wakker
op je knieën, beval je
en alles werd zwart
stil
verlamd
de stoelpoten
gebonden aan de mond
van macht
schaduwen, de poppen
op je rug
en alles werd lelijker
de verste hoek
binnen handbereik
telkens anders
de gil
toen de aarde
in de nachtspiegel
van de kamer keek
op knieën die zwegen
stil
de vergetelheid
op het eind
en alles ging dood
Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/
Schrijver: kerima ellouise, 10 februari 2007
Geplaatst in de categorie: psychologie