Ik wens je een landschap, zo compleet dat ik er haast niet ben, dat jij bemint en ik herken, waar ik de weg nog weet. Onder de grote varenblaren die hier lang geleden waren wijs ik je de bloemen aan die ook niet meer bestaan. Dan sta je stil, knijpt in mijn hand, en roept: Waarachtig! Daar! en wijst naar geen spoor in het gras zodat ik mij…

Eens, tussen karekiet en kraai Streek er een felle Vlaamse gaai Op Sint Franciscus’ schouder neer En schonk hem fier zijn schoonste veer Franciscus blijkbaar erg vereerd Had daags voordien wat Vlaams geleerd En zei: ‘Ik dank u goede gaai! Ik vind uw veer bijzonder fraai!’ Daarop werd urenlang verteld Hoe het in Vlaanderen was gesteld…

De plant die zich voor groei had aangeboden Werd wervelloos in slechte grond gekneld. God weet wat Hij vertelt en liegt over de lieve goden, God weet dat Hij verliezen kan want God is Spel. Maar over ziekte en dood zal Hij nog lang en warmer praten, Want Hij kent zin en wet, en hier misschien geen oplossing Tenzij dat Hij ons later roept voor…

Zo gaarne, moeder, wou ik zoveel weten wat in de hemel en de grond gebeurde wat in het gras geboren werd en geurde en onbedachtzaam overdag vergeten. Ik wou de achterkant zien van de wolken de wind in zijn begin, horen vertellen hoe lelies overwinteren en libellen. Sinds mocht ik veel vernemen nopens volken verovering verval, maar weinig over…

De gedachte dat deze bomen weten wie ik ben, uit al die mensen deze toevallige man, vrouw, deze ene ze komen zo langzaam uit het gazon gaan zo langzaam langs het pad verdwijnen zo langzaam de gedachte dat deze bomen om mij geven, dat ze op mij wachten, dat ze weten dat ik kom --------------------------------- uit: 'Tot het ons loslaat…

Twee paarden stonden tegenover elkaar. Het was lente en zomer tegelijk. Tegenover en naast elkaar lente en zomer tegelijk. Twee paarden met het hoofd tegen de hals van de ander. Verloren in de warmte van het andere lijf kijkend naar de horizon. Zo staan en het gras vergeten. ----------------------------------- uit: 'Haringen in de…

Bakker Coeck bakt grote taarten, groter nog dan bakker Schmull. Maar Schmull zijn taarten smaken beter dus die Coeck is toch een prul. Toegift: Bakker Coeck bakt zoete broodjes, zoeter nog dan bakker Hack. Maar Hack zijn broodjes smaken beter dus die Coeck die blijft een zak. ------------------------------------ uit: 'Liedjes voor kinderen…

Zilt trekt in distels helm ritselt en prikt bijna loopt hij op zee Grasduinend met vlak onder zijn voeten loerend het grondsop al Zo wankel is het evenwicht van deze en iedere wandelaar. ------------------------------------------- uit: 'Achter de rug', Gedichten 1960-1990.…

Jongen, liefde is vrij hopeloos. Het overkomt geen fotomodellen maar gewone, lelijke mensen zoals wij. Je wordt er niet beter van, je kijkt een week wat minder treurig misschien. Kortom, een hoop gedoe, slecht voor je rug... Blijf toch gezellig thuis, dan leggen we nog een scrabbeltje. ------------------------------ uit: 'De allesvrezer…

En daar stond Greet, ze had mijn partner afgetikt Ik kon niet terug, nee nee, ik moest er aan geloven Daar sta je op je vrije avond met zo'n dove Het vette haar was in een paardenstaart gewrikt Och lieve help, wat was ze houterig en stijf Dit werd een zaak van even heel diep ademhalen Die rose kousen en dan ook nog die sandalen De gele bloemenjurk…

Het bos dat ik niet meer zie is het bos dat ik in de aarde van mijn geheugen bewaarde met varens tot aan de knie. Ik blijf wel de schoolknaap die in schuilhoeken van geblaarte onmetelijk moed vergaarde en longen vol poëzie. Ik ben om het even wie maar ik adem mijn eigen aarde.…

Hopend op meer dan dit: hopende op geluk de lachwekkend ontroerende bloesem die geen vrucht draagt iedere ochtend een kans iedere avond een aanloop naar later misschien? en elke dag opnieuw verwachten wat niet bestaat dit weten tot elke polsslag dit weten met elke vezel en toch? en toch. ----------------------------------- uit…

We groeien door de tijd met onze reusachtige voeten maken de wereld klein met onze reizen dat maakt ons groot als goden de tijd zit in ons hart de ruimte op zak, in ons hoofd. Een kamer is een doos die ons bevat maar wij omvatten het huis wij varen uit in het donker ontsteken de nacht met onze dromen. -----------------------------------…

zoals een dier kan kijken in oogopslag in onderzoek naar trouw zoek je me om wat ik ben hou je van me hou je me ----------------------------------------------- uit: 'Te leven in tweevoud van eenvoud', 2002.…

dromen vaders van zonen en zonen van moeders en moeders van zonen en dochters van vaders en zonen van andere vaders en moeders en zonen en dochters zijn dromen van vaders en moeders en dochters en zonen meisjes en jongens belast met dromen ------------------------- Uit: 'Lees maar lang en wees gelukkig', 2013.…

Aan het eind van hun latijn, van alle taal en stilte zijn velen gekomen. In gedachten, nagereisd vaak ben ik u, die verder ging dan het einde. Dit is een koud gedicht. Het is beïnvloed door het valavondsgrauw boven de daken. Het zegt dat ieder alleen is. Het zegt Vlieg dan het raam uit, vogel. Baan je schietend, snijdend of spuitend…

Jongens, heb je verdriet, sprak toen de leraar Grieks dan moet je woordjes leren, woordjes leren. Hij knikte energiek zodat er as viel op zijn vest, maar dat was toch al vies. Wij lachten half vertederd, half meewarig, want tragiek daar wist je alles van en hij, heel oud, haast vijftig, niets. En dat het overging als je maar woordjes…

Je voelt je razendsnel vertrouwd met oude steden, fraai gebouwd om torens heen: al kende je daar heg noch steg, na een klein uur vind je de weg heel goed alleen. Maar neem een wijk uit onze tijd: je raakt er vaak de weg nog kwijt na honderd keer. Zelfs in één bouwwerk, één kantoor, zoek je je rot, de jaren door en telkens weer. Ach,…

Bosranden; belynxte daken. Veestapel mild bestierd, Magusanus vereerd, en in de braamstruiken dropen bij tijd en wijle wolven, everzwijnen af; rook trouw baken wanneer je verdwaald was; runen wezen altijd de weg. Toen dreunde, een dag, intocht van de taal, beelden op munten verstomd, bliksemend weerlicht op mijlpalen; toen bestonden wij pas:…

Mijn moeder wil niet meer ze wil zichzelf niet meer ze wil de dag niet meer beginnen maar eindigen evenmin en daartussenin is er enkel tegenzin om te ademen en te kijken te praten en te blijven het gebeurde op een dag er was die plotse drukval door een windvlaag klapte een deur dicht en daar achter zit sindsdien haar leven: door het…