Alle inzendingen over strooien

het oostelijk licht toont zich als een prelude tekent vergulde sporen in het verreikende dal ik draag de verademing als een begroetende droom teer nog rusten bloemknoppen op mijn uitgestoken hand ik zou ze willen strooien op een vruchtbare aarde zodat ze kunnen bloeien tot een onvergetelijke bloementijd wat meer nog zou ik…

dromen over ontspoorde letters als het bloed niet sterven wil doorheen al mijn zinnen want onbespreekbaar wacht ik op vleugels en armen vol rood gestold licht omring me niet met dichtbije nachten die het sterven verbergen in het opwaaiend stof want in het schreien en voorbij gaan vallen de letters in mijn handen uiteen strooi…

Onder strooien hoeden rollen druppeltjes zon langs de gezichten van rokende mannen, misschien zullen donderslagen straks de hemel doen barsten en wellicht zal er dan wat bittere regen vallen.…

Ik strooi woorden als stuifmeel zoek bloemen van verbeelding koester de te kiemen pitten in de bodem van mijn geest. Gerijpt door de herfstzon breek ik mijn gelooide bast werp ik zaden ver van mij voorbij mijn rangeerterrein.…

buiten elke tijd 's morgens wakker worden gebonk bij de buren gapend tegenlicht een engel voor mijn angsten het voorhang gezicht weer strooien ze brood meeuwen ruziën om meer natuurlijk tango in bodystocking met een klein kanonnetje naar de wolkyshop een sloep naar vroeger einstein aan de overkant stelt de dekschuit vol…

Strooien mijn gedachten langs helder blauwe lucht of in sterrennachten zenden naar licht der maan laten vliegen over horizon om daar in zonlicht verder te gaan.…

ogen filteren de zon uit het licht schaduwen dansen een stralend gezicht strooi vonken in vuren die smeulen ontbrandt als hun aandacht ontvlamt kleur hitte rood in uren die gloeien hartstocht blijft boeien als het zweet is verdampt nog zindert de liefde op die zonnige dag de wereld werd stil toen je mij alles gaf…

Ineens zijn ze daar weer: de tere tinten die hart en ziel in lichtheid open maken, die vreugde strooien als de sterren in een droom en hier vertellen dat iets nieuws kan komen...…

jouw schaduw laat ik onaangeroerd doch je warmte schilder ik als een zomer op mijn rusteloos behang jouw blikken bewaar ik in de koelte van mijn ogen en je vingers strooi ik als toetsen over een piano je voeten loop ik achterna in verdwenen sporen en je handen draag ik als kralen rondom mijn hals maar je stem leg ik…

Ineens zijn ze daar weer: de tere tinten die hart en ziel in lichtheid openmaken, die vreugde strooien als de sterren in een droom en hier vertellen dat iets nieuws kan komen...…

Schijn me binnenste buiten vloei druppelsgewijs terug naar de zee verdwijn in de golf wees wassend gelaat mijn gedachten zijn vrij strooi ze af en terug getooid met schelpen het geluid van de baren brengt ze fluisterend dichter bij © Rudi J.P. Lejaeghere Opgedragen aan Iris Van de Casteele Juni 2008…

ogen filteren de zon uit het licht schaduwen dansen een stralend gezicht strooi vonken in vuren die smeulen ontbrand als hun aandacht ontvlamt kleur hitte rood in uren die gloeien hartstocht blijft boeien als het zweet is verdampt nog zindert de liefde op die zonnige dag de wereld werd stil toe je mij alles gaf…

Al ken ik alle uren van verdriet en pijn, ik blijf toch sterren strooien in een wereld vol verwachting, waar ik me van sombere tranen bevrijd.…

Het duistert in mijn hart Verdwenen zijn alle dagen Monotoon rijgt de tijd zich aaneen Berustend zijn vele beelden Roerloos vouw ik mijn handen Ik leg me neer op mijn grafsteen Ik strooi een bloemenkrans op Mijn rouwende hart en kerf Stil de letters van mijn naam Een diepe stilte scheidt me Vochtig van de grijze grond Waar kan ik nog…

Om zand te strooien in de ogen der Goden? Wat hij wil is levensvreugd, maakt van zonde weer een deugd Maakt van water rode wijn de mens zal nooit meer dolend zijn...…

Bleke luchten ademen zacht aquamarijn en broos leliewit Hemelhoog in het zwerk klinkt het lied van de avondvogel Weemoedteder koester ik de koralen die hij weeft door de ijle rivieren van de regenwind Als hij zingt over jou, vrouw die naar me lachte, zo lieflijk wil ik sterren strooien sneeuwrozen in de dageraad je al het goud schenken…

zwaar leunt de avond tegen haar glazen beschutting duwt het geluid naar binnen van klapwiekende vleugels die krachtig door de lucht snijden ze vliegen als een zwaard naar het hart van de stad laten hun sporen na door de kronkelige steegjes van de medina getroffen bougainvilles strooien scharlaken tranen langs haar paden en…

vermalen doelen, onuitwisbaar miskent en toch eenvoudigweg te herleiden naar de noemer van het bestaan beelden doen er niet meer toe het aangezicht is majestueus liefde bloedt niet in open wonden verder dan mijzelf kan ik niet gaan ik peil mijn eigen diepte strooi geen strooisels zonder doel maar raap graag het miskende nooit voor…

Ik heb gereikt naar de sterren om die te plukken voor jou ’t maanlicht wilde ik stelen en strooien boven ons bed ik zocht rozen zonder doornen een hart dat nooit breken zou.…

Winters uit vroeger tijden blijven vroeger dan zag je nog zo'n zwoeger over het spiegelende ijs heen glijden dat het nimmer terug keert is zeker te zeer hebben wij ons best gedaan te strooien met de gifbeker kunstsneeuw kunnen we maken op kunstijs kan alleen binnen worden genoten op het sprookje van de elfsteden zijn we voorgoed onderuit…

slaap rust van lichaam en zin de naaste haast gelijke van de dood droommachines blazen lucht in woorden strooien snippers licht op verborgen beelden knarsende ijzeren woorden en fluisterend tule van toen lang geleden mijn moeder giet geruisloos warme melk in de palm van mijn kinderhand pareltjes dauw over…

De Sint en Piet waren in een grote haven aangekomen kinderen zongen en dansten met een wimpel op de kade vlug Piet strooi de manden uit met snoep en chocolade en ‘s nachts glijden we door de schoorsteen, wijl ze dromen… -hoe krijgen kindjes in oorlogslanden, hun snoep in handen?…

komt een wolk voorbij, met de lucht in onderhandeling he laat voor mij ook wat ruimte vrij dacht dat jij hier al genoeg hing Zeg laat me met rust moet voor water zorgen, bromde de wolk ontevree pff zei de lucht dat kan ook morgen daar heb je ze daar beneden niet mee oke oke dan morgen maar wat gooien maar reken erop dat ik het dubbele zal strooien…

strooi maar lentewarmte dwarrel handenvol met sneeuw ik smelt echt niet mijn liefde is diepvries ik permafrost al eeuwen mijn toendra's dooien slechts als zomerzon haar gulheid geeft vol leven dan jongt het wild en vreet zich vol kan ik ook geven maar als de herfst bronst gooi ik de kont tegen de krib verrijst je warme kus weer…

Op die avond keek ik, zag ik helder mijn dwaallicht ben jij, mijn allerliefste lief deze blauwe ruimte is onze onbekende wereld traag voelen onze handen aarzelend leren wij kennen schemergedachten fluisteren over vertrouwen wij worden vreugde nog een keer, deze laatste maal strooien we liefde rond in deze na-zomertuin mijn dwaallicht…

lieverd wees niet bang in je witte houten bedje ik heb de bijen horen zoemen wie jou honing brengen zou de zomer is veel beter om te sterven hij is warm en al je vrienden zijn bij jou kijk de eekhoorn brengt je noten en de mussen strooien brood ze zullen zeer goed voor je zorgen en alleen ben je vast nooit kon ik maar naast je komen liggen…

pepernoten strooien zichzelf, schoenen staan gerangschikt volgens leeftijd, keurig in de passen van vandaag -nog eventjes- dan kruipt genoegen op de bank warm verpakt in spitsvondigheid op rijm een herinnering klampt vast aan alle lieve woorden die zijn jaardag zingen geef ik mijn verrukking mee de gedachten bij mijn vader, die al…

het plaatje dat ik van jou heb danst in cirkels jouw quick step jij bent het die mij danig imponeert zo in mij telkens wederkeert respect, waardering, adoratie je draagt jouw kleed met gratie het maakt echt iets in mij los jouw prachtige mooie blos blogs ik strooi voor jou rozenblaadjes op mijn lievelingspaadjes… mijn droom in…

Strooi woorden in het rond kijk ze meegaan met de wind tot ze ergens ver weg landen als zaailingen voor een gedicht spuug zinnen in het water zie hoe ze meedrijven naar zee tot ze ergens ver weg stranden als oogst voor een jutter al die letters duizenden letters laat ze maar komen laat ze maar gaan wat blijft hangen is soms de moeite…

Thuis ligt niet in mijn nietig huis niet in deze stenen stulp waar het tikken van de klok de stilte uitschreeuwt Thuis ligt in jouw ziel bij de open haard van je hart turend naar de golven in jouw ogen zoekende vingertoppen strelen er zacht als sneeuwvlokken een tapijt tederheid over jouw huid hier strooi ik mij uit over het glooiende…