Alle inzendingen over stoffig

Haar naam verhaalt van Spaanse melodiën Van witte huizen rond een stoffig plein Van koele schaduw in verlaten kathedralen Van een verliefde muzikant 's Nachts bij een droogstaande fontein Van zonlicht ongenadigd op je lichaam Van kruiken vol met zoete rode wijn Die droogstaande fontein, dat is de liefde En die verliefde muzikant Dat zal…

zoenen - denk je en zwijgt; jouw blik laat mijn mond los rust in mijn ogen - en ik verlies me in mijn verlangen: jou alles woordeloos te geven en net nu tussen dagwerk en slaap houdt de tijd haar adem in een handvol licht in een avondlijke schemer tussen stoffige stralen daarin een gezicht: jij stilte geduld.…

Het lag er vervlogen lang, stoffig, lamlendig en verwaarloosd. Het lag er al jaren eigenlijk zo voor het oprapen. Maar ik had, al die jaren, niet ingezien dat het zo dichtbij binnen handbereik was. Maar nu heb ik het gevonden. Ik heb het gevonden! En het blijkt zo simpel. Deze zoektocht was de moeite waard.…

dichters maken ook geen winst zij investeren slechts in wat achterstallig geluk het nagelaten woord bijvoorbeeld dat je heel soms nog ergens horen kunt doch weerloos blijft het vers als fruit in glazen potten zorgvuldig in het donker gezet in de stoffige gewelven van het behoud…

De avond steels gevallen Over het pokdalige pad van zand Ons reppend naar de lodge Spotten we plots aan de wegkant Iets wat zich sacrosanct voordoet In mijn afremmende lichtbanen Wij verwoed met gadgets tekeer gaan en Snapshots door de neergelaten ramen Van de lanterende panter maken Waarna we verrichterzake Weer stoffig oplossen In…

Bedolven in de grote zee, geen identiteit, onzichtbaar Blinde aanname, het doel missen Geen eigen benen om op te steunen De paden zo smal, bestemming in de mist Jaren verstrijken, stoffig de boeken Levenslang, de sleutel verloren Datjy(2009)…

Als de wind zich neder legt Het lover voor altijd zwijgt Wolken de stoffige regen loost Trekt de zon zich beschaamd terug Wandelend over het gele zeegras Waar de lichamen stierven Wandelt de dood genoegzaam rond Over de droge zeevlakte de horizon is niet meer Genoegzaam grijzend gedenkt hij zijn deal Zijn deal, met de blinde vooruit denderende…

een minnend paar man en meisje identiteit onbekend op een grijsgeregende morgen in een van de plattelandssteden komen vreemd aan hun eind nl. zij vloeien als twee vlakken natte waterverf in elkaar liefde of toeval niemand weet het stoffig en schraal als puin vindt men de bewijsstukken (hun silhouetten) later veel later op een onverhuurde…

Een zwartgekleurd verleden Bekadert mijn bestaan als een donker kaft Van een zwaarlijvig boek Dat stoffig ergens uitrust Erbinnen dansen letters tot een mooi verhaal Illustraties als een meesterdoek Begeleiden klare taal Met gekleurde strepen Het is een feest daar in dat boek Het sprankelt dat het doet Maar elke letter hoewel zo blij…

Achter stoffige duinen van gedachten ligt een grijze zee van pijn. Eeuwig golvend in beweging. Zo immens in al zijn zijn. En de zon van al mijn dromen bloedt in stilte langzaam dood. Om herboren op te komen in een blauwe lucht van hoop. Een dag lang zal ze stralen op het land wat mijn leven is.…

als ik ooit verdwijn in een stoffige plooi van de tijd vind me dan weer in de luwte van die ene boom waar klaproos en boterbloem het weidse wuivend met ons deelden waarover we spraken of zwegen zich fluisterend herinneren laat nu de wind er nog speels door het lover waait en rond die boom nog liefde ruist in tere tinten…

aan mondhoeken kabbelend proef ik een vloeibare wens de lucht te bevolken, te dolen langs een frisse, onbewaakte grens de ideale plek om een offer over bodemloze grond te plengen of mijn stoffig lijf uit aderkalk met gestrekte adem te lengen bij hoog mikken of laag scheren kent deze platgeslagen woestijn noch gebeitelde geboden…

Tijd is het onderkomen van de nacht als dat zo blijft, laat ze je niet meer los laat ze je nooit meer gaan omdat ze je mist in de stille momenten die voorbij zijn gegaan   nooit meer stoffig zwijgen nooit meer afwachten jullie zijn verloren wind achter een melancholieke stem vergankelijk en geest tijd is haastig dromen   ze mist je…

In de stilte van de avond voor het afscheid van het licht zie ik nog langs lange lanen jouw silhouet stil verdwijnen uit zicht je schouders wat gebogen je blik op de horizon gericht zacht hoor ik schuifelende voeten door het mulle stoffige zand denk aan handen alsof ze zoekend vragen naar een vriendschapsband een stem die vraagt om waarheid…

Rond deze tijd van ‘t jaar is alles smaak en kleur Bloesem En droesem Van lichtblauwe hemels en violettengeur Druppels van dauw Dansen in de zon Dansen op jou Je stoffige cocon De rimpels naar zee om Je mond gezweemd De droogte van je lippen Je ogen vervreemd Je had een vochtig hertenhart Verwrongen en versaagd Sluit zacht…

opnieuw gevonden Jullie treden in Carters spoor Daar ligt de jonge god Wij hebben hem alles ontnomen Op zijn laatste rustplaats na Reisbescheiden, praalwagens Evenbeelden en troon, zij lieten hem Voor de wereld der levenden in de steek Hij die wilde reizen wacht iedere dag op zijn gade Maar ziet uit het felle daglicht Slechts stoffige…

de weg oneindig strekt zich gespannen uit zover zijn oog wil reiken om in de verte op te lossen in een wervelende zindering daar waar de eerste bocht verschijnt zijn tred verraadt hem aan de stoffige struiken die de randen bewaken maar hij ziet het niet zoals niets van dichtbij daar verschuilt zich niets interessants hij loopt…

Langs bergen, dalen, stoffige zandwegen overal kom ik God in mijn leven tegen. Hij wijst mij elke dag weer de weg verdwalen doe ik nooit met Hem. Zijn hand leidt mij langs ravijnen met Hem zal het leven verfijnen. Elke dag is een nieuwe uitdaging Ik ben blij dat ik met Hem meeging.…

binnenstebuiten slik, zoals ik ze allemaal heb geslikt en breng de wijn mee om ons te verdrinken ik wil zie mij op blote voeten dansen in mijn eigen gewaand portret en over de kasseien van Place du Terte tot aan de Sacré-Coeur God heeft een grote mond het uitzicht is de grootste leugen en niemand stopt de regen van vallen slechts stoffige…

Geen goudkleurige akkers met bloemgele korenaren maar diepgebogen spijt toen ’t spreken mij nog toebehoorde in talen wereldwijds het gezucht van falende duinen en ’t zicht dat gelauwerd en tijdloos de afstanden schiep werpt nu stroken nevels met aan de randen het stoffige vluchtend zand zelfs het water krijt strepen aan de horizon en…

ze trotseert stoffige woestijnwinden hagelstenen hameren op het kleine weerloze lijf zo vaak verwond maar niet verslagen droomt ze van de dansende fee trappelend slaat ze haar krachtige veren uit moeizaam en vastberaden ontstijgt ze de zwaartekracht in de vlucht strijkt de wind langs haar vleugels en doet hen zingen zwevende…

laat de dol geworden wind maar waaien zodat bruin zand van alle stoffige wegen blijft plakken aan mijn betraande gezicht wat kan me mijn verschijning nu schelen als m`n hart niet te zien is door vele vegen laat de suf geworden zon maar ondergaan zodat de schemering van nog een avond me kan nemen met een stuipachtige zucht ik heb het hoofd…

die nooit goed wilden lopen klanken gingen langzaam dissoneren wat ik ook probeerde het leven dat ik de taal had gegeven leidde een eigen bestaan was uit haar sociale setting gegaan in pure rebellie omgeven met mystiek en magie was er altijd al repliek maar een totaal nieuwe richting was baldadige brandstichting in het stoffige…

heb ik op jouw spiritualiteit gepast als onwetend fantast lijnen uitgegooid naar vreemd en onbekend in sprookjes en lieve dromerijen het kwam wel dichterbij een hand op je zij maar nooit het echte vrijen totdat mijn blik uit een carrousel van mooie momenten jouw magie onderkende spoorslags zijn wij vertrokken van het stoffige…

Ik zeg Eten doe je Niet alleen Maar met een vork Of een lepel Een mes mag ook Maar wees voorzichtig Met wat je zegt De ene hap na de andere Verdwijnt achter het scherm Verder vind je niets terug Ik zeg toch Ik zet alleen De stokken in elkaar En sla de haringen Dan mag jij het doek Gezellig maken We dekken de stoffige vloer met…

Wijs in stoffig groen, gekloofd van bast, gelobd van blaren. Wat staat hij al die jaren toch te doen behalve het stilzwijgen te bewaren? Zijn wortels graven diep, al wat ze kunnen doen om niet opeens ten hemel op te varen. Bang om te vallen in de blauwe kom van het heelal, houdt hij zich stoer en stom. Robuust orakel!…

u lijkt zo vergeten in die kartonnen doos - pockets 50 cent- geel en stoffig voor de laatste maal wordt u meegesleept meneer Dickens verleden week zag ik u in de kerk ‘opbrengst voor het schilderwerk’ u lag daar hopeloos ouderwets en verschrikkelijk onverkoopbaar rafelig is nu uw rug verschoten op de boekenplank toch droom ik in uw…

Het lichaam is wrakkig en eist zijn rust op maar het hart is onvervuld, nog even dwalen mijn ogen langs stoffige schabben, Kopland en port een genadige nachtwacht.…

Koud stoffig licht, speldenprik tot hersenziek geplaagd. Barstensvol als een berg, keten me niet vast dat ze graven enkel om de banden rondom te verwijderen steeds dieper tot het kernpunt kookt. Een spook zwerft in mijn binnenste wereld tegen de gesloten deur van de toekomst.…

waar aan verjaren nog een stoffig image kleeft is het bij jou altijd feest natuurlijk is er de terugblik op wat is geweest in een nostalgische caleidoscoop maar door je lach die nog straalt met jeugdige vitaliteit vergeet ieder die tijd kijkt in bewondering naar de souplesse waarmee jij je door het leven beweegt verbazing over…