Zoals zo dikwijls aan haar denkend, sluit ik het boek, waarin ik las; en ogenschijnlijk aandacht schenkend aan blauwig bloeiend juligras wil ik 't geheim - haar goedheid - weten. Ik vind de woorden, die ik zoek in een klein, oud, bijna vergeten versleten catechismusboek. Grijsheid, waarin we soms ontwaken, modder en mist, en brand en as…

Mijn formule I-wagen van legostenen. Mijn banden als draaiende vlammen van een hemelwagen. Mijn benzine is op. Ik duw mij over de finish als eerste. Mijn doodschip ligt klaar in het riool. Vergeet je lichtgevend badpak niet als je mee wilt komen. ------------------------------------------------------- uit: 'Langzaam en zacht', 1993.…

De mens dat arme beest hij is er en hij is er geweest Hij rent door alle landen tot hij geen asem heeft En als hij neervalt is hij bang en bidt en blaft en beeft Daarom heeft hij de goden uitgevonden daarom heeft hij torens opgericht waar de goden mogen wonen in een eeuwig licht De mens dat arme beest dat vraagt en vrijt en vreest in…

In de verbeelding komen ze. Gearmd. Over de loopplank. En schikken zich. Een stil rumoer van benen over benen. Zwart water klopt aan ramen. Ze hadden het over jou, een dikke warme zomer lang. Twee tuinen verder. Hikkend van de lach wierp één haar bal. Op hun tenen stonden ze. Bij de heg. Knisperend kwamen ze, zeldzame dieren, kwamen door…

hoor ik heb een onzichtbare buurman en een zichtbare de onzichtbare maakt geluiden lang wist ik niet waarmee die geluiden te maken hadden de zichtbare maakt geen geluiden ik zie hem werken en werken onder de lamp. ------------------------------------- uit: 'In plaats van alleen', 2003…

Ik ben de jongen die niet kan voetballen, of tenminste niet zo goed. Ik weet wel hoe het moet, maar mijn lichaam doet iets anders. Ik heb een lijf met eigenwijze trekjes, twee benen met een grote bek die zich heus niet laat trainen. Ze doen maar wat, ze tackelen mezelf. Ik ben een elftal in mijn eentje, zoveel kanten ga ik…

Nam niet de Grote Houdini in de ene hand zijn hoge hoed, en in de andere een olifant die hij met een eenvoudig gebaar voorgoed in zijn hoofddeksel kon doen verdwijnen? Wat een onrecht. Mijn hoofd is bloot, en jij, niet eens zo groot en zonder slurf (nou ja), toonbeeld van schoonheid, na zoveel jaar durf jij nog steeds genadeloos aan mij…

De landweg weifelt in de schemering, de akkers schijnen reddeloos en in hun onmeedogend zwart kiemt een verwachting van paniek. De knecht schuift grendels voor de staldeur, de pomp blijft steken met een snik terwijl het oude-kratten-vuur onder een bladerdek verstikt. Kaninefaten bouwden hier eens bedden voor hun doden. Konijnen mijden…

Het gele licht van Jan van Goyen straalt laag over de duinen, van de opstanding der doden tot de aanvaring der tijden. De bast van kale zilverberken glinstert als met goud beslagen en de namen op de zerken wordt weer adem ingeblazen. Van een ruit spat fel de zon die in de wolken zakt. Een gasvlam bij de Hoogovens slaat over in het dikke…

Ik noem jou mijn verlangen – ik ken jou niet. Jij bent er in gezangen, zoals dit lied. Ik ben door schrik bevangen – jij bent er niet. Dat jij mij zou ontvangen geloof ik niet. ------------------------------------------------- Dit gedicht is verschenen in Het Liegend Konijn, jaargang 8, nummer 1, april 2010…

Onze fietsen weggeborgen in het riet, een spanen doos geopend aan het water. zo zal het gaan: een picknick heel in de vroegte, en de vijand liefkozend in mijn nek. in een leren zak genaaid zal ik stroomafwaarts drijven, mijn klein gezicht omhoog - de hemel dun als boterhampapier, de zon een zere plek. ------------------------…

Goed als brood zit zij met het jong op schoot terwijl de groten om haar benen stoeien. En zo vertrouwd is haar dit schuwe dat haar uit het bos toestroomt dat zij ze niet meer ziet, eekhoorns en bomen. Mij en heel de roekeloos veranderlijk bestaande stad die mij omgeeft brengt zij tot stand vanuit dat veel te hoge hoofd; hier fiets ik…

Het geraas van het nabije vee. De boer die in de schaduw zit van het bleke beeld. De bomen die buigen voor de wind van de zee. Zijn ouders hebben het lapje grond gekocht waar hij tot het kraakbeen in de modder stak. Hij was een begaafd student. ‘Iets in de wiskunde,’ zegt de boer. Het beeld werd gemaakt naar een schoolfoto. ‘Twee jaar later…

Eens daverend eruit gedaan het droge in, naar handen, dat longen mochten openslaan, dat lucht erin, dat kleren aan, dat lavend zog gevonden. Dat aangevangen te bestaan uit ketens moeders, voorgoed moeders, wetend van hoe onbedaarlijk baarlijk zij zijn losgebonden. ----------------------------------- uit: 'Wuif de mussen uit',…

Het bekken op het warme plein in Rome, de kille kamers van de vrome doden geruild voor dit genadig onderkomen: twee duiven in de kleur van lenteboden. Hier neergestreken in een hevig licht en nodeloos alert voor elk gerucht of staande in een wankel evenwicht de dorst verdrinkend na de laatste vlucht. Het hier en nu blijft duren in een vrede…

Je krijgt de kaarten gedeeld, zelf mag je niets uitzoeken, er hooguit één of twee ruilen, en dan nog alleen een vier voor een zes, of - als 't meezit - een tien voor een boer, verder moet je maar zien. 'Spelen maar!' roept een stem. Maar je kent zelfs de regels niet. Hoe moet het? Wat doe je? Je schudt ze en legt ze uit op de tafel. Misschien…

Voor Elza Het paradijs, en zonder slang, dat was labeur Maar heerlijk! Hoog en zwetend riep de zonnewijzer Honderd vijftig jaar de taxus en fazanten Tot de orde, en zacht en dwingend hing de gastvrouw Aan het touw en liet de kleine klokken gaan Over de paden van patrijzen en tuiniers. Ook onkruid boog zich naar die goddeloze mis. Ik schreef…

Er was een man die bij elke strofe die hij hoorde van de merel zei schat schat en er kwamen weer nieuwe merels merels En bij elke jongen die hij zag op de fiets of lopend dacht en zei hij beeld beeld En die man ben ik zelf ------------------------ Uit: 'Verzamelde gedichten', 2018.…

Elke morgen stond ze voor het raam te wuiven. Ik zwaaide terug, maar wist niet wie ze was. Buiten ging het leven door, maar ‘t hare ging niet verder dan het glas. Als ik terug van school kwam keek ik even; het vierde raam, begane grond: een witte muur met stille plooien, alsof de vrouw niet echt bestond. En toen kwam ik haar buiten…

Een oud gezicht in de facturatie. Een kasticket met een blik die betekent wat je aanbelangt in je heimelijke kamers uit je betrokken wolkenhemel op je betraande vingertop. Mont Blanc met blauwe regen. --------------------------------------- Uit: 'Turbulenties!', 2017.…