Maansikkel, koud schoudertje tegen haast donkerblauw van zonnige wintermorgen. Te klein om er mijn hoofd moe tegenaan te vlijen. Eerder geschikt om er een hand zorgzaam omheen te leggen. Gesteld dan dat ik groter was tot kosmische proporties uit kon dijen. Ik zie daar, schurkend in mijn jas en trouwens onderweg naar jou, voorlopig…

Dit meldt men op doorreis men is halverwege het licht is gespleten men ligt tussen drinken en eten het glas speelt de meerdere het eten vast nog een meter men is hier geheel gisteren vertrokken zal men morgen als het luchtkasteel meezit als van ouds arriveren - -------------------------------- uit: 'Vallende stilte', 2008.…

De rode wonde waar de hemel werd ontmand is hoog boven de aarde tot een zon ontbrand. Onder het ruigbehaarde van de wolkenrand bleef bloed dat nooit bedaarde druppen in het zand. En in de avondstonden hebben nooit sindsdien de zonen van de zon de ondergang gezien zonder dat hen de wonde kwelde van voordien. -------------------…

Mijn vingers hoef ik niet te zoeken. Als mijn hand in mijn tas graait - beige leder versleten, ik moet nodig een nieuwe denk ik om het meteen weer te vergeten - raakt mijn pen mijn vingertop. Tussen muntstukken, visitekaartje, plakkerig snoep, plastic olifant, lipstick, tampon, opschrijfboek, vind ik de pen. Omdat de pen mijn vingers vindt.…

In coma enkeltje Mars en na de termijn van een onbevlekte dracht rozig ontwaken mijn wedergeboorte op een aards laken gebakerd door een apparaat met slangen en draden die in mijn haren hangen stilte ver weg op de telefoonlijn Ik kan opeens vloeiend Spaans spreken, mijn moerstaal slaapt daar beneden, maar hoe legt een Hollander…

ten opzichte van dat ene licht op zee een schip staan alle sterren stil tenzij ze vallen bedrogen door het licht van de ene ster reeds eeuwen gevangen en nog te zien blootsoogs zien wat er niet meer is omdat het er nog is zo valt ook de mens in het ogenblik de eeuwigheid in --------------------------- uit: 'Formentera', 1984.…

Zo kalm als op een vlot van helderheid en rust, gelegen op mijn rug dreef ik de ochtend in, het ochtendlicht, land, lucht en water waren één en zonder dat er van hun eigenheid maar iets verloren ging. ------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 2011.…

hoger en hoger klimt de maan in het geboomte tot zij zich nog aan één tak vasthoudt dan laat zij plotseling de aarde los ------------------------------------------------ uit: 'de eeuwigheid duurt ieder ogenblik', 2011.…

Ik woonde op de brug van de frambozen en mocht daar in de nacht de sterren tellen. Ik kon hun aantal in het water lezen. Zij hadden mij voor deze taak gekozen omdat ik verder durfde overhellen dan zij die als de dood de diepte vrezen. Soms wist ik niet meer waar ik was gebleven, begon mijn arbeid, met geduld bemeten, opnieuw te midden van…

In het heelal is altijd wat te doen. Sterren planeten razen door elkaar en moeten in banen worden geleid. Melkwegstelsels in kaart gebracht en onderhouden, clusters uiteen- gerafeld. Altijd druk, altijd druk. En dan die reizigers, altijd hun geliefden kwijt, altijd weer. Kosmische stormen trotserend zweven zij die grote ruimte in en vereenzamen…

in de lucht tussen langzaam dansende wolken in een bos achter de bomen met hun zwarte lover in het plasje met de salamanders naakt op het gras zo stralend als een maan maar stralen kan alles had je afgelegd alle antwoorden slechts in vragen gekleed deelden we alles wat we hadden tot we niets meer konden en niets meer bezaten. nu is de maan…

Volgens de astronoom die met de mond vol tanden staat -knappe kerel- was er in het begin al iets. Iets: met veel aantrekkingskracht, een zwart gat, een vlam in mijn hart. Zo niet, geen gebeurtenis t voor t +1, en dan ook niets daartussen waar tijd plaats kon vinden. En zonder tijd geen pijl die ergens vertrekt om God weet wanneer ergens…

Was zo graag samen gevallen maar iedereen viel apart was zo raag samen gevallen maar iedereen viel apart alleen wij was zo graag samengevallen maar iedereen viel apart alleen wij sprongen naar de sterren. ------------------------------------- uit: 'Nieuwe Sterrenbeelden', 2008.…

Dat ik je aanspreek, stom hart, is natuurlijk complete waanzin, je bent een generiek gegeven uit de cultuurgeschiedenis. Dat betekent: een sterrennevel, drijvende paddesnoeren, een parcours d'accidents een zon die in het zwart verkeert, napalm, Reihung, een nevengeschikte wereld en we schrijven entropie. Het is een woord, hart, tegen…

Vlak boven het havenkantoor schittert de Grote Beer. Elk ogenblik is een groter gevaar. Een maand geleden werd hier een schipper verdronken, de hand op het hart in het water De boot is verkocht, de ligplaats vergeven, maar de hond is aan boord. Aan boord is de hond nog. ---------------------------- uit: 'Leegte lacht', 2012.…

In het heelal is altijd wat te doen. Sterren, planeten razen door elkaar en moeten in banen worden geleid. Melkwegstelsels in kaart gebracht en onderhouden, clusters uiteen gerafeld. Altijd druk, altijd druk. En dan die reizigers, altijd hun geliefdes kwijt, altijd weer. Kosmische stormen trotserend zweven zij die grote ruimte in en vereenzamen…

Er is een hemel en een hel, de rolkans van een teerlingsmete.* Ik die mijn leven heb gemeten, zijn diepte hoogte lengte breedte, zijn zorg, zijn dagelijks gekwel, niets weet ik dan wat ik geweten altijd en 'k weet het al te wel: er is een hemel en een hel, de rolkans van een teerlingsmete. Al kan ik het een uur vergeten bij haar…

De hemel staat met sterren volgegoten Als met gesmolten zilveren metaal; De nacht is krank van zwangre bloesemloten, Waartussen ik gedwongen ademhaal. En steeds als ik in uiteindelijk erbarmen Rijst uit de nacht uw beeltnis, naakt en blank; Mijn droom omhelst u met onzichtbre armen, Mijn lippen kussen u schier zonder klank. Gij zijt er zo…

Op een kast in mijn klas stond een wereldbol daaronder zette ik een puntenslijper in de vorm van een wereldbol en zo herinner ik me mijn werelden als ik het sterrenslijpsel aan de hemel zie. ------------------------------- uit: 'Tellen en wegen', 2011.…

De maan als een uit mij gevallen oog, een iris die te groot was voor mijn kassen. Het heeft nooit in mijn voorhoofd willen passen. Ik kon er niets door zien, het leek te hoog. Nu kijk ik achter sterren en moerassen. Alles wordt klein en zeeën stromen droog tot op een traan, om engelen te verrassen, verdwalend in 't gezichtsveld van mijn oog…