Alle inzendingen over poppe

Wanneer een vlieg op het behang, een dodelijke spin blijkt tja dan, zijn de poppen in het luchtkasteel als marionetten aan het dansen!…

op je knieën, beval je en alles werd zwart stil verlamd de stoelpoten gebonden aan de mond van macht schaduwen, de poppen op je rug en alles werd lelijker de verste hoek binnen handbereik telkens anders de gil toen de aarde in de nachtspiegel van de kamer keek op knieën die zwegen stil de vergetelheid op het eind…

En jawel, 3 september is het vandaag, Ik verveel niemand met de vraag Zal piet zwart zijn, groen of rood Maar zal wel zeggen wat de aanblik van de winkel me bood Pepernoten, taaitaai poppen, chocolade letters strooigoed Alles ligt al klaar op de plank, terwijl nog niemand weet, Of zwarte piet welkom is!…

Het leven is slechts de dans naar de dood Stil zwerven wij op vreemde tonen Als poppen mee met de wijzers van de klok Op dezelfde maat steeds weer En het leven roept ons Maar de tijd tikt voort Telkens opnieuw zonder besef Waar de muziek stopt en de laatste klank tot een echo uitgestorven is...…

Een zucht naar het verleden naar een jeugd nimmer beleefd een glimlach naar de poppen die zwijgend keken mijn diepste geheim begrepen een blik naar het venster waar ik nachtenlang wachtte op een vallende ster een kracht die niet te verwoesten was hoeveel geweld men ook pleegde en nu een plek waar dat kleine meisje gekoesterd…

zucht-zicht verspringende zinnen ongerepte poppen van vlinders Maagdelijk schoon zuiverend van schuld snelheid van het licht kleurschake-ringen Eland in vernieuwende geweien grazen in zondagse paden hinde die het water las Jeruzalem in een maagdelijk blad licht dat vlees geworden was bestuivende bijen was…

De polsen gebonden aan pannen en emmers, de mond aan een mond, het hart aan twee poppen. In de verte de pen. Splinter in het lampgeel van de kamer. Tussen haar en daar een web van stemmen dat haar stopt. Als een dolle bal. ------------------------------------- uit: 'Pritt.stift.lippe', 2004…

De Witte de Withstraat doet zijn naam eer aan vol met poppen stralend in vol ornaat zie je ze daar staan de kou overwonnen steenkool ogen en wortelen als reukorgaan hoed van opa die heel goed staat dikke lijven met of zonder armen zelfs één met oorproppen maar eensgezind allemaal als sneeuwbal begonnen…

bankje stil leven in Nagoro haar ogen verdiepen zich in de verte van de vallei beide handen rusten open op haar schoot zijn peinzend hoofd gebogen als hij haar hand licht beroert twee mensen roerloos zij aan zij op het bankje welgemoed in dialoog in Nagoro een bergdorp stillevens in de Vallei van de poppen…

Een zekere gezichtsuitdrukking, boosheid of glimlach, laten ons levende poppen al gauw in de lucht zweven. Belangrijk is de poppen op gelijke hoogte te houden. .....als het kan even.…

Vroeger konden we nog met de poppen spelen. Vroeger konden we ook alles met elkaar delen. Net als nu, dat zie je meteen. Echte vriendschap, Wij laten elkaar nooit alleen. We zijn al zo lang vriendinnen. Tien jaar, maar ik zou zo weer opnieuw willen beginnen, omdat die tijden met jou zo mooi waren.…

het wordt donker elke dag ontkleed ik de poppen en hun gezichten, ook het mijne uit hen ben ik geboren zo wens ik me en uit de nacht van gerechtvaardigde schaduwen weinig woorden zijn nodig wanneer ik terugga naar het lichaam en wat mij ziek maakte, kinderlijk verdoofd door de gevraagde glimlach ik leg de jurkjes onder…

Zij speelde met haar poppen heel stil, heel zacht want als ze wacht met stil zijn en gaat gillen, zingen, springen dan is mamma daar een groot gevaar met de slof. Zij is vrolijk en lacht en als het moet dan doet ze net alsof. Mamma mag het niet horen dus in stilte maar praten met de knuffelbeesten om je heen.…

Het jonge kind met blonde krullen de ogen helder, hemelsblauw is een oud mens geworden met doffe ogen, de haren grauw De poppen zijn verruild voor kogels met de tranen komt het bloed voor huizen zijn er de ruïnes en niemand ziet wat het met haar doet Van warme familie naar de wezen in de puinhoop van donderende brullen hoor je haar zachtjes…

Zij hebben ons hart ingepikt, Onze groei, onze poppen genekt, Onze tuin op de trein gezet, Ons verblind met hun lichtende as. Zij hebben de zwarte zak Van hun afwezigheid strak Over ons heengetrokken En toen onze oren verpest Met de ruis van hun hemelse spraak.…

tien opa's en oma's bezoeken het museum in Roden vol verwachting klopt hun hart verhalen komen los door poppen, treintjes en tollen vroeger speelden ze er mee buiten wacht de draaimolen ballen gooien, een springtouw zelfs een vélocipède met rode konen en een lach zijn ze weer even het kind dat ze hier terug vinden…

aanvankelijk dacht ik nog 'ze zijn de etalage aan 't herinrichten' u weet wel wanneer de nieuwe collectie voor het aanstormende seizoen is binnengekomen maar nee hoor het is een winkel met een variatie aan grote en kleine mode-en andere poppen...…

tussen regenboogkleuren en biergeneugten wachten ze op antwoorden, als poppen aan een draadje, ritmisch op en neer buiten zijn ze los van de nacht en heersen met hun hakgeklik. de jongens van het lamme tonggebral op hun knieën in de goot avances zijn het licht van hun verstofte ogen. ze draaien in het dansen om.…

Misschien mag ik met poppen dollen of kleuren kladden op papier naar buiten voor het speelkwartier met in mijn hand twee krentenbollen Misschien lach ik wel om de regen die vrolijk spettert in een sloot en voer aan eendjes stukjes brood die ik van moeder heb gekregen Misschien vind ik mezelf verdwaald in levensechte dromen waar jaren…

De dozen waarin de poppen worden verpakt, bevatten tropisch hardhout, meldt de milieuorganisatie.…

laat ik maar mijn rode glas met witte wijn verkleuren het roze glanst als ik wat tegenlicht door flinterdunne schaduw laat buiten, op de straat speelt een orgel levensliefde op de maat van mijn muziek alle poppen dansen en hun handen dragen stokken naar de zijkant van mijn hart anderzijds een bleinen bel ze slaan de maatstaf van…

Wat valt er nog te zeggen als de angst spreekt en poppen plagen dansen uit Pandora's doos die dreigt wanneer de kunstenaar steeds naar de grond neigt omdat de duivel in zijn nek het laatste oordeel hijgt Wat valt er nog te zeggen als het licht breekt en zwartgevlekte inkt met vegen hemelrecht verkrijgt omdat het vrije woord zich met…

boom een reusachtige eik het onvermijdelijke onderdak dat met machtige armen haar schaduw werpt over de kinderschaar wie waant zich veilig wie bedwingt haar schaduw wie ontbeert het licht wie heeft geen schaduw wie voelt gebrokenheid de moeder is de meesteres van de schaduw ze onderschept het licht na het schimmenspel stopt ze alle poppen…

Zie ze lopen door de straten geheel verdoofd niets in de gaten op hun hoofd oren verstoppend van omgeving beroofde robot poppen. Zie ze bellen mobiele straten ogen met schellen niets in de gaten verkeersgevlinder verkeersgehinder piepende remmen één mobiel minder.…

Laat me kind zijn, laat me spelen met mijn blokken, tollen, poppen want als je kind bent moet je dat niet stoppen. Laat me kind zijn, alle dagen, jaren die ik nog moet gaan, want ook ik zal als kind niet stil blijven staan... Want ik wil nog kind zijn,het gaat me iets te vlug, kan ik op deze leeftijd niet één stapje terug?…

Want zo is de wereld Om ons heen waarin het Beeld bepaald wordt door Klinkende namen die Uiteind'lijk niet veel Meer blijken te zijn dan Opgeblazen poppen, of in 't beste geval Een niet echt geslaagd wassenbeeld - Hun gezichtsuitdrukking voornamelijk verveeld - En als het dan een keertje niet Helemaal meezit, zoals ze waren gewend…

Waarheen en waarvoor Zingt het in mij aldoor Is het een vesper Of een serenade Is het niet 's avonds Maar rond middernacht Dan is 't een nocturne Waar 'k op heb gewacht En straks volgt dan weer Voor mevrouw en meneer In de moulin rouge Een folie bergère Zoetlief herderinneke Poppe met sinneke Geen grande ballade Maar…

De rupsen van de vlinder gedijen zonder hinder van koud verstild verleden en leven in het heden genietend van het blad totdat ze hangen stil en zwaar als grauwe poppen naast elkaar en vragen zich verbijsterd af waar is de zon die leven gaf oneindig lang de nacht En pas na 1000 vragen en nachtzwart lange dagen herrijst het vlinderkind…

de poppenkast zit vast tussen heden en verleden nog spelen handen de personages en vertolken stemmen hun geluid maar het jeugdig tegenspel geeft veel te vaak niet thuis dan gaan de poppen in herstel met grote wasbeurt van de kleren schuren en plamuren een likje kleur past dan wonderwel het boek met teksten is altijd leeg…

Zwart glanzende koetsen paardenhoefgetrappel echoot vergevingsgezind op verbaasde klinkers pagekopjes mannenbaarden vrouwen baren kinderen meisjes wiegen poppen zij hebben geen gezicht die eigen wereld draait om hun stukje leven voortbewegend bij stilstaan in de tijd zij blijven op het tuinpad en klitten bij elkaar een dorppsjeugd…