Een vader fietst door 't boerenland in de vroege ochtendmist en hij heeft achterop zijn fiets een kleine houten kist. Daar ligt de nieuwe wereld in waarop hij had gehoopt: zijn zoontje dat gestorven is voordat het werd gedoopt. Vader begraaft het kereltje in ongewijde grond. Daarboven lopen Onze Heer de tranen langs de mond. -----…

Een blonde jongeman klopt aan mijn deur je bent niets verandert zegt hij bonenstaak ik slinger naar de keuken wat wil je? niets zegt hij en valt achterover samen slingeren we door het veld samen vallen we op het bed samen vallen we achterover in het gat in de vloer ik verf de vloer rood rondom het gat hij zegt niets valt achterover…

Als men terugkomt is men een ander denkt men terwijl men het huis sluit het licht inpakt de zomer verzegelt het tuinhek prijst om zijn ijzer deze slak op de drempel zal er nog zijn de ijskast zal blaffen de hitte blaten de hond zal zuchten en zijn sterven hervatten als men terugkomt denkt men ------------------------------ uit: 'Vallende…

Zo bleek zo moe zo smalletjes zo opgegeven niet meer willen leven ligt ze in haar sterfbed moeder van mijn kinderen pijn strijdt zijn gevecht tegen haar laatste ademtocht even lichten haar ogen fel op in verzet tegen het leven dat ik eenmaal op straat daarentegen omhels zelfs de fietser die me op een haar na aanrijdt wens ik veel geluk…

Vader, wij hebben u begraven en de grond erkend zacht om te slapen, zacht om te vergeten: zand dat vervloeit en water, ongeweten, herinnering en droefheid voormaals onbekend. Gij zult niet eenzaam zijn, maar slapen slapen met sterren ’s avonds een onblusbaar vuur en, rond uw eiland, het traagstromend water. De bomen wuiven tijdeloos en ieder…

Daar gaat-ie dan! Ik heb het nog beleefd, geen sterveling die mij dit af kan pakken. Hoe zette hij zijn schaduw niet te kakken, al zat die nog zo aan hem vastgekleefd. Hij kon zich in een elftal vertakken: zo'n man die alles neemt en alles heeft maar op z'n tijd ook wel een bal afgeeft voorzien van alle denkbare gemakken. Daar gaat-ie…

Als glas, als ijs dat breekt en waar een ster in springt, of zelfs als licht in ogen dat wijkt en door het doffe wit zich ziet vervangen, neem afscheid, kind en weet, dat ooit er volgen zijn zal, jou, als ’n hinde die sprongsgewijs je achterna komt huppelen, ’t parelgrijze veld over van ’t stille, en kristallen door de zon gekamd.…

Al ga ik zeer ver weg, wil mij getroost beminnen, het is geen ander ik dat op een steven staat om onder feller licht een leven te beginnen met dromen die gaan bloeien voor een nieuw gelaat. Mijn ogen blijven thuis; bij u blijven mijn handen. Naast u is rust genoeg voor hen, zelfs avontuur; want beter dan wie ook weet ik dat vreemde landen niets…

Onder mijn biezen stoel praten ze de vriendinnen uit het verleden. Ik zit rechtop, mijn rug gesteund mijn arm op een leuning bij de schoorsteen, waarop de klok en spiegel: ik kijk voor me uit in mijn rechterhand een kelkje. Het is drie minuten over tien. het glaasje is al leeg de gaskachel brandt zachtjes. De stemmen suizen onder mijn stoel…

Ik vraag het de man die naast zijn Groningse stadsbus bij de remise recreëert, vraag het in Dorkwerd de gele vrouw die de bermen fatsoeneert, vraag het de bode in Sauwerd die met zijn post passeert, herhaal het in Adorp voor de werker die de weg herstructureert, maar een weet waar jij existeert. Wel de buitenstaander op het Pieterpad die jou exact…

Zijn ogen waren onnatuurlijk groot, De bleke handen te roerloos voor daden - Zoals een bloem uitbloeit met open bladen, Droomde zijn leven open naar de dood. Zijn zwakheid glimlachte als een kind glimlacht, Wanneer zijn tuin bevroren is van winter - Hij stond voor 't raam en, glimlachend naar ginder, Zong hij zijn zachte liefde door…

Aan de ene kant is er nog een kant. Aan de andere kant is er geen kant meer. Ik kan niet heen en weer, al zou tijd mij dat wel toestaan. De schepping wil het niet. De dood is de langste hoogte, voor- en zijkant van het hout. Driedimensionaal niets waarin ik liggen zal. Ik schrijf toch weer een vers over wat er komen gaat. Komt dit door het…

Er was een droom van duizend mooie jongens Op witte paarden rijdend door de nacht Met wapperende zachtfluwelen kleren Ze hadden heel het leven in hun macht De aarde draaide door hun galopperen En waar zij reden, werd het nooit meer licht. Hun schoonheid was alleen nog te bezweren Door ’t magisch ritueel van een gedicht: Er was een droom…

Men verplaatst zich, maar nooit even snel, in tegengestelde richting. Nooit met eenzelfde zakdoek mooi symmetrisch wuivend - even wit, even droog. Eén blijft er staan, verwijdert zich. Bij gebrek aan wie verliet langzaam kleiner wordend. ----------------------------- uit: 'Met flinke pas', 2003.…

De ochtend in doorzichtig glazuur, nog bauw van dauw en Hoofd dat naar adem hapt. Een steenworp van de boeg Verwijderd: Ik was je nog niet vergeten. Zo innig blijft Geur in het hoofd hangen. Zo teder de gebaren van het Afscheid, de strelingen ervoor. Toen wind het boord Scheerde, de golven voorwaarts braken en het zicht vernauwde. ----------…

Het bos dat ik niet meer zie is het bos dat ik in de aarde van mijn geheugen bewaarde met varens tot aan de knie. Ik blijf wel de schoolknaap die in schuilhoeken van geblaarte onmetelijk moed vergaarde en longen vol poëzie. Ik ben om het even wie maar ik adem mijn eigen aarde.…

nanacht en het meisje ik zie dat ze slapen gaat ze sluipt uit haar daghuid van opgaande zon die ze over een blauwe stoel te treuren hangt -------------------------------------- uit: Anatomie voor moordenaars (1965)…

Nog niet. De zoon moet nog trouwen, de oude nog stervan. Er komt nog wereldvoetbal en goudvissenbroed. In de reiskist vouwt zij de avondjurk, kinderkleren, gesloten papieren. Eetbaar de kleine vruchten en draken van koek. Op de steiger blijkt de kist gevoerd met gestreepte zijde. Leegte, lavendelgeur. Gisteren zwommen hier zwanen als schepen…

Waar stil toen de abrikozenboom stond, sta ik nu stil. Tussen de gladiolen weet ik de plek waar zij toen stond: zij wierp mij de abrikoos toe - toen. Nu, terwijl herinnering met zich doet wat zij wil, beginnen wij opnieuw met bijten, haast tegelijk, tussen de maïsplanten: zij in haar abrikoos, ik in mijn abrikoos; terwijl de kleine…

achter de kerk staat de vrouw, ze verdraagt doffe haren op vette kleren, een hond blaft eenzaam, traag loopt oud water de kraan uit dit beeld wilde ik vasthouden en uitzetten voordat de engel van zijn ladder afdaalde -------------------------- uit: 'Bezonken', 2014.…