moeizaam gaat de adem 's winters bomen staan te bladerloos alles slaapt een heel klein beetje zuigt wat lucht nog door zijn tanden met een fluitgeluidje ijzel met een zinderig toontje regen me een sneeuwmond stilte. 't lijkt wel nachtelijk slapen of de diepslaap doodzijn. is de egel in de takkenbos gekropen? gingen wurmen diep de grond…

Jaren later op een heldere middag vol nuchtere geluiden en bezigheden in een huis dat je nooit heeft gekend, herinner ik mij plotseling hoe zacht je ogen werden als je mij aankeek. En even verschijn je mij ten voeten uit, onverwacht overgekomen uit het tijdeloze. Zo zacht zijn je ogen dat ze mij verzoenen met je weggaan, sneller en onverwachter…

je leerde kijken ogen mond gezicht je leerde spelen doosje open dicht je leerde lopen lampje knopje licht je leerde lezen letter woord gedicht…

Meisje van zeven bouwt wereld op dezelfde tafel uit als de mijne, peutert met stenen, huis in een huis en praat zoals ik op papier met pop. Zij oefent in wit, dagelijks brood en kan daar niet genoeg van krijgen. Dat doe ik ook, spaarzaam, in verzwijgen en hoe dit wennen is aan dood. Kom niet dichterbij, zegt zij, ik speel en maak wat niet…

Ruim voor de bus vertrekt zie ik ze naderen. Ze lopen zo behoedzaam in de pas. Hun schoenen passen altijd bij hun tas, gezonde kousen steunen oude aderen. Een fleurig sjaaltje siert hun saaie jas, een beetje lipstick tegen het ontbladeren en zilverwitte krulletjes omkaderen 't gezicht dat vroeger mooi of lelijk was. Dit is mijn voorland…

Om haar te ontlopen hield ik van niemand. Ik schreef in de spiegel een vrouw van ivoor, knielde, aanbad, en bleef groot. Ik kon niet verliezen. Vanmiddag heb ik haar weer gezien in de stad, volstrekt overbodig, op zoek naar een jurk die nooit meer past. Zij is schoon, al schoner dan oud. Ik heb haar lief. Zij gaat dood.…

mijn woorden maken een wandeling. ongebonden slenteren ze door dit beregende dorp soms stoppen ze even, zoals nu. dan gaan ze weer verder en praten wat met elkaar ze zeggen niet veel of eentje vertelt een verhaal en de anderen luisteren, lachen licht of wenen een beetje achter de hand. --------------------------------- uit: …

Grote knoken vouwen om de stok met afgesleten knop krakende knieën knielen op het bankje vooraan in de kerk streng maar rechtvaardig, stil gesloten, alleen niet voor mij. Mij neem je mee op avontuur door ouderwets verhalenland met scheepsjongen op kruistocht naar een walvis ver in eeuwig ijs. Je schrijft mijn naam zo mooi als niemand, schuin…

poëzie haar zang tonen dragen verre verten toomloos temperament haar letters houden ’t niet binnen schreeuwen het uit schreien zouten over schermen resoneren voor eeuw’g op ’s mensen huid zelfs dan nog is zij ingesnoerd haar zegging springt buiten zinnen hangend aan haar mouwen ziet men haar altaar alles is uit vouwen spett’rend van…

De naamborden zijn met de hand geschilderd: Dekevelaer, Adriaanssens en Vergauw Zij zijn mannen met betrouwbaar en vertrouwbaar open gelaat Op het land bij de stijgende ochtendzon En 's avonds bij de haard waar de lamp is opgehangen Over het zandpad gaat een vrouw, bezweet en stoffig Zij draagt een kan petroleum en een roggebrood Haar kind…

Als aan de minimum eis: onsterfelijkheid, eeuwige jeugd zonder lichamelijke of geestelijk ongemakken, voldaan is, zouden we er eens over kunnen praten of het de moeite waard is je ergens voor in te spannen. ------------------------------- uit: 'Gedichten 1939-1998', 2000.…

Ik was een jongen, een meisje, een struik, een vogel daarna een sprakeloze vis die opspringt uit zee. Weldra ben ik de vlinder die op de Etna sterft, doch onder al deze gestalten sterf ik slechts voor haar. Ongezien aan zoveel onzin te ontkomen, ontkom ik niet aan haar begin - trilling, overwintering gewin. ------------------------------…

In het voorbijgaan zette je met krijt geheime tekens: driehoeken, andrieskruisen, gevleugelde pijlen, ogen. Ongemerkt bleef weinig. Eén teken stond jaren later nog onder een raam, gered door de vensterbank - een golflijn, getrokken zonder te bukken. Zo klein was je toen zag je nu. -------------------------------- Uit: 'Gedichten 1938…

Cementwater, dorst vogelbek, rivierslib. Spuwend vuur van mijn kinderslaap. Keizersnee, kachelpook farizeeër, echoput. Koud dier van mijn kinderslaap. Pisduivel, drijfzand hyena, zeveraar. Trapgat van mijn kinderslaap. ------------------------- uit: 'Zandloper', 1997.…

Ik ben gekropen in jouw huid, gerimpeld en gebogen, mijn jaren ver vooruit, keek ik met jouw ogen, leefde ik jouw leven. Je zou mij nooit vergeven, wanneer ik opeens verdween en als mijzelf verscheen. --------------------------------------------- uit: 'Over de zee sprak het water niet', 1990.…

Wie in zee begraven wordt, gaat nooit verloren. De zee is spaarzaam als een dichter. En ik was aan zee en ik was op een berg: twee eeuwenoude makkers. Wie op een berg wordt bijgezet, wil nog jongleren met de sterren, snakt nog belachelijk naar lucht met al de roofzucht van zijn lijk. Wanneer men mij per se begraven wil, dan liefst niet…

Nog houdt hij het landschap stevig vast, hoewel zijn hand reeds lichtjes beeft van schaamte voor de naderende dood en voor al die stilte die erop volgt. Wie stelt er paal en perk aan zoveel gras? Zijn beeld vloeit open in de spiegel. Alles wat ooit gelogen was, een logboek vol, wordt langzaam wit. Hij morst nog een beetje waarheid over de…

De week voordat mijn moeder gehaald werd op haar duikadres was ik bij haar met mijn zoontje elf maanden oud ze nam hem op schoot hield hem met een hand omklemd en legde met de andere een plaat op de grammofoon wil je even? vroeg ze mij ik liet de plaat spelen mijn zoontje begon te schommelen zie je wel zei mijn moeder hij is muzikaal…

Grijs wit-glimlachend staat hij daar -achter glas- mijn vader hoe verder ik van het raam weg moet temeer komt hij me nader vermoeid beweegt hij beide handen en ik denk dit is de laatste keer een zaaiend grijs geschenk ------------------------- uit: 'Schiereiland', 1979.…

Hij is even terug van weggeweest. Nu is nu en dan. Toch moet hij morgen naar het bos, zijn hoofd ligt nog vol hout. Een stapel zorgen in een begroeide geest. Bij zijn bijl, op een sprei zoekt hij bomen in de kamer. En te voorschijn in wit schort, uit een deur in het lover, komt een zoon, een jager die hem aan tafel vraagt. Hij knikt en…