Alle inzendingen over stookt

't Is altijd weer dezelfde procedure: Supportersschaar die ongedurig wordt En elke week meer kankert, stookt en mort Tot slot de trainer die het moet bezuren Het is net zo voorspelbaar als infaam Alleen verandert steeds de trainersnaam…

Alweer wordt er iets medisch aanbevolen: Uw thermostaat dient niet te hoog gezet, Dan kweekt u voor uzelf gezond bruin vet, En stookt u minder olie, gas of kolen. Er breken kerngezonde tijden aan Voor ieder die men in de kou laat staan.…

Wat was het vroeger fijn in de natuur We crosten, sloopten bomen, groeven kuilen We pisten, vingen vlinders om te ruilen We bliezen kikkers op en stookten vuur Nu kun je daar alleen nog maar van dromen Er staan nog meer verbodsborden dan bomen…

verguld zag ik dat jaar een herfst die deuren openliet als van een opgeluchte lente over belegen beddegoed de avonden die wij toen deelden hielden het smeulend hout van fonkelnieuwe woorden aarzelend genoeg maar met zijn zoete zucht stookte ik het vlammen op te gretig van dichtbij in een felle kou is het tintelen nog voelbaar…

, ladies die het oor beledigen & het oog bezeren verkondigend de 'wraak der blanke lelies' hoe van binnenuit het herenvolk te decimeren) De permutator*) m/v stookt de snelheid op & op tot de top blowt.…

als ik het strand was zou ik al lang in paniek geraakt zijn de zee heeft je er zacht neergelegd maar kan het niet hebben als de zon je droogt en bezitten wil hij stookt de wolken op maar als deze verleid door die zon gnuivend voorbijschuiven wordt de zee woest vergeet zichzelf en trekt in het hete zand als de zon zich verblindt verlaten door…

ik zie zijn ogen gaan ze schrapen dromen van de muren jagen de fantomen na die spelen in de hoofden van de buren hij stookt hen op brandt ze in hun vuren en rookt ze langzaam uit het zal niet lang meer duren of angsten schreeuwen weer hysterisch hun geluid nu bonken hersens tegen wanden onbegrip de handen zijn gebonden er zijn geen…

Zij dooft met haar gezicht de klaarste diamant, En stookt in ’t kilste hart een overkuise brand. De Schoonheid, Jeugd, en Deugd verzamen hier te gader. Maar ’t rijp verstand verbeeldt het oordeel van haar vader.…

In de storm waarvan het oog is, stille kern van het gebeuren, een vlakke hand op het hout van de tafel, een kille diepte in de blik op het rotte land dat snakt naar wat er in de mens verzandt, in het branden dat het stookt in haar lijf, in het gemis waarin het staande blijft, in de daad die aan elk woord ontgaat, staat strak en klaar haar naam…

Ontzinde mensen, laat u raên: Gij stookt de helse vlammen aan Met heilloos offerbranden.…

Zwarte wolken rollen binnen In een tijd waar vuur rookt Donkerzwart gaat men beminnen Als men oorlog stookt Zwarte dampen wegen zwaar Op de harten van vele mensen Zwart roet in het haar Licht zal men wensen Haat en troebeling wordt geschapen As is men aan het verstoren Hoop ligt te slapen Uit roet word niks geboren Wanneer komt schone…

De roker heeft het koud onrust stookt hij niet kranten leest hij niet lachen doet hij alleen als niemand hem ziet. De koffie is op tijd en de trein vertraagd. De zuil brandt offers slierten rooksignalen zwalmen zwijgzaam.…

sputteren het hijgend haardvuur nieuwe hagel in Bombastisch rokende schouw kringelt nu de roetwalm naar de maan fluitend ronkende motor blaast nu het perron nieuw leven in Maar de oogkleppen zagen enkel ongeoorloofde vertraging en hij gaf levenslang het volle pond In zijn volgestouwde geest verkoos hij wind boven windstilte en stookte…

Je stookt 4000 kuub per jaar Ja, deze woning is goed gaar De vraagprijs is 3 ton meneer en misschien biedt iemand meer Politici, blauw tot rood Schaam u diep, schaam u dood voor 3 generaties woningnood…

me iets te rechts en die is me veel te links zij is me iets te open en zij is gesloten als een sfinx die daar heeft niets met dieren en zij ook niets met hem en hij snapt niets van hun manieren en zij luisteren niet naar z’n stem hij is eentje die straf rookt wat mij totaal niet zint een roker is vandaag de dag hij die hiermee onrust stookt…

Hij is een vuurgek, die slechts onrust stookt. Opruiend werk: hij lijkt ervoor geknipt! Er is een volksdeel, dat van woede kookt. Een boekverbranding is het resultaat van zijn recente pyromanuscript, zodat z'n turf tot as wordt van het kwaad. ______________________________ Noot: As is verbrande turf…

waar de jas van het oude jaar ons van de schouders glijdt stookt het vuur van verlangen met vurigheid van hartstocht elke mens rond om ons heen waar de les van het oude jaar ons klein tot nederig maakt omhelst ver weg en dichtbij nieuwe hoop de verwachting in miljoenen verlichte huisjes waar in kou van het oude jaar toekomst ons belofte…

Wij stookten vuurtjes, veilig, niemand ziet De blauwe rook. Over ons, dreigend, glijdt Kraaiengeroep, vreemd, wild, door de eenzaamheid. - Leeft hij nog? - 'k Ruik de hars - Ik hoop van niet. Ik heb hem vaak beledigd en gegriefd; Want 'k hield van hem. Neen, 'k was op hem verliefd. Neen, meer - mijn ideaal van goed en waar.…

Was het niet te harden zo koud, nat en guur dan ging hij de hut in en stookte een vuur soms had hij zoveel vuur omhanden dat de hele hut afbrandde.…

In 'n scheefgeslagen nacht siert 'n waslijn met verroette kleding de randen van zijn misdadig uitzicht Corrupt blauw transporteert 't aroma van illegaal genot en stookt 'n dronken compromis boven de pooltafel knikken eens goedkeurend naar die telefooncel Ondertussen blijft hij paranoïa en ongerust dat nummer draaien om te kunnen…

Ons spraakwater was te weinig om te blussen want twee blikken stookten voor een eeuwigheid. De stilte verenigde de hartstocht in vuur en vlam met een wrijving waarmee de ontsteking begon. De oerknal explodeerde na een zacht gesis door het aanstippen van de vuurbal aan de horizon.…

De wereld, zat van 't weerszijds beulen, Vloekte al wat oorlog stookte in 't duister, Uit klauwen keert ze in kooi en kluister; Slaafs – waar haar meesters weer gaan heulen, Trouwloos op nieuwen krijg bedacht – Verkropt zij 't wee, en Heerszucht lacht.…

op een leven van lange duur waar ik voor sta bestaat nauwelijks meer een vuurtoren voor een kust zonder schepen de laatst nog echt levende holenbeer waar zich al zoveel mensen aan hebben vergrepen ik ben de witte duif van de hoop door noach verraden en gekookt een vluchteling voor altijd op de loop voor een wereld die enkel maar onrust stookt…

Daar stookt uw deugt een vier, door jaar noch tijd te doven, Daar heet ik u eerlang en altijd wellekoom. Want bijzijn helpt hier minst naar ’t lichaam, ’t minste deel. Mijn hope en wens is staâg: och, paarden wij geheel! En vlocht onscheidbre min, een zachte en vaste keten, Twee harten, eensgezind, twee zielen hecht aaneen!…

dat is niet stoer, het maakt je klein ik kan het maar niet verhinderen dat jij steeds ruzie maakt in het bijzijn van de kinderen scheiden op zich is al erg genoeg waarom gooi jij nog olie op het vuur zo maak jij je zelf totaal kapot je kwetst twee zieltjes tot op het bot dat ik niets kan doen doet mij zo veel pijn je stookt klaagt en huilt…

Hun vingers gingen vingervlug door bakkersbroden die zij kneedden Stookten kleine stukjes houtskool shisha's appels uit de soeks Hun haren glommen, ach zo mooi door soenna's messen fijn gesneden En zij lazen voor het theehuis uit het theeblad van hun leven Zag ze gaan ooit, dadeldragers, broodverkopers nog van toen Langs blauwgepuide…

Zo krijgt de moeder weer wat brand, Waar zij haar potje op kookt, Terwijl het wichtje tot haar loon Nu zelve 't vuurtje stookt. Een natte mist doortrekt het bos In 't kille nachtlijk weer; Het vocht druipt gutsend langs de stam En al zijn takken neer.…

Hij ’s vriendlijk en gedwee; Maar waar de twist het vuurtje stookt Daar doet hij nimmer mee. En biedt men LOUW een glaasje bier Of soms een borrel aan, Dan neemt hij wel het glaasje bier Maar laat de borrel staan; Want LOUW zegt — en ik zeg het ook — Dat voor de ambachtsman De kracht niet in jenever zit, Bij ’t geen hij wil of kan.…