Alle inzendingen over knakt

de roos knakt op twee balken doornen etsen de geest de mens hoopt op herleving mijn hart het meest…

Oh, gij kleine guitige duiker ik zie u gaan meer onder dan boven het riet knakt en vlagt naar de koeien stomverbaasd drinken zij in uw kringen…

Een stormwind raasde door Amsterdam en knakte de boom van Anne Frank. En ziet, daar herrees Hollands koopmansgeest : bied dus royaal voor wat schors of een rank !…

heb bloemen gegeven die in ontvangende handen niet willen bloeien zij konden niet groeien ondanks een open hart bleven de knoppen gesloten zijn met zorg en liefde begoten maar knakten in leven we hebben gepraat zijn elkaar tegemoet gekomen toch kunnen wij samen niet dromen…

Al ver voor het eerste blad viel knakte iets mijn diepste wezen. Als een losgeslagen boomtop die voortgedreven door de wind voor stormschade doet vrezen.…

is er het ochtendrood ik pluk en pluk tot het klimmen van de zon mijn hoogtevrees beloont die klautert nu een slingerroos ik bloos de bloem een tintje lichter tot ze knakt verder dan mijn zien reikt haar hart zon legt schaduw bloot gebroken…

we dansten op dun ijs en zagen niet hoe hoog boven ons vogels krijsend door het zwerk sneden hoe de nachtorchidee zich ontvouwde hoe Anne’s boom knakte in de storm hoe Munch schreeuwde om zijn moeder hoorden we niet we dansten op dun ijs…

bloedrood gloeiend schoon en groeiend scherp en boeiend stralend bloeiend één nacht van storm haar lichaam knakt behoudt haar trots haar bloem in vorm bloedrood vervloeiend haar eer ter aarde haar ziel vermoeiend haar hart roodgloeiend haar eigenwaarde…

een mensenhand snoeit knakt jouw stengels de afvalbak eindstation terminus tulpen niet uit amsterdam.…

Dit dorp maakt mij oud ik graaf naar liefde en een kalender waar ik de schooljaren op terug vind Na het eten wandelden we een kwartier voor de eerste les taal was een bloem in knop die in het voorjaar ontsprong Het speelkwartier was vrijheid vooral toen je lachte nu ben ik het koren dat knakt in de herfstwind…

ze aten in voorbijgaan de kleuren van mijn roos vraten aan mijn lach in jou maar steeds verwachten hun heimelijk plezier tochtte koud door het centraal station ik hemelde gedachten kon die bocht helaas niet om de stengel knakte toen jij niet verscheen jouw bloem mijn roos en ik bleven alleen…

Mijn centrifugaaltje verdraaid wie haalt je stekker uit het stopcontact, wie is het die jouw ego knakt.…

handen strooiden bloemen op de paden die we zijn gegaan onze voeten knakten stelen vertrapten vorm en hun bestaan wij wilden voorspoed en het geluk dat ons voor ogen stond gingen stuk aan niet vervulde wensen liefde kwam niet van de grond vloog weg als een vogel in de lucht een droom die van ons is gevlucht…

Kiem in volle grond Zuchtend naar het licht Zon en regen bedauwen het land Levenssappen stromen door het jonge blad Sterk in streven Bloeiend naar omhoog Stormen woeden Even knakt het riet Lijdzaam vol vertrouwen Trotserend deze slag Als een boom Geplant aan de bron Zijn takken reiken tot in de hemel…

Mag ik je ten grave dragen mijn lief daar jij eeuwigheid verkoos boven aards bestaan Mag ik je ten grave dragen mijn lief gebukt onder druk boog je net zo lang totdat je knakte Mag ik kussen,'n laatste maal en je dan ten grave dragen mijn lieve lief…

waarom sloop je het geluid niet uit de muren zodat ook het verleden stil wordt je hoeft me dan niet meer te omarmen of nadien, jezelf schoon te vegen omdat het knakt binnenin, was ik toch al het zwakst tel de slagen, tel de dagen mijn borsten rusten en nauwelijks adem voor toekomst en dezelfde kamer, planken tot kussens gekist…

Daar waar het blad de boom vertakt de wind een volle bloemknop knakt gaan dromen soms verloren En als de bodem leven voedt de Aarde al het goede doet in stilte niets zal storen Bent U met mij, mijn goede Vriend de Kracht die al mijn fouten ziet en in mij blijft geloven Het leven desalniettemin en iedereen die ik bemin zal ik mijn goud…

Je strooide glasscherven waar ik mijn liefde gezaaid had IJzerkrullen in mijn harmonie Je knakte de bloemen die ik vers geplukt had Je kerfde diepe groeven in mijn hart Met spijkerschoenen liep je mijn gevoel binnen Ik heb mezelf bijna verloren maar diep in mij wilde iets eruit Groter groeien sterker worden Sterker en nog…

in ‘t koele groen vertel ik jou van het gevallen blad van de wind die zuchtte omdat de lucht niet wilde klaren die takken knakte van de gebroken stam in ’t koele groen rapen we de vruchten en planten ze terug in veie aarde we dopen het wassende sinopel met onvoorwaardelijk vertrouwen als vruchtbare voedingsbodem voor onbelemmerde…

Strak gespannen knapt en krakt het firmament in twee Beneden staan stram en stom de mensen in drommen gedwee het verval af te wachten tot het klapt en knakt Maar ze zijn verveeld en ontpoppen zich als klapvee als de wereld verdeeld de weeën opwekt en geboorte geeft aan de nieuwe mens die ontstaat uit een streng van genen Als…

Waar een ander zwiept en knakt. Blijft respect voor jou enorm. Je hebt me gepakt.…

Ze had hier willen uitleggen hoe het is om in jouw tuin te staan maar het leven knakte jouw stengel vergankelijkheid verwelkte jouw bloem en in de nacht wanneer de geuren tot leven komen in de zilte wind ruikt ze jouw fleurige rijkdom alsof je nog altijd staat te bloeien onafhankelijk van tijd of ratio simpel in jouw mooiste kleuren…

Als de grote wind komt, waaien alle bomen omver, als het aan de wind ligt, knakt elke gedachte in ons hoofd. Alleen angstaanjagende geluiden blijven in onze hersens hangen, en woorden die ons vrees aanjagen, klampen zich aan het papier vast.…

op onverwachte tijd en plaats onzichtbaar voor het oog maar met een vaart nauwelijks te benoemen, raast en snoeit hij schoonheid plat, velt daarna oude bomen, vernielt het huis, herinnering, bekleedt alles met zijn lelijkheid om twijfel te voorkomen knaagt rustig voort, rooft dan de kracht knakt de wil: geen lieve moeder die hier helpen…

zacht buigen witte vingers het blauw van onze korenbloem weer terug in knop het wintert en wat sneeuw smelt in haar warme hart, strak pegelt ijs de stam in topzwaar worden is de dood geboren knakt de bloem het tere groen verlept raakt bed in donkere aarde bedekt met vorst zal zij geen koning kraaien maar als lente…

Wij werden als wolken uiteengedreven door donderslagen die zich ongevleugeld in het hart hadden genageld Wij waren passanten in een wereld die niet beter wist dan dat jonge vogels in dromen zouden nestelen Jouw hand vouwde zich in loyaliteit om mijn breekbare ziel tot deze knakte in een orkaan van het onbereikbare Slechts de glans…

Waarde en afstand of gereken in uren voor mij was de grens onzichtbaar ver weg mijn limiet was een sloot, een muur of een heg en de dagen konden wel jaren duren Soms scheurde een spier of knakte een bot dan even het fraaie spel gestaakt zwervend en zwierend is mijn jeugd ontloken Een schram, een buil, een broek kapot nog maar juist het…

bom onder de oksel zweet druipt langs mijn kin een opblaaspak belet het bloed dat naar mijn tenen zakt ik genees hier hoog van overmoed schotels op een vliegdekschip volgen hun schichtig doelwit ik ben de stip op een scherm het snelvuurkanon op scherp er valt hier weinig te ontwijken nergens een zachte berm één toets en de vleugel knakt…

Door een zuchtje wind Knakte de boterbloem Van ’t zondagskind Jong, veel te jong Maar zo verliefd Op mij en de bloem Aangedaan, gekliefd Ze was enkel in haar hoofd Waar wolken stapelden En schapen zwart werden Enigszins verdoofd Ik zag dit alles op afstand Ogen traanden, echo’s zongen Ik zocht naar bloemen in ’t land We spraken…

je vingers knippen wanneer het traan je uit de ogen glijdt Of korte tijd knijpen in je onderlip en weg zijn je verdriet en je eenzaamheid Heel eventjes over je wangen wrijven wanneer de tranen weg zijn geschreid Of eventjes ver van je huis verblijven en weg zijn smart en neerslachtigheid Heel eventjes met je handen gebaren wanneer het knakt…