Alle inzendingen over kwiek

herkenning het zijn die nog immer heldere ogen thuis probeer ik de spiegels te ontlopen alles en iedereen zelfs ikzelf word door mij voorgelogen het zijn allemaal valse spiegels ze laten je achter in mineur totaal verward spreken slechts alleen hun spiegeltaal ik ben dat niet wil dat niet zijn voel me voor zoiets denk ik te jong te kwiek…

wat het echt wel was vruchtbaarheid neemt af uit de nobele herdersstaf de man is vaak te zwaar te dik hij gaat moeizaam in de fik en wat er dan nog los komt mondjesmaat en niet gezond dit is niet zo maar een gedicht ik vergelijk sperwers qua gewicht vrouwtjes zijn twee keer zo zwaar mannetjes gezond slank en benig doen het altijd kwiek…

Professor Doctor Fluitenkruid Quaestor van de quakers, en kwieke kwestieuze kwibus, was de kwintessens van de kwintencirkel kwijt.…

Het is de vlieg die zich kwiek in de poten wrijft na een gigasnelle landing. De wellustige voet die zonder erg zijn poot streelt en niet het ademende been van een ander. De zachte schuierharen zijn het bij het wegvegen van kruimels evenals de kleine vingers die een toekomst van papieren bootjes vouwen op de vlakste zee.…

Express naar ons gevoel De eerste trein liep via Haarlem Hadden we tot lijnrecht zuidwaarts besloten via Abcoude - helaas zullen we het nooit weten of we dan ook de trein uit zouden zijn gesmeten om in de Koepel verzekerd te worden ingesloten Die bavoflikken legden ook onwettig beslag op sokken tickets twintig liter peyotesap om Turkije kwiek…

zie hoe de bloemen zich opmaken tot barstens toe onder het gezwollen blauw rondom het middenrif van de zon gespannen met hun kleurige baarden rond de wangen de monden druipend van fortuin en bijen die uit hun bekers drinken innig gouden was in de botten gieten wijl de kwieke vogels het keukenraam van moeder zon afspieden zich tersluiks…

Op frêle pootjes tippelt hij rond het roodborstje kwiek en teer hij maakt het nu wel erg bont in de slaapkamer zie ik hem weer Zachtjes is hij naar boven gevlogen zag toen geen uitkomst meer hij voelde zich licht bedrogen door het openen van het raam kreeg hij de vrijheid weer Kleine rakker met je rode borst drempels heb je weggenomen…

Zonder verdoving hoor ik soms de boor nog graven De tandarts tapte moppen die ik niet verstond Een blonde meid stelde me de meest onnozele vragen En kwakte kwiek wat kwik in d’ aangevreten mond. Maar als ik nu na het poetsen voor de spiegel sta draag ik mijn gouden kronen postuum op aan pa.…

van schapenscheren zorg over het niet bezeren het dromen over toen heb ik wel behouden maar die tijd die is niet meer de geur van veen en heideroos heel ziek verjaagd mij zie je echter niet met chique scheerelektriek in mijn zoete aanvangsdromen scheer ik als toen mijn schapen totdat ik licht ga gapen de slaap verdrijft heel kwiek…

mandoer In Noland bij toeans, een eilandrijk dat eeuwen zuchtte onder onze dwingelandij (echt waar) maar dat nu niet meer is, behalve in zijn bol Sedertdien schoffelt hij de parken in dit loveroord, inmiddels hortulanus maar wel een hoogbejaarde Uiterlijk oogt hij een oude pensionado, maar blaken doet hij nog alert en kwiek…

Koninklijk livrei vermiljoen rode jas gouden tressen koperen knopen blauw lakens vest naden in zwart galon op de witte pantalon zij meldde zich ten paleize het huis van de Koningin zei ik wil een echte lakei voor vast in de vrij en anders de palfrenier los in de versier Hare Majesteit schoot in de lach toen ze de jongedame bezag sprak kwiek…

hij las een overzwaar gedicht voelde afkeer sluipend komen maar bedacht toen kwiek en snel het is zijn ervaring en leeftijd kan niet anders hij moet wel door al die ervaring diep doordacht en beleefd over grenzen heen neer te pennen komt het met kracht bij de lezer aan hij wordt geveld door de dichter die diep beneveld zijn woorden gedachten…

We dolen nat en droog, klam en kwiek in een richting Door dalen, bergen, rivieren, grotten, woestijnen Demonen liggen likkebaardend op de loer Aardmannen, trollen en wargs mogen graag klauwen naar de weke buik van vrede en velours Er is altijd een Sauron die zijn duivels ontbindt Mensen, Dwergen en Elfen staan dan op daar waar altijd wel…

brede lange taps gevormde linkerdeel van de beschaafde zacht getinte stropdas rond mijn keel voor doorsteek twee keer om het korte rechter eindje sla besluipt me deze niets ter zake doende vraag al dra ~hoeveel aan moerbeiblad verslond het nijver rupsenbeest totdat zijn lijfje voor het poppen mollig was bevleesd en er voldoende energie in ’t kwieke…

daar sta jij stralend kijkend van geluk dat zich weerspiegelt in alles om jou heen daar sta jij dochter zus en lief die uit gijsje pollewop tot kwieke tante groeide een jonge fiere vrouw die edel en nobel haar naam betekent daar sta jij stralend als zomerzon mooier schitterend ook dan het edelste metaal als uit ontluikend bos…

met slagroom of gevulde flensjes met een beerenburgje er bij nee vechten in gevecht met de ander in haarzelf knokken niet in Knocke daar zijn casino's met latino's en soms ziet men daar des morgens toch ook de witte raaf ze leest ook geen boeken van den ander die zijn toch van den ander en die is weer van zichzelf zodat ook een kwiek…

Deze naaldboom in knop oogt al kwiek. Kijk, die berk daar steekt zijn liefdessterke arm in de takjesharen van een beuk, zonder te blozen. De reus Sequoia ontdooit zijn geur bij de reuk van rozen en de zuidenwind bewaait zijn babyschors, fraai en warm. Beuken als afgeplatte giganten geven rust en schaduw.…

Ga nu kwiek naar binnen en verbaas je over wat onze ogen verstouwen kunnen en wat handen kunnen maken: de glans van koper, druiven, satijn, een edensteen. Let op de schaduw van de hand, de handschoen en de kip van de marketenster. Remco Ekkers 1941 - 2021…

Tussen de dennenbossen langs de E34 viel reeds de schemering op die donkere januaridag, toen plots een jongetje van omstreeks zeven uit de Konijnendreef opdook, dat met kwieke tred richting Eindhoven stapte. Bezorgd en nieuwsgierig vroeg ik, want ik ben vader van vier, zijn naam en bestemming.…

De Schepper verft met zijn palet aan kleuren tussen het frisse groen en het zonnegoud… de kwieke tuinman weet welk kwaad kan gebeuren als de nachten opnieuw worden ijzig en koud.…

zeven dichters present te Culemborg droegen zondag kwiek hun gedichten voor thee nippend deerlijk heet uit glazen een dame was zo hard aan de luister dat geroerd de oogjes zachtjes sloten daarbij kwam kwelling in de zorg alle kijkers bleken nat en aangedaan tijdens teder en gepast onderbreken voor één dichter hoestend honds in buien…

Hij heeft alle aandacht voor mij en hoe laat het ook wordt, hij blijft kwiek en gezond ogen. En helder dat die man is: hij kan in een paar zinnen samenvatten wat er in ons landje op het spel staat. De laatste keer begon ik over mijn budget.…

Noah, snel winklend, nog sneller krinklend, Gelijk het eeuwig ‘schrijverke’ van Gezelle, op en neer, kwiek, een ongrijpbare pijlsnelle. Noah is razend vlug. Noah keert en wendt, Noah flitst dribbelend zijn man voorbij, de bal kleeft aan zijn veeleisende handen.…

blikken we kijken elkaar aan op de schaarse foto's het verhaal tussen de regels verdichten aan minuscule details melancholie is niets anders dan verlangen naar andere, dus betere tijden toen de digitale doden hun geromantiseerde gelukkige leven in schokkerig zwart-wit vastlegden in 18 frames per seconde dit alles af te leiden uit het kwieke…

daar kwam den bourgondiër aangetjokt vief en kwiek over de Merodelei hij sprak wat ook van het grôten zij het is het klein genot dat lokt ik wil geen gezaonnik zonder ènd mensen löstert naor m’n lied van De Piezeman gaoi ik vur ööj zinge midden op de lei daar zong die rare vent ‘zeg manne löstert naor m’ne raod wanneer ge stao te piesse…

ons bevallen Vorm en rijm mogen worden aangeleerd Kunst in Drenthe op een modderig pad Gedicht in de natuur het heeft wel wat Zeker als een stukje jong verleden Door in stand houden wordt beleden En rustig stroomt het roestig water Over de keien en Drentse flinten Bij het gesloten eind van de Zeijerwiek En houdt zijn plant en diertjes kwiek…

o moeder, weg uit mijn lichaam sist en suist de stoom van de angst, mijn ogen verbeelden mij statige schimmen, het sneven van geesten in het schuim van de zee, terwijl stervende ook toch ik, voel mij kwiek te trillen staan en gaarne ik schud mij de veren, de wijzers, de schubben en de woorden af waarin ik schuilde voor u.…

Ik luister opgewekt naar je kwetter kwiek getierelier. Je komt en gaat. Wanneer vertrek je weer van hier? Leg eens uit. Waarom vlieg je toch zo vlug? Jij acrobaatje, teken je? Altijd, heen en terug?…

anderen nooit daarvan de geheimen te verklappen horendol maakte jij het zorgzaam vrouwtje met jouw fetisj en liefde voor de gedragen sokken of meer intieme kleding net als zij ontelbaar zijn zijn ze onbetaalbaar geworden de vele momenten van geluk waarmee jij dag in dag uit ons het leven kleuren wist van ondeugend jong en dartel tot kwieke…

“In elke toonsoort” sprak hij kwiek, “Hoor ik wel prachtige muziek, Maar in het grasveld voor mijn huis Wordt menig mol toch soms een kruis”.…