Alle inzendingen over gespuis

Hoe weerzinwekkend was toch dit gespuis dat vele gruweldaden heeft begaan Datzelfde tuig wordt nu in bad gedaan omringd door zorg van het verpleegtehuis. De Nederlanders en ook vele Belgen beloond voor genocide, moord, verraad, zou ik ten enenmale graag verdelgen.…

jawel, we zien ze nu al jaren vliegen sprak zeer ontstemd het Haagse CDA dat kan toch zo niet doorgaan, denk eens na wat doen zij meer dan stelen en bedriegen hun luid gekwetter is toch al te dol ze luieren, ze eten en ze vechten ze fokken maar, bedreigen onze spechten het luchtruim in Den Haag raakt overvol verwijder a.u.b. dit groen gespuis…

legde je in het afscheid en in het begin vouwde je lijf samen dicht tegen mij aan de warmte deed mij nachten en dagen overslaan nimmer zou ik jou in mijn dromen laten gaan ik geloofde dat de zon mij wakker kraaide en mijn liefde voor jou zacht spinde in mijn heide stille huis werd ik het meisje van zestien en al het innerlijke gespuis…

Het was hartverscheurend bij vlagen en flarden, alsof er gemoord werd door duister gespuis. De slaap was gevlogen de rust brak aan stukken, het jankende grauwen ging dwars door het bot. De oren met luchtige kussens toedrukken bood ook geen soelaas, nee mijn nacht was kapot.…

Bij het krieken zwellen de windgeluiden hebben mijn ogen echt de nacht liefgehad heeft een onverlaat unieke Banskykunst beklad maar wat heeft dat nu toch te beduiden. Hij zal weer opnieuw mogen beginnen vlijtig realistische dingen weer te duiden wellicht nu overdag beginnen in het zuiden wetend dat daar inwoners zijn werk beminnen. Er zijn…

heel teder over je haartjes Ik wieg je zachtjes heen en weer Langzaam vallen dan je oogjes dicht Terwijl ik je kusjes geef keer op keer Je kunt soms zo verdrietig huilen Als je eenzaam bent of je voelt je alleen Je windt ons dan met je dikke tranen Om al je kleine vingertjes heen Wij zullen je steeds veilig sturen Door deze wereld vol gespuis…

Treed binnen met zachte passen mijn beste in de bittere realiteit van tegenwoordige kaalheid en koude vernielzucht Laat je ogen en oren niet verpesten door het gedrein van klein gespuis en semi hormonen opgedrongen en nooit stilstaande stelletjes die nauwelijks de puberteit ongeschonden zijn ontklommen Vergeet de schurftige honden…

Uit uw hoge hemelhuis doodbliksemen dat gespuis dat u nagelde aan ’t kruis en weer, wandelend zoals toen hier en daar een wonder doen? Had ge ’t onverdiende lijden Heer, niet beter kunnen mijden?…

Ga weg, gespuis. Maak frisse ruimte voor ijverig gebezem, blaas stof uit de hoeken van het heelal. Wat is toch dat venijnig geraas van draaikolken achter de windstilte. Dat schuilt als zuchten of zwijgen nu eikenbladeren eenzaam wiegen. Dat wortelt als dromen in bomen. Welke genen neigen naar schurende woede.…

door een laan vol populieren mensen zwijgend langs de kant ieder in zichzelf verzonken met een scherf van het verdriet met de woede en de beelden uit dat onbekend gebied 40 stille zwarte wagens en een vreemde warme trots die ik voor dit land nooit voelde maar die mij doorstroomde plots Bij de eerste kist, die stappen Uit de macht van het gespuis…

– heb jij het gespuis op afstand gehouden. Lang was je een wees van iedereen, zo nergens, overal, zo dichtbij. Oh neus, één en al neus, stok zonder dirigent, hijs je zeil en stuur mijn lichaam want de wind steekt op.…

in een park op een bank met een boek pel ik stuurse mandarijnen en mijmer over hebben en zijn Verstrooid speur ik in bladloze eiken naar eekhoorns en ander gespuis en word ik zeldzaam rustig van de bomen en hun vriendelijk geruis.…

Zit er een voordeel aan de scan kassa vraag ik me af ja voor dit gespuis wel want: met een fles cola in de hand kun je je zakken vullen!…

.' Toen schudde 't woord zijn vrije mening uit als donzen verenvlokken in 't gespuis, scanderend zonder vrees en oeverluid : 'Die God is Jezus, ja, Hij stierf aan 't kruis, stond uit de dood weer op en roept - als bruid gekleed in wit - de dwalenden naar huis !'…

Geef mij de eer te delen Bij het verlaten van het licht Te reizen waar u en ik naar streefden Om verlustigd deel te kunnen nemen Aan eeuwig erotisch geil vreet zuip festijn Schijnheilig verdrongen toen ik leefde Stuur mij wenend zo het vermag Daar waar de duivel vertoeft Bij het licht van hellevuur Waarin de wellust zegeviert Van gespuis…

geen supermaan zal mij weerhouden om in de nacht verdoemenis te brouwen vrees, gij wratloze wangedrochten want ik heb al met iedere duisternis gevochten vol zal mijn gif zijn in iedere ster en 't water mijn betoverd gezang zal jullie lokken als een onweerstaanbare sater gij klein gespuis, al baadt gij nog in superlicht, leiden elfjes u,…

In Muiden aan de sluis daar komen jachtjes binnen bevaren door gezinnen met blaffend hond gespuis. De sluiskolk is er klein dus dat betekent wachten en veel geduld betrachten wat leidt tot gechagrijn. Vaak breekt de pleuris uit als ‘t mokkend schippersvolkje gaat dringen voor het kolkje, dat eindigt met gemuit.…

Ik regeer als een vorst over al het nachtelijk gespuis, over vele konijnen en talloze soorten muis die wroeten en woelen tussen gras en angstig schuilen in struikgewas. Dit alles is echter vergeefs en overbodig, al dat geritsel en gerutsel is onnodig. Schrikwekwiekend zwaai ik met mijn vlerken en verricht ik mijn koene roofdierwerken.…

Dromedaris gebruikt zijn hersens heel erg goed die is politiecommissaris en weet wel hoe je denken moet Zoon Jodocus vangt geen dief heeft wel vrouw en kind voor beiden is hij vreselijk lief wordt erg door hen bemind Commissaris Dromedaris is eigenlijk maar zelden thuis omdat hij met zijn werk nooit klaar is er is zo vreselijk veel gespuis…

Gespuis was er thuis buiten bereik van de sterke arm reizigers draalden verdwaalden op onzekere paden. De Hasseberg was vaste bodem in het moeras een baken in het nachtelijk uur brandde er een vuur.…

Vanmorgen reed ik van huis en een brommer sneed mijn auto op een haar de coureur, jong gespuis begon te schelden en riep “ik sla je in elkaar” Van verbazing stapte ik uit het was toch hij die mij niet zag maar hij balde zijn vuisten sloeg zijn helm tegen mijn ruit met een sadistische lach Getracht hem te kalmeren maar…

Wij sluiten alles hermetisch af om ons te beschermen tegen het gespuis Zij slapen met open ramen en deuren Wij leven met de mobiele telefoon, de PC en de TV Zij zijn verbonden met de hemel, de zon, het water groene velden en de schaduw van de bomen De moraal: zijn zij arm, ver van de bewoonde wereld, of zijn wij het...…

Van de haven, de monding van de Schelde te Antwerpen, gevaar en gespuis alom aanwezig tot in alle havens van de wereld... het mocht en moest veranderen vanuit het binnenste van de hoer (jawel!), het innerlijk der volwassen vrouw die voortaan van zichzelf houden zou.…

Waar een miauw en een waf waf me tegemoet komen voel ik me thuis Geplof in de zetel erg dicht bij dat gepelsde zo lieve gespuis. Dicht bij elkaar, fijn warm ook zo gezellig Mijn vaste stek, toeverlaat, buitenverblijf zoveel is stellig.…

'ga dan niet ver van huis, en weer vooral ook het gespuis van vrouwen buiten uw hart, weer het al uit uw kamer; laat alles wat tot u komt onder grote en oorlogszuchtige namen buiten uw raam in de regen staan: het is slecht te vertrouwen en niets gedaan.…

en wordt hier oud is ook bepaald met de tijd mee gegaan wil je ze op de kast noem ze ouderwets velen braken door voor de doorzonflats Neem de storingen in hun publieke domein wildparkeerders allemaal voor de Floriade meestal boeren de foto’s zitten in de laden of de IRA met wapens in eigen magazijn De kalmte bleef want waar zit geen gespuis…

Er stonden maar een handjevol mensen langs de kaden van de Oost- en Westhaven, omdat het nogal fris was en mensen liever thuis blijven, vooral 's avonds, wanneer het gespuis overal de straten bezet. Een coverband speelde de sterren van de hemel, maar de kaden waren beschamend leeg en daardoor het applaus ontzettend mager.…

Hij snakt naar erkenning, vooral van gespuis, Wat zou hij graag zijn a white, grand, old man. Er woont een oranje clown in 't witte huis, Zijn ego is mega, hij waant zich een Zeus…

zo ik mijzelf afscherm voor sinistere trawanten en al het divers gespuis open ik mij voor passanten, goed geaard in ziel en lijf, heet hen welkom in mijn onsterfelijk tehuis een plek van stil vertoeven en zeldzaam genoegen waar in het stille ven van de geest vreugdevolle vlinders zoeven in zonnige zomerse rust kom op mijn feest…

dijken op winterstorm valt de canadabomen aan, takken breken onze paden achter den stal van Sefke liggen ze al jaren te vermolmen, de reuzen stoffering van ons weidse landschap we hebben onderweg al judasoorkes over de weg zien gaan, ze luisteren nie zenne, ze smaken naar koteletten ge hebt geen last van psilocibine of dat ander leutige gespuis…