Alle inzendingen over staf

Hij twijfelde aan alles: zijn baard, zijn mijter, zijn tabbert, zijn staf. Alles een groot vraagteken! Toen ging hij zitten. Een oude wijze man keek in de spiegel van zijn ziel. En hij zag dat hij bestond: een oude wijze man die nadacht over het leven. 12-11-2006…

het zacht geklingel van de schapenbellen luidt de avond in warm vindt wol elkaar en blaat een welterusten de herder kerft zijn staf voordat hij ook gaat slapen hij weet zich deel van het kerstavondritueel een mooie nacht vol sterren wacht tot een helder licht verschijnt ruimteschroot dat nu in vuur en vlam verdwijnt…

ik haar te kennen, maar dan bespelen haar vingers als zachte vioolsnaren mijn muziek En ik al rijkelijk ronkend als een krolse kater me vergewis van haar noten op mijn gezang Zij herkent dan Orpheus in mijn statige gestalte, die zich richt naar haar volle maan, haar klaviert met al zijn leden en haar rijkelijk beloont met de ivoren staf…

Wat te doen als mijn meisie zoekt naar kleuren Als een fee zonder staf, haar niets meer kan opbeuren? Wat te doen als ze met regenboog en zonnestralen De grauwe sluier niet kan laten verdampen Om elkaar tot de diepste kern te verwarmen, te omarmen?…

Er is te veel regen en in de vorm zie ik geen boog Er is te veel schouder en te kleine vleugels springen uit het oog Er is te veel aarde en waar is de hemel in een dom betoog Zet de schenkkan neer maar keer de staf Je voelt het wel wanneer En heb je gewacht op de tipgever De geneeskracht ligt bij de bever Het zal je verbazen…

bij een uitbal en vroeg de stand keer op keer In de rust discussieerde hij met de spelers en de staf Maakte zich ontzettend boos en noemde de scheids ronduit laf En na 90 minuten was ie helemaal op 'Wat een klote wedstrijd' riep hij dan 'gelukkig was ik weer top!'…

je oogt weer ondeugend en kijkt me sprookjesachtig aan zie in je hand de fee verschijnen die staf en sterren laten staan ik tovenaar een snelle paddenstoel met kaarsjes en zacht zicht jij weeft weer sluierzacht ons liefdesbed uit stralen geel maanlicht de open haard is stuk alleen de kleine uurtjes warmen zich in ons geluk…

papa zie ik nog jouw stappen in mijn hart het kleed van rood en goud in waardige warmte en de staf leunde uren weg in gewillige handen die dienstbaarheid verlieten uit respect grote trots beroert alsnog mijn kinderhart waar ik naast je liep in kleine handen die jou droegen, naar omhoog...…

bleke bekken galmen hun onnozelheid in kaalslag door de dikke vachten groen staat verderop te wachten en de herder punt zijn staf met steen totdat het dwars geluid zich weer laat horen de kudde wordt dan één de geest gaat jagen op de prooi het anderszijn wordt in het nauw gedreven honden leiden het venijn hoeven trappen alles…

nog lost de ene dag de andere af als jonge bruidegommen van een berg haagrozen aan de hoed en vuurvergulde staf de zon glijdt als een pronkkaros in plaats van paarden trekken duizend wensen te moeten kiezen is pas liefdesstraf geen dag heeft een begin noch eind enkel de zonnestonden reiken zich de handen als ‘k in verliefde ogen kijk zelfs…

Ik heb de soeko* gelijk afgebroken, mijn vinger als Mozes' staf opgestoken, heb met Pesach de matzes laten staan, op Sjabbes zelf de lichten aangedaan. Ik let niet op een koshjer hapje, ik geniet van een mals varkenslapje nu het eindelijk toch zonneklaar is dat het Exodusverhaal niet waar is. *loofhut…

een staf de gouden pij rozen in mijn haar met wijds gebaar schik ik de wereld bloos me dan tot koningin ontbied de roze wolken dwing rivieren oeverloos speel met zwarte dolken geen land heb ik maar dromen we juichen met de handen op elkaar de schijn van goud zal spoedig komen mijn straf is weer een horizon voorbij het bloemenkleed…

toen de zon de wolken droeg en goud omrandde blonk geluk steeds dichterbij het klonk al in de zuiverheid van wat een wonder wensen kan: de eerste adem van een kind mijn hart vindt blauw in oude ogen opgetild door wat zijn moeder gaf de staf waar ik op leun vernieuwt zich, boven elke pas die zeven mijlen kent snel als vlinders stuur…

ik eet pepernoot van eigen deeg en geef mijn staf en mantel nu verjaardag sinterklaas voor even niet en ook het zwartepietenspel is al lang afgelopen laat winkels de cadeaus verkopen die concurrentie moet ik niet mijn paard staat wit te schimmelen pieten zwarten niet omdat roet geen schoorsteen ziet de roe is niet meer te gebruiken…

Breek mijn staf. Geef mij lucht.…

Je bent mijn staf en stok. Maar december moet nog komen. Een lange winter met regen, sneeuw en ijs. Maar met een klein gebaar wijst je staf naar al die sterren. Het feest van jouw geboorte komt er aan! Na de winter wordt het lente.…

Een staf breekt het water uit een steen en voert het volk door een hoge zee heen. Het volk roept uit de woestijn en gaat zijn weg door het dorre zand. Een satanische slang siddert in Mozes hand en wordt de staf die wijst naar het beloofde land. Mozes gaat tot de berg naar het Al en brengt het woord te tafel dat eens spreken zal.…

Ze zwaait met haar fonkelende staf en wil gaan toveren, maar... De zon verdwijnt achter de wolken, mijn droom spat plotseling uiteen, want heel even waande ik me, die prachtige fee in de zee.…

Met de vingertoppen van mijn geest Tast ik de wereld af: Een blinde zonder hond Tikt met zijn lange witte staf Verbaasd schuifel ik verder Onbewust van gapende kraters en kloven Steeds verder door de vreemde velden Anderen roepen woorden die ik moet geloven Als een ziend geboren blinde: Kwijn ik van verlangen te zien Toevallig grijp…

Ik druk knopjes door me lippen blaas tralietjes door me fluit de vele ringen in me navel komen mij me neus ook uit Ik brouw zilver in me wenken sla een nagel, splijt me tong schiet een loodje langs me denken met een kruisboog door mij long Ik heb nieren vol met keien tepels hangend van het goud ik staaf botten aan een leugen In ut gat…

Toen brak het bladstille licht de staf over haar. De armen gespreid, haar ogen gesloten, steeg haar witte ziel klapwiekend op de stralende hoogten in. Als een grote vogel vluchtte ze uit mijn armen vloog ze naar de verten, eindelijk uit haar kerker bevrijd.…

( pa ) leven in het voel van verlaten wuivend op een kaal heideveld zoals het dorre dopjesgras gevangen in een wirwar als van zwevend spinrag over het koude moeras een dof berkenblad in ongedurigheid cirkelend rond verarmde grond gelijk de nijverige herder die een schamele kudde drijft in eenzaamheid verstomt de staf als…

ik ben vandaag opnieuw gestorven droeg mijzelf naar het graf de dood had mij weer ingehaald de verlatenheid tikte met haar koude staf turend overzag ik het bekruiste veld van eer bezaaid met versteende tranen ik stond hier al vaker ja, meer dan één keer de gegraven kuil weerspiegelt de schaduw in mijn ziel als onbegrepen…

Om onze lichamen te verwarmen En onze wereld omarmen Laat nieuw leven groeien, En nieuwe bloemen bloeien Het is genoeg geweest, Winter onze kwelgeest, Je kunt nu heengaan, Jouw werk is gedaan Je mag de staf overgeven, Aan het nieuwe lenteleven.…

Ik open je mijn poort en ramen toon je mijn visie waaruit ik mijn denken mijn woorden en mijn daden staaf. Laten we een huis bouwen tussen onze burchten van onze eigen visie, denken, woorden en daden en vergelijken en laten we dan bouwen een kathedraal van vrede een symbool voor eeuwige vriendschap Shalom MIJN VRIEND!!!…

bleke bekken galmen hun onnozelheid in kaalslag door de dikke vachten groen staat verderop te wachten en de herder punt zijn staf met steen totdat het dwars geluid zich weer laat horen de kudde wordt dan een de geest gaat jagen op de prooi, het anderszijn wordt in het nauw gedreven honden leiden het venijn hoeven trappen alles…

goedheilig is weer daar de man met staf en mijter witjes in zijn baard te paard met begeleider grabbelzakje mee de piet die moet hem dragen maar schopt dan wel eens keet en heeft zo van die dagen zo komt hij in het boek van minder brave kindjes en vult het eerste blad elk jaar weer gezwindjes want niemand was echt stout…

De berg ten top, door heuvel en dal, de staaf die je steunt, je komt niet ten val. Je rood scharlaken mantel, die je behoedt, je schreden heel teder, vervolg je de vloed. De stenen verdwenen, terwijl je ze zocht, eeuwen geleden, wist je al dat het mocht.…

Bij Bayern München zijn ze ongeduldig, Aan al hun spelers is wel wat kapot. Hun tegenstanders schoppen hen verrot, En ‘dus’ is Doktor Wohlfahrt daaraan schuldig. Vandaar dat het bestuur nu heeft besloten: Dan spelen ze maar met gebroken poten.…

haat door het leven gegaan Een mantel van purper had zij aan En onder die mantel een kleed van rouw Als het slepend gewaad van een weduwvrouw En een kroon van robijn op haar lokken blond En een bittere lach om haar trotse mond En een levende slang om haar middel heen Als een goudgroene gordel van edelsteen Zij droeg in de rechter een zwarte staf…