Alle inzendingen over vest

niet lang meer op zich wachten- hij strooit de levensvreugd die hem nog rest de zomergasten zijn nog niet vertrokken ze wachten op het teken voor de vlucht de stilte wordt verbroken door gerucht vanuit de verte roepen zacht de klokken je strompelt op pantoffels stil naar buiten gebroken door de slapeloze nachten het kost je moeite om je vest…

Wurmde zich in het wollen vest, en heeft zijn goud toen ingeruild. De honingbij geeft hem honing, buiten staat de stalen zeis. Hij is vandaag alweer de koning, om zijn hals hangt de eerste prijs. En het woud zingt een voorjaarslied, hij luistert vreedzaam en bedeesd. De bomen schudden hun wilde haren, en lachen om dit lentefeest.…

Hij knikte energiek zodat er as viel op zijn vest, maar dat was toch al vies. Wij lachten half vertederd, half meewarig, want tragiek daar wist je alles van en hij, heel oud, haast vijftig, niets.…

geef het maar toe – je rok heeft zeven vlekken en elke zoete kus proeft nog naar berg en dal, naar weide, woud naar lust en donkere plekken, naar nog zo veel en veel meer allerhande als dwerg en prins, die duw jij heel eenvoudig van het puntje van je troon, zo wit mijn vest ook is zingt warm daaronder blote huid tot hoon van wie mij spot…

op haar geblokte vest speelt zij boter kaas en eieren van losse rafels haken gerimpelde vingers handpoppetjes met allemaal eigen stemmetjes in het hoofd geeft ze een teddybeer in haar armen leven is die niet lief en ik knik ja dan kijkt zij over het hof naar giechelende meisjes net liep hij nog daar maar zijn pootje is gebroken en zwijgt…

oog gespind op vis Verscholen in een bolvormige nis Die telkens weer zich flitsend blijft vernieuwen Onneembaar transparant is 't bastion Uit wanhoop haalt hij dan z'n broer erbij Vangt bot - de vissenkom gaat niet opzij Zo ondoordringbaar is het glasplafond Mijn orka wordt zich langzaam aan bewust Der impermeabiliteit der veste…

nog krult je lach in de hardste bouwstenen van onze fundamenten de veste die al generaties lang met degelijke normen- en waardenspecie de tijd heeft getrotseerd nog is de sleet buiten nauwelijks zichtbaar lijkt wat achterstallig onderhoud maar de echte breuk en scheuren komen diep van binnenuit waar rot en putlucht heersen over…

Duizenden lijken, die de landen mesten, Tienduizenden die ziek en kreupel zijn, Veelhonderdduizend die in nood en pijn Hun dakloos dorp of platgebrande vesten Verlaten, 't zij beladen met de resten Van vroegre welvaart, of - nooddruftige trein - Met enkel 't lijf, rillend van 't koortsvenijn Waar vuil en honger de aadren mee verpesten, -…

‘k Heb zoete liefde verdreven uit het ontloverd nest; en als een slot omgeven mijn hart met wal en vest. De burchtpoort is gesloten, de hangbrug is gelicht; ‘t geheel is overgoten met mystisch treurig licht. Of in de voegen schijnen te bloeien bloemetjes blauw, zij zullen, zij moeten verkwijnen: zij erven zonglans en dauw.…

‘k Heb zoete liefde verdreven uit het ontloverd nest; en als een slot omgeven mijn hart met wal en vest. De burchtpoort is gesloten, de hangbrug is gelicht; ‘t geheel is overgoten met mystisch treurig licht. Of in de voegen schijnen te bloeien bloemetjes blauw, zij zullen, zij moeten verkwijnen: zij derven zonglans en dauw.…

Ook de ijsbeer krijgt het zwaar met de walrus zijn wij nog niet klaar, de bevers bouwen aan hun veste de mens weet het echt als de beste. Hoe al die dieren bekwaam uit te roeien als maar met flora en fauna te knoeien, het hele ecosysteem te ontwrichten beste mensen, afschuwelijke vergezichten.…

Agenten in kogelvrije vesten betraden de woningen en schreeuwden dat alle aanwezigen stil moeten staan of naar buiten moesten. Dat heeft de huurders flink schrik aangejaagd. Ook werden afgesloten deuren geforceerd. http://www.dvhn.nl/nieuws/drenthe/article9037531.ece/Kamerverhuurders-woest-op-gemeente-Emmen…

Hij knikte energiek zodat er as viel op zijn vest, maar dat was toch al vies. Wij lachten half vertederd, half meewarig, want tragiek daar wist je alles van en hij, heel oud, haast vijftig, niets.…

Veilig binnen de vest, waarop reeds eeuwen eenden glijden, staat statig midden in de tuin, de oude pastorie.…

Tegenwoordig worden de kusten van Lesbos vervuild door plastic boten en vesten, de hang naar poëzie is dramatisch ondergeschoffeld. Het eiland fungeert als ordinaire vluchtroute. Even daar zie ik de geest van Sappho zwaar depressief langs de vloedlijn lopen, haar beeldschone hoofd geknakt als een rietstengel.…

het is goed, deze nieuw morgen past als een vest om mijn ongenaakbare ziel, de rest van de dag breekt als een onweersbui door mijn kortstondig verlangen heen maar morgen, morgen drijven donkere wolken als gloeiende kolen over het zwart geblakerd gemoed dewelke nimmer meer zal slenteren in deze afgeprijsde lente goede-morgen, geen voorbijgangers…

We wandelden des avonds door de tuinen Van het crematorium; achter heg en hazelaar Stond laag de vroege maan; ik at wat kruimels Van mijn vest en jij genoot van een sigaar. Je dacht wellicht aan zeer bezwete negers Op hete plantages in de weer. Ook aan Je gezicht meende ik zoiets af te lezen. Ikzelf keek door de heg naar de maan.…

soldaten houden hier toezicht ze staan al paraat bij de tussenschuifdeuren ze luisteren met hun getrainde vlijmscherpe oren hun zorgvuldig gepoetste vuurwapens zijn ontgrendeld de geringste stilteverstoring zal leiden tot pijlsnel ingrijpen het geluid van een vervoerbewijs dat valt pijnigt hun getrainde oren een arrestatieteam met kogelvrije vesten…

het wijde water Nabij het grote Amsterdam Ligt nu zovele jaren later Nog altijd Pampus, oud en stram Bewapend was het garnizoen Paraat stonden kanonnen Toch is er niemand fier en koen Ooit een gevecht begonnen De Afsluitdijk werd aangelegd En daarmee Pampus' pleit beslecht Want het verwerd ten langen leste Tot slechts een nutteloze veste…

bed blijft even lang maar lijkt almaar breder vroeger hadden we seks, maar daarvoor zijn we nu te oud Je ligt naast me, dicht tegen me aan een deken is niet nodig, we hebben het altijd warm het bed is studentikoos een twijfelaar, we gebruiken de helft moe van de bedreven liefde slaap je in mijn arm Je ligt op me, dichterbij kan niet een vest…

Je denkt een trui, een pyjama een paar sloffen, een leuk vest, je denkt en denkt, doet je stinkende best: Om met iets leuks voor de dag te komen. Je denkt een boek, een auto een doos blokken, je denkt en denkt, waar zal ik het nou eens mee volstoppen? Ze zoeken het knopje van het apparaat: heb jij gezien waar de batterijen in gaan?…

trekkens-lust, Zon-stralen, gij, 't zij, waar in de woestijnen Of land-, of zeeë-vlakten en eindloos deinen, Uw rustloos licht op lege leegten rust, 't Zij gij de heilige kracht of 't teder kwijnen Van uwer liefste kinderen kust,- Geen nieuwe straten stichtte ik, want ze vallen Luchtiger dan kaarthuizen in elkaar; Geen nieuwe gods-dienst vestte…

Vader geeft zijn kind het allerbeste Op geestelijk en materieel gebied En bouwt om hem heen een veste En behoedt hem voor verdriet. God, mogen we onze vader noemen Hij die ook van zijn kinderen houdt Op Hem mogen we ons beroemen Hij is er voor ons aller behoudt.…

Tabak en chocola, het vest met mouwen, Daar wol nog wel eens irriteren wou; Alleen het paar pantoffels mocht ie houen, Toch jammer dat hij nooit meer lopen zou.…

Ik bouw een wankel luchtkasteel Op de vesten van de nacht Ze heeft het over een concept Ik jank en juich over dorst En hoe je buik en brein verzoent Het is de stuip van een vorst Die door de broze knieën zakt De strop trekt strak Rond de rots in mijn maag Zo word ik een versteende tak Tot ik knarsend vraag Zal ik er een keurige streep…

zij zocht verkering met Koninklijk livrei vermiljoen rode jas gouden tressen koperen knopen blauw lakens vest naden in zwart galon op de witte pantalon zij meldde zich ten paleize het huis van de Koningin zei ik wil een echte lakei voor vast in de vrij en anders de palfrenier los in de versier Hare Majesteit schoot in de lach toen…

Twee aan twee trekken zij door de verslagen stad op zoek naar schandknaap Paris en zijn schat totdat een verkenner van Troje’s laatste veste, Heleen bespiedt, verschalkt ten langen leste. Met een diepe schreeuw heft de hopliet het staal, doorklieft de Myceense hoer voor de laatste maal totdat zij stervend in Paris’ armen valt.…

In een vijver diep in het bos komt wat rotte eierengeur los, onverteerbaar spuit een merel zijn blauwzwarte bessenrest op mijn splinternieuwe vest. Overal hangen rode bessentritsen glimmend aan een struik te blitsen, een laag zonnetje verzilvert schuine stralen naar de grond, waar op het kleurig tapijt zoeven nog mijn schaduw stond.…

sneeuwtapijt een glimlach een jaar is omgevlogen bracht vreugd maar ook verdriet beperking ach je hoort me niet klagen zoveel mensen dealen met een lach of ook een traan weer anderen die verloren de aller aller liefste op deze aard geen boom vol slingers en guirlandes maar een stille traan op een foto of even gehuld in juist dat vest…