Alle inzendingen over rups

Het landschap had geen behoefte om de kunstenaar te tekenen diep in zijn droomwereld in de duisternacht dus tekende de kunstenaar het landschap met de onmacht van zijn onzekere potlood helemaal van streek met een strelend gebaar klein voelde hij zich nu uit de aardkloot herrezen een rups die vlinder wilde worden een wees met heimwee naar…

Herinnering roept Vele levens op een rij Verleden voorbij Blauw, geel, purperrood Zwart en tinten witter grijs Een hemelpaleis Liefde komt, bloeit, gaat Ze geeft en neemt als de zee Mijn hart beweegt mee Lucht ademt voor mij Totdat de klok niet meer slaat Leven mij verlaat De eeuwige reis Als een rups incognita De…

Wanneer de wesp – door planten aangetrokken – Zijn best doet in het Drentse Wapserveen, Rest daar van de processierups niet één, Omdat de wesp die gulzig op zal schrokken. Zo scheidt men daar het koren van het kaf Maar wie helpt ze straks van die wespen af?…

het groen is oud de regen koud en in het gras verdwijnen resten van de zomer onder het rode klaver schuilt een klein kadaver, het was een witte rups de zijde rond haar lijf blijft ondanks alles dat beklijft ofschoon er nog geen naam aan kleeft, zweeft heel imaginair een vlinder naar vandaag ze doet het graag en spreidt haar glans…

geijkt in de stille rondes van het bestaan was ik een boom, dan zonder bast ergens achter mijn netvlies sterven kegels af die mij de scherpte van dit leven hebben laten zien, ik zal ze missen in de chaos van mijn eigen rangorde liever regen dan wolk, want de aarde is dorstig en kwijlt haar zoetigheden te snel op de rug van een trage rups…

een vleugje liefs zo niet meer te versmaden groeit het stokje naar suikerspin vol en begerenswaardig door lippen bewonderd geraakt en gekust als een koningin in kostbare stilte zo stapje voor stapje gedrenkt in kermiskleuren geproefd en genoten hapje voor tongstrelend hapje als dan de draaimolen niet meer draait het dak van de rups…

ik ben een vlinder en vlieg bladeren kapot jij groent in rood en blaast jezelf op mijn vleugels zijn uitvouwbaar mijn vluchten onbetrouwbaar ik wiek de mooie schijn als rups was ik venijn mijn vraatzucht bleek verwoestend jij bent herboren onderhuids omdat je hart was overleden zo doodde je verleden in reageren wordt het…

vroeg de meeuw aan een voorbijvliegende zwaan een vis, een rups, een handjevol vlierbessen vervolgde de meeuw zijn verwaaiende vraag en de zwaan zweeg en keek reikhalzend uit naar het meer dat aan de oevers van de stad lag.…

schepen nu echt te verbranden te wentelen in de resten puin en as de restanten van zijn wereld ziet hij in de spiegel achter zich geen kleur dan zwart en wit en grijs een keuze voor jezelf is nog maar het begin jezelf terug te vinden is de lange uitdaging als een zaadje in de as van de zandwoestijn wachtend op de regen als een rups…

Vandaag verkeren wij in vroeger sferen Mijn broer en ik, wij denken aan us mem Haar reisverhalen met haar klare stem Op 8 mei Moederdag wil ik haar eren Ze was als rups in niemands land geboren Een heel ver land dat nu niet meer bestaat In naam, maar wel behoorde aan de staat Der Nederlanden, nu reeds lang verloren Als papillon vloog…

dan herinnert hij zich zijn in hout gesneden afspraak met zijn moeder en waar daareven hoefgetrappel nog duidelijk hoorbaar was, is nu haar hand tot stilstand gekomen, de kroondiamant ligt bewegingsloos in de uitgedroogde bedding langs de rozentuin haar prille lach heeft zich helaas losgemaakt en is rups geworden, voor de ogen van de samengestroomde…

En ondertussen, op de grond, door dit alles ongestoord, de rups, zijn weg, zijn spoor.…

'Zou er al een vlinder zijn of is het weer alweer niet fijn? Ach... ik zie geen spatje zon maar stralen regen in de ton - Die blijft mooi zitten in zijn cocon!'…

(haiku) in een processie kruisigen rupsen een boom ongeloof: eikels…

Je bent als een rups die ontpopt tussen de lakens. We zijn samen zoveel meer dan we waren, alleen, stervend, zwervend, zinnebeelden zoekend op de poesta's. Later zitten we op een terrasje, drinken zilveren thee, eten cliche's, schrijven geschiedenis op de vierkante centimeter. Opeens zijn we weer onszelf, weer verlegen.…

Een koppeltje zit op een parkbank te kussen 'n loot die zich kromt onder de dauw In de verte de kreet van een pauw Een kat doorkruist het natte gras De wind streelt het gewas De mees zicht zijn mooiste lied Een krekel klampt zich aan een grasspriet De berk buigt zich sierlijk in de wind 'n rups popt zich in,voor de metamorfose begint de strijd…

Houd mijn geheim diep in de kern verborgen en verlies het niet aan de zondvloed op het nachtelijk uur die grilliger is dan het kronkelen van de rups Het is een geeuw der natuur die de waarheid in een zee van liefde dompelt dat schreeuwt en overrompelt en dan weer heelt Houd mijn vlam wakend in de geisers van de geest en smeed…

Het watervolkje dut in vroege weiden Uit lentegroen lawaait de puberteit In mij verpopt de lotsverbondenheid Zich jaarlijks samen met de tijd van lijden Tot wederopstanding en het verspreiden Van denkbeelden beïnvloed door habijt Imam, rabbijn, Boeddha en leefbaarheid Teneinde moord en doodslag te vermijden Het valt niet mee te gaan van rups…

onontgonnen land een wereld zonder grenzen vruchtbare aarde maar ik ben bang meedrijven maar waarheen mijn god ik voel de vrijheid wanneer ik weer wil kiezen de rups en de vlinder als het aloude verhaal geen weg terug en ik val stilte overal ik zweef over een donker dal mijn ogen dicht ik voel het licht spiegelen kan ik niet…

Het watervolkje dut in vroege weiden Uit lentegroen lawaait de puberteit In mij verpopt de lotsverbondenheid Zich jaarlijks samen met de tijd van lijden Tot wederopstanding en het verspreiden Van denkbeelden beïnvloed door habijt Imam, rabbijn, Boeddha en leefbaarheid Teneinde moord en doodslag te vermijden Het valt niet mee te gaan van rups…

In mijn lijf,.. zoveel waar ik gelukkig van word, Je maakt dingen in mij los, Eigenschappen waarvan ik niet wist dat ik ze had, Als een rups die ontpopt als vlinder, Als regen die bloemen doet bloeien, Hoe kan ik het verklaren, ik ben toch niet zo?…

Hee ouwe rups, ik haal je in Nog maar 25 jaar En nog enkele dagen Dan heb ik mijn zin Mag ik de fakkel dragen Jij hebt jou record Niet echt scherp gesteld Maar ik heb je door Je dagen zijn geteld 62 plus en nog een beetje Is voor een mens niet echt oud Te jong zelfs, maar dat weet je Doodgaan laat je koud Jij stierf zo onverwacht Het leven…

moet een zijde-rups eten, zodat er een jurk-je ontstaat met de kleuren uit het verleden?... Hoeveel regen... moet er uit de hemel vallen zodat de oceaan overstroomt door tranen?... Hoeveel jaren... zal de maan moeten schijnen, zodat haar licht mijn hart zal weten te stelen?... Tot in alle eeuwigheid,...…

Het adellijk loof kaalgevreten door het vunzig ongedierte van horden rups en bladluis in walgelijk wuft gewemel. De tengels kringelen omhoog als bloedbestorven slagaderen snakkend naar het uitspansel van onbedoezeld zuurstofrijk. Blauwzwart ligt de hemel te wentelen in weifelzucht.…

(Sterrennacht) Jouw lippen voelen als Satijn; fluweelzacht Bloed giert door mijn a'dren Blij als ik jou zie Lente, zomer, herfst en winter Jouw liefde warm Sterrennacht Jouw lijf voelt als zijde rups. Natuurgetrouw en zacht als eeuwige Voor altijd balans Voorjaar, najaar en hoogseizoen Laat mij van jouw (Kom bij mij!)…

Vlinders, het symbool van grote verandering, de stilte van de rups, in eigen benadering. Ontluikend naar 'n nieuw begin in volle waarde, met liefde als doel, die jou al even aanstaarde. (alles kan in tijd om verandering vragen..Rome is ook niet op één dag gebouwd)…

wind nam mij mee liet mij nog niet dalen ik werd gepakt door familieverhalen een prentenboek bracht mij in een hof waar grootvaders rozen kleuren door de hagen slingeren langs het lommer geuren op hoogtijdagen een schets toont de witgekalkte muren het voorjaarsmeisje wuift kushandjes door een open raam een bloesemrijkdom van rups…

neem dat gevlinder bij de spijsvertering je bent er mooi klaar mee lieve hemel bewaar me let eens op de dames met teer gevoelsleven veel liefde te vergeven die krijten 't weer uit de eerste heeft er één tegen Allerzielen zie je de laatsten erg laat aan de rups gegaan geven doorgaans vrij baan aan de fluwelen dagpauwoog de vrouw…

Als in een cocon zit ik gevangen in een intens verlangen tot de vlinder diep in mij groeit op weg naar het nieuwe leven dat boeit Als een rups voorzichtig ontluiken De draden van zijde als houvast gebruiken Met de dauwdruppels om haar verspreid Is zij ontvankelijk en glanzend zoals altijd Als een kleurenpracht zijn haar vleugels in het licht…

Zich voedt met het ambrozijn, zonder ooit te zijn vergeten, waarvoor nazaten zich hadden ingesponnen, in het zoet van nectar, waarmee hij zich zal hoeden, als rups uit een cocon geboren op het groene blad, laat zich het loof goed smaken, Toch wordt vlinders nooit verweten, hun weldoeners te hebben gegeten, een bron van leven dat…