grasveld onder groen en donkerblauw diagonaal bestaan wij tussen de kantines waarom ik toch niet met je trouw omdat hier overdag de jongens korfbal spelen die taal en dood in tijd verdelen -------------------------------------------------- Naar Clyde McPhatter, uit: 'De taal als blauw', 1977.…

Ze schikte rozen bij het raam; zolang ze wist was dit het evenwicht: de bloemen en het doodgeverfd gedicht dat haar, een leven, was voorbijgegaan. Soms scheurden wolken in haar hoofd en doffe stenen troffen haar terrein. Te sterven, maar een levende te zijn; en niet beleven wat er is beloofd. Er kwam een stilte na de storm waarin haar hart…

Na dagreizen slaap komt denken vermurwend een diep mes langs achter in mijn ruggemerg en haastig breek ik je binnen en word geboren genezen gedragen hersteld in een oogwenk reuk: een lichtende ingeving mijn huid wordt bevleugeld met tastzin smaak komt als bloed in mijn mond staan gehoor breekt door het netvlies van mijn oren de morgen…

De vrouw achter de tapkast was niet groot maar vreselijk van boezem: een matrone die lette op haar geld en zeven zonen en scherp en zeker zijn zou tot haar dood. Ik mat haar met een schildersblik: in 't licht dat scheemrig overbleef uit de gordijnen heerste bij duisternis en flikkerschijnen nadrukkelijk en kwabbig haar gezicht. En 'k had…

Heeft u gewonnen? Loop dan even mee naar achteren, hier komt een willekeurig einde aan. Waar zijn uw adviseurs, of bent u voorbereid? 'Je komt er tegenwoordig niet meer aan te pas.' Een paleis voor uw gedachten. Nu u zo weinig heeft te zeggen, laat ik vast verklappen waar wij u niet op hebben gewezen: het tegenlicht, het prijzengeld, de voorgeschreven…

Woorden van geluk zijn moeilijk, ze zijn klank, wartaal, aaas en jijs en toedan, alles of niets. Het lekken van vuur; een gordijn in de wind. Ze zijn eigenlijk maar ballast. Want we zeggen geluk niet, we doen het. Dieren hebben alleen maar hun lichamen; snuiven, stampvoeten, hoeden warmte met warmte. Het leeft en trilt, het heeft geen namen…

ik heb niet gekozen voor deze eenzaamheid evenmin voor deze angst als balling te leven in Amsterdam om mij heen, ballingschap in de palm van mijn hand zie je nu maar te amuseren, als een kind in een leemte, ontheemd ach, vriendschap door dik en dun, ik ben bereid te versmelten met jou in de stilte van de nacht eerst zal ik hymnen zingen…

Wanneer vind ik een fietsenstalling met een fijngebouwde stallingsknecht die daar eigenlijk niet past, mij zegt dat hij dit werk alleen maar doet omdat zijn vader leverklachten heeft en zijn moeder rouwt? Haar andere kind is precies die dag, mijn halve leven lang geleden, met slaapzak en een fibertentje achterop vertrokken voor een weekendje…

Zul je beloven dat je ouder wordt, ouder dan ik, omdat ik zonder jou het leven toch als tijdverlies beschouw? Een staande plant waarvan de bloem verdort? Ik blijf wel leven, dat is geen probleem: nieuwgierigheid drijft mij al jaren voort. Maar zonder jou word ik niet meer gehoord en raak ik van mijn eigen ik vervreemd. Het lijkt wat egoistisch…

Je ligt er prima bij vandaag Ik raak je even aan Het is alsof je even naar me lacht Alsof je mij nog een keer Zwijgend voor je kunt zien staan Voordat je rustig inslaapt voor de nacht Net als die ene avond Toen ik trillend bij je stoel stond Omdat die ene jongen me bleef jennen En die vage angst Zo'n onbegrijpelijk gevoel vond Je zei: Laat…

Zoals wilde akelei in maanlicht aarzelt tussen wit en roze, een rode beuk bij zomerzonsondergang vonkt met zijn kroon, en de diepe fjord op mijn lange reis zich spiegelt in het blauwste grijs: zo zie ik nog je huid, haar en je ogen als ik de mijne sluit.…

Rillend, maar aanwijsbaar niet van kou, in je kamer, waar de kachel uit bleek. Een blauw wolkje uit mijn mond met - tekenend - : hou je van mij? Zo ronduit als een cupmaat. Nauwelijks een proefballon te noemen. Meer nog dan het daarin vervatte, dit de vraag: wat ging er scheef met mijn recht op informatie, toen je met boe noch ba op…

Te midden van jaarloze flessen tast schrander de gymnasiast naar contact in een muur want aantocht van mensen is denkbaar. Uit rokzak puilt een zinderende schuimkraag. Staat kroegjool op springen, het lekt in zijn aards gewelf - ach daar velt hem vonkende stroom, stuipt zijn hart. In baaierd van zwam zal zijn rotting geknakt, hoge zijden…

dan vragen ze 'laat het achterste van je tong eens zien? je strottehoofd? 't is net een kleine doodskop' dan denken ze 'nee doe je lippen maar weer aan doe je jurk maar weer aan met die verhullende schoudergebaren ben je toch aardiger' dan zeggen ze 'wil je iets drinken?'…

Ik denk, je moet iets hebben om van te houden, bijvoorbeeld een steen in je hand, die langzaam warmer wordt. Maar wat is het dan waarvan je houdt, je eigen warmte die ook weer verdwijnt met het lossen van je greep. Ik denk, je moet toch iets hebben om van te houden, waarom niet een steen in je hand, die koelte aan je huid. ----------…

Voetjie vir voetjie word mens immigrant... Toevallig uit, toevallig tuis, gestrand op hierdie teennatuurlike terras sonder om ooit onloenbaar aan te land. -------------------------------------------- Uit: Versamelde gedigte, 1990.…

Zo kom tot rust. Vertrouw u aan de nacht, te slapen gaat nu alles op de aarde - en geef verloren wat uw hart bezwaarde, langs verre stromen wordt het thuis gebracht. Zo kom tot rust - en hoor naar het gestadig ruisen des levens. Al wat is geschapen doorwoont het, aan zijn hartslag moogt gij slapen: Ook in u zelve arbeidt het genadig.…

Angst die ons vernedert. En het gevecht geen lange heldenzang. Een dierenangst, sidderend en duizelend, een redeloos bijten in leven, hopeloos op de grens van het bestaande. Wij, voer voor de ruimte, ketting- reactie, kralensnoer van de zon, wij verbeelden ons niets meer, zien met onze ogen niets meer, horen onverstaanbaar geluid,…

Herinneringen - Nooit alleen maar positief: Minstens bitterzoet…

Een somber man dus vaker blijer dan een ander die bij het verkeerde uiteinde begon want aan schone verwachtingen zit geen reinigbaar handvat wie misgrijpt houdt voor eeuwig vuile handen daarom de argwanende tanden liever gezet in de pech het neehoofd voortvarend geschud zo oefent hij soms een trage maar toch aanstekelijke danspas tussen…