vlucht; men waarschuwt en er klinkt geklaag over de naderende plaag.…

De wilde golven sloegen Luider en luider langs de zijden, droegen Hoog-op het broze vaartuig, met geklag Van schril zoevend gieren door want en stag, Die knerpten. Hoorde-i niet, hoe de andren joegen Hierheen en daarheen, zuchtten, riepen, kloegen? Hij las maar, las, totdat hij niets meer zag ...…

verdwijn als de bliksem doorslechte vrouw voordat ik je bezwanger met mijn nu en dan opgerukte hanger je hebt mij alles ontnomen waarvan ik uitermate veel hou je hebt mij gepezeweefd met je doordrammend geklaag je monsterachtig snerpend gezaag dat sneed door dik stammige bomen te lang heb ik op ‘niet willen horen’ geleefd wat er van jou…

Ik die dit schreef, ging met een hart vol wonden, handen vol euvel, oren vol geklag, en heb het leven toch zo schoon gevonden.…

man die doodviel op een cent Die altijd zo belerend praten kon De wijze staatsman met de welbekende stem Die alles zo versomberde Nooit scheen de zon De man met de ervaring Hij kreeg uw stem U bouwde steeds op hem U had er toch vertrouwen in Hij had zo’n goed begin En dan ineens zo’n jonge blaag Met strop en bril Wat hoor ik voor geklaag…

hooikoortsverwachting van Frederik van Eeden psychiater dromer auteur poëet tachtiger met roepnaam kees was hermeneutisch onder behandeling* Over zijn oeuvre gebogen op zoek naar de rol van zijn neus vanuit de vraag wat doet hem de geur daar hij jong zijn reuk verloor Kees stond minder alleen dan men tot dan veronderstelde door zijn geklaag…

de knoppen in de seringenboom zullen straks barsten, mooi en vol van kleur waar mijn ouders zo van hielden de warme dagen van de lente zal ook de liefde goed doen. mensen nu eens geen gezeur of geklaag het is nu lente en dat wilden we zo graag laat ons volop genieten van deze tijd. lente en dan… op weg naar de zomer…

Ik die dit schreef ging met een hart vol wonden handen vol euvel, oren vol geklag, en heb het leven toch zó schoon gevonden. -------------------------------- Van de passielooze lelie (1901)…

Maar al 't geklaag en dof gesnik, zelfs onder 't troostend koffiedrinken, het kon uw stem niet op doen klinken, noch licht ontsteken in uw blik. Gij zult wel nimmermeer ontwaken, want gij bleef roerloos toen de trap zo kraakte bij de stille stap des mans, die kwam om toe te maken.…

eenzaamheid zo vaak verhaald passie even zo vaak vertaald niet te vergeten het geklaag over afgewezen zijn want dat doet menigeen nog pijn zeg me, zullen we ons van dag tot dag slepen naar de volgende?…

Het huiskamertje van tante Tiet was mistig van de sigarettenrook en ik verstond geen flikker van al dat Groningse geklaag over ditjes en datjes, terwijl ze witbrood met sardientjes in tomatensaus serveerde, alsof ze de duurste kaviaar presenteerde.…

- En naar uw juichen en geklag Mocht ik wel luistren nacht en dag. Gij leeuwrik stort in mijn gemoed Een lust en kracht tot leven Tot werken en tot streven Wanneer gij juichend d’ eerste gloed Des morgens groet... En, wàt mijn hart doe beven, 't Is of ge er vrede en rust in giet Zacht-kwelend nachtegalenlied!…

Hij werd gek van z'n vrouw d'r gezemel en ervoer d'r geklaag als een hel. Toen ontwaarde hij Bistro 'De Hemel'. De man kreeg een prima idee en hij zei haar: 'Hier gaan we naar binnen.' Wat mokkend ging zij met 'm mee. 'Och, misschien', dacht-ie, 'komt ze bij zinnen.' Het einde zou dit van z'n hel zijn.…

Ik moest mij ontkleden, zei ze in tranen want hij dreigde mij te doden door slaag Hij begon mij evenwel direct te slaan en had nauwelijks oor voor al mijn geklaag Ik moest mij ontkleden, zei ze in tranen want hij dreigde met lichamelijk geweld De enige getuige scheen wel de maan en die verborg zich achter een wolkenveld Ik moest mij ontkleden…

O Hoe heugt mij de dag, Toen mijn bitter geklag Mij geen uitstel der pacht mocht verwerven! En ik wenste bij Reyn Op het kerkhof te zijn, Zo mijn wezen ook mij konden derven!…

Maar toen woest–plotseling de muziek verstomde, Alleen de fluiten nog geklaag aanhielden, En zich de nacht over de tempel kromde, De luide bijval louter stilt’ vernielde, Werd zij weer needrig, tenger, slank en vloog Nog eenmaal op en stond dan, bijna brekend, Alleen de armen hield zij nog omhoog, En boog het hoofd, als om vergeving smekend…

veel zachter lijkend een koele bries je haren vat ’s nachts ruisen de bomen heel tevreden wanneer een verkoelende wind opsteekt en vallen hun noten plots naar beneden waar een doffe plof de stilte speels doorbreekt in diepe nacht klinken er krekelkoren die zich nauwelijks laten verstoren door piepende muizen en speelse ratten of luid geklaag…

Daar scheurt de vriend zich van zijn vriend niet meer; Daar is geklaag noch wenen. Vaarwel! Reeds wordt het nacht voor ’t brekend oog; ’t Mag U niet meer aanschouwen. ’t Wordt duister; maar mij dunkt, ik zie omhoog Een nieuwe morgen grauwen… Gij roept! ik kom tot u, en draal niet meer! Geliefden, ’t hoofd naar boven!…

Geen volksstem blijft er achter Bij juichtoon en geklag; ’t Geeft allerwegen: wachter, Wat is er van de dag? En ’t antwoord is: niet helder, De wolken zijn nog zwaar; ’t Kwaad eist nog zijn vergelder, De rust is nog niet daar. En, zal de tijd dra komen, Dat wolf en schaap gedwee Een toekomst zullen dromen Van onverstoorde vree?…