Netgedichten

netgedicht (nr. 34.856):

Klink, klonk, geklonken

Ik ween om CDA’ers die in groot vertrouwen
Ooit geloofden in hun leiders te Den Haag
Bleef het toch stil bij een benauwde vraag
Dan konden zij devoot de handen vouwen

waarvan ze nu nerveus de vingernagels kauwen
Ik hoor en zie ze knarsetanden; dof geklaag
tot hard gemopper, vloekjes en gedonderjaag
Hese kelen: grauwen, snauwen, huilend rouwen

Tevergeefse hartenkreten van de prominenten
Gepensioneerde mastodonten, olifanten
op wie de CDA’ers vroeger klonken, dronken

Ze wisten van de hoed, de rand, van wanten
De zomer is voorbij, wordt het ooit nog lente?
Klink klonk, heeft hij voorgoed geklonken?