we smeten je papierwinkel de afvalcontainer in je hele hebben en houwen (aanmaningen, afschriften, herinneringen) vloog als een cluster dartelende vlinders een onbestemde toekomst tegemoet opgetogen bijna dat het zware soms zo licht kan zijn net als die dakpan toen die ik van boven zag komen, in vertraging haast vriendelijk naar me zigzaggend…

Bij elke stap bezig met de overkant. Vraag het de Maas onder mijn voeten, de meeuw, onbevreesd dansend boven de stenen brug. De overkant is een belofte, komt huizenhoog me tegemoet, flonkert en lonkt, geeft zich halverwege over. Wyck of Maastricht, beide badend in de roem van eeuwigheid, keer ik terug of loop ik heen? Steeds dezelfde gedachte…

ze mag niet op de foto van zichzelf ze is niet bang voor lampen die je ziel doorboren, bliksemflitsen in de wolken maar soms liggen de beelden te dichtbij als schelpen op je bord, ze wil verzonken gedichten waarin niemand kan verdrinken ------------------------------- uit: 'Beroepsgeheim', 2009.…

Wij liggen in het gras Op het Wolvenveld boven Vršac Men zegt Dat hier alle wolven Zijn doodgeslagen Tot op de laatste Levend bleef Alleen hun naam Een soort dierlijke tederheid dringt Vanonder opgeschrikt gras En beroert onze ledematen Lippen en bloed Wij beminnen elkaar zonder woorden Mijn jonge wolvin en ik Naar Vasko Popa…

Er woont een zachte zuster in mijn huid een vrijbuiter die in mijn lichaam bijt en soms haar handen op mijn zijde legt, ‘s nachts stelten loopt, of danst of rust. Dan dringt zij ook haar dromen aan mij op en ik leg mij huiverend naast haar: een dode, een schamel geraamte, knikkend en stamelend.…

Mijn poëzie is beïnvloed door het marktwezen, door de krant :papieren vrede, oorlogen van telex en annex— uw taal is mijn konkrete muziek is mijn spraak. Geen openbaringen bezit ik anders dan die van de toekomstroman; uw wetenschappelijke dromen zijn mijn geloof, en mijn lachend ongeloof. Hoewel ik in kontakt sta met het water mijd ik…

De mond zei dat de mond gesproken had. Snel de laatste regel geschreven, bleker dan een doodsklok. Er werd op de driftige deur gebonsd. Hier zijn de benen, hier zijn de armen, ze worden weggebracht. ------------------------ uit: 'Stemmen', 2013.…

Bang dat je niet echt bent, streel ik je hand. Bang dat ik gene droom ben, raak jij mijn hart aan. In jou is de wereld verbazing. Net als het gebaar wil je geen woorden zijn. Mijn dorst naar jou is mijn water en jouw minuut is de eeuwigheid van mijn dag. Ik had de liefde nodig om jou te vinden, maar nu heb ik jouw eenzaamheid nodig om…

De ziel is in diepste wezen zielig. Op ieders lip slaagt zij er maar niet in substantie te verwerven. Begrensd door ene begrip dat loos is, zonder materie is zij niet meer dan het woord dat haar benoemt zielsveel, met hart en ziel, zieltogend: niets dan taal. Daarom raakt dit gedicht aan niets en slaat bij iedere regel de plank steeds verder…

Langgerekte schaduwen en de mensenschuwe straat verdwijnt voorbij de duinenrij, het naaldbos ginds maar keert via slinkse omwegen toch weer midden tussen de huizen terug in een verzonnen of net even te hardop gedroomde werkelijkheid valt een wonderlijke gloed over alles, de tijd moet de tegengestelde richting zijn ingeslagen om op deze vroegere…

Bloem blad blad bloem Zuurtje touw zuurtje cirkel Wortel oor wortel neus Voet vlakje vierkantje vogel Vlieg vogel vlieg punt Plus zuurtje plus gras Duim duim duim blad Liniaal weggetje voet stof Steen steen weggetje wimper Oor vlakje bloem bloem Bel bloem touw vlakje Driehoek driehoek vogel vogel Kom kom ruit wimper Wind vlieg vlieg wolk…

Waartoe maakt deze man zich op? Een clownsnummer? Koppensnellen? De confrontatie met een opperwezen? Bezwering van nog immer onontgonnen, ongerichte hunkering bij derden? Of werkt hij aan zijn spiegelbeeld? Het zal wel weer om schutkleur gaan.…

“Poeh, wat een opgave Taal is zo simpel niet Neem nu bijvoorbeeld ‘Ik kan’ en ‘ik ken’” Dacht, met een blik in zijn Lagereschoolschrijfschrift Destijds de jonge Atilla de Hen…

Als ik later klein word dan wil ik graag indiaan zijn met een fors torso boven en een lendenlapje onder. Mijn moeder kreeg haar eerste wee bij de dameskapper. Dat had een teken moeten zijn. Ik wil een stoere naam: Dappere Bison of Sterke Spier en van me afslaan als de grote jongens het voetbalveld innemen, het enige doel veroveren, mijn…

Zolang je Kaspar Hauser was bleef je ongeboren en wat ik later van je las lag als adem op mijn ruit bevroren. Ik wist niet hoe jij jezelf verstond. Ik adem op jouw woord en zie hoe dit zich smelten laat maar ook hoe je ontdooiend spreken jou verstoort. ---------------------- uit: 'Hohner', 2015.…

Gauw, heel gauw komt het uur van onthulling, als wat hij verborgen heeft wordt ontdekt. Het brandt in zijn vingers, het geheim dat als een formule aan het kind trekt. Het is hem te sterk, de vervulling van een verlangen dat in het donker ontstaat als koorts in zijn lichaam, dat week wordt, vijandig, waarin hij vergaat, zo hemels, zo…

Achter de kastanje die krankzinnig is geworden van de brullende merels, heel mooi zoetgevooisd melodieus maar toch als woedt er een uitslaande orgelbrand in de kathedraal (komt allen nu samen met blus dan wel spade, geen kelken Aärons geen klokjesblommen! kwelen zij a capella) - ten spoedigste, wat heet, ijlings wordt onze stort van tranen…

De kinderen zingen naar een daad. Zij gaan op de zon af vanuit hun straat en stormen langs de ladders van het licht naar boven! Midden in mijn klein gedicht hoor ik dit aan en vraag het groen: of ook ík een zingende daad zal doen? Zeker, wuiven de bomen met hun vlag: kinderen en dichters zijn eenzelfde slag, dat alles kan en alles mag…

dagen van gesloten gordijnen van schemerwerelden van zijn en niet zijn van inbedding in leven en dood dagen van opgaande vliegers van serene stilte van rozenblaadjes van bonheur wat geluk is…

Ik zal mijn dood niet zien in de laatste seconde als mijn lichaam neerblijft. Ik zal niet weten hoe kracht van het liggen naar het dromen wegdrijft. Ik zal niet zijn die ik was als de dood mij leegdroomt en tot de laatste leden stijft. Maar dit verwart mij het meest: het oog dat nu leest, zag nooit de hand die nu schrijft.…