1. Rechtop staat zij met naast haar zittend op een stoel haar broertje onder haar rokje dalen pijpjes van een linnen broek met kant tijd 1870 mijn moeder's moeder tien jaar oud Zij huwde een nietsnut kreeg zeven kinderen stierf in 1925 aan anemie en de inflatie Ik ben haar dubbel kwijt: in 1943 roeide Puls haar foto uit 2. Het…

Het wemelt weer en ik kan het niet zeggen. Hitsige insecten maken elkaar het hof in mijn hoofd. Uit twee dikke vliegen worden twintig nieuwe geboren en uit twintig nieuwe tweehonderd nog nieuwere en uit tweehonderd - De vliegen kijken rond luisteren naar de nieuwsberichten, maken het bonter dan ik zelf kan verzinnen. De schouder die…

Het is niet fijn om dood te zijn. Soms maakt me dat een beetje bang. Het doet geen pijn om dood te zijn, maar dood zijn duurt zo lang. Als je dood bent, droom je dan? En waar droom je dan wel van? Droom je dat je in je straat langzaam op een trommel slaat? Dat iemand je geroepen heeft? Droom je dat je leeft? Maar ach, wat maak ik me…

De rijder en z’n paard, ze zullen zeker komen daarom oefen ik m’n vleugels in ’t ruisen daarom is m’n bed zo zacht we zullen luisteren naar ’t geluid van de regen op ’t golfplaten dak maar misschien is z’n bus wel blijven steken in de modder zoals laatst hoe vind je eigenlijk m’n lippenstift?…

Vanmorgen zag ik Van der Z in zijn Mercedes Op het plein staan wachten voor het stoplicht. Stak mijn hand op, maar geen teken van leven. Vreemd, ik keek toch recht in zijn gezicht. Daarna bedacht ik dat hij al weet ik hoe lang dood is, van de weg geraakt bij regen en dat ik geen gevolg had gegeven aan de uitnodiging het cremeren bij te wonen…

Er slaapt een man in huis. Soms noem ik hem de mijne. Hij neemt fauteuil en ether in, hij snijdt mijn adem af. Dan sluip ik nors de kamer uit, ze werd te veel de zijne. Te veel zijn lucht, zijn bloed, zijn brood dat ik wel eten moet. De hand die ik dan buit en die me steeds weer voedt. En dat ik zwaarder werd van heupen met de jaren. Dat is…

Zij vouwt zich open Haar slaap: een licht labiele lauwte. Haar gewillig gebinte. Eerder dan een geeuw Kondigen haar billen aan Dat zij wakker wordt. En dan haar oogwit: sneeuw In de ogen van mijn leeuwin.…

De dichter is een gedicht, 24 uur per dag. De dichter is een alchemist die van het lood des dagelijksen leven het goud weet te maken. Zijn gedichten spreken voor zichzelf. Vertaling: The poet is a poem The poet is a poem 24 hours a day. The poet is an alchemist who knows how to turn the lead of everyday life into gold. His poems speak…

omdat lopen beter is dan stilstaan hebben zij niet op de bus gewacht maar gaan alvast gestaag het uitzicht in, met grote ogen kijken hen de dieren na zij namen afscheid zij hielden even bij elkaar wat straks uiteen zal vallen huil niet, zegden ze omdat woorden beter zijn dan stilte een jongen loopt hen tegemoet met rubberlaarzen in…

ik was nooit zo verliefd dat mijn hart mijn hoofd de baas werd... nooit kon hij zover beslag op me leggen dat er geen 'ik zijn' meer overbleef... voor hem wijzigde ik m'n dagindeling voor hem veranderde ik m'n standpunt wat ik geloof, geloofde ik bij hem niet meer ik hield rekening met zijn wensen aangaande eten en vrijen en slapen…

Als in het kasteel van de schone slaapster hangt in alle hoeken een web en tussen de spijlen van het hek een landschap dat sinds honderd jaar verlaten lijkt. De geluiden bevroren aan het gras, de bomen gesneden uit melkglas. Zonder rijm zou dit geen poezie zijn. ------------------------------------- Uit 'Ogentroost'(1992) van Herman Leenders…

U onlangs weer eens blauw geërgerd in de trein aan blèrend GSM-volk (vaak vermomd als heren), dat overluid uw reisgenot zat te versjteren en niet gevoelig voor uw fronsen bleek te zijn? Weer hele conversaties woord voor woord verstaan met chefs, collega’s, klanten, kinderen of vrouwen? Het pochen aangehoord, het soebatten, het snauwen en weer…

Met een ragfijne sluier van tule opgegroeid in vertrouwen met de smaak van geschiedenis lijken ze het landschap te tillen naar een eigen wereld. Zegen de groene blaadjes die het leven verrijken met de magische geur van karakter en een filosofisch vloeibaar goud.…

Zij heeft het riet in huis gehaald, waar altijd met een zweem van streling, snaren klonken. Zij wil niet als de klarinet behagen, niet verlokken als de fluit. Zij stelt. Zo eenzaam heb ik haar als meisje nooit gehoord. Met haar oprecht en puur geluid blaast zij zich daaglijks verder weg. Wat nu? Ik bied haar fluisterende tegenstemmen op het aangetast…

Uit de keel van de droom een tjilpen in duizendvoud. De zwerm spreeuwen verzamelt voor de wintertrek. Over geploegde aarde wervelen wolken van letters. De zon gloort en walmt in de brand van het onkruid. Waar de winter toeslaat, vliegt de zwaan zich kalm. Traag kolkend verplaatst zich door de lucht. Hier dringt een ver zwiepen door, als geselt…

Wie moet haar nu voorlezen doen vergeten dat ze niet slapen kan Wie moet naar haar kijken als ze elders is bedenken waar ze zich om omdraait Nu ik mijn angst om haar te verliezen ben verloren Nu ik haar niet meer in mijn dromen hoef te zoeken, waar ben je toch? Ga nu maar slapen; zo alleen kan iemand je wakker kussen het glas om je breken…

Wie met een revolver schiet wordt soms afgebeeld: een beetje door de knieën zakkend, pang. op een kleurplaat in te sturen. Maar ga intussen jezelf maar na, bekijk jezelf in een winkelruit - als je ervoor staat, kun je ook je duimen achter de broekriem steken en achterover staan, vooral als de ruit een beetje wiebelt door de wind. ----…

De grote zaal is leeg en in de haard dansen de vlammen Van de bedienden slechts hun verre fluisterstemmen Een ogenblik is alles stil een dood moment in tijd de neus gedrukt in het naar stof riekend trijp van de versleten canapé Naar buiten kijkend in de wintergrijze lucht een sledetocht met paarden over het landgoed van mijn…

Het ideale gedicht: een met overleg gemorste groene plas verf Een gedicht ligt bij voorkeur in een drukke winkelstraat De een loopt hierheen de ander loopt daarheen en iedereen maakt groene voetstappen ----------------------------------------------------------------- Uit: 'Sorry dat ik het paard en de hond heb doodgeschoten'(2002…

dit is de dag van zwarte regen bomen huiverend in de lucht duister neerkijkend op de mensen zwarte druppels op hun gezicht dit is de dag van zwarte wegen doodlopend op dezelfde muur van kleurloze, afwerende handen neem zijn leven, raak hem hem heer dit is de dag van zwarte negers trappend tegen elke steen van de zwart behuilde aarde neem…