Ergens in huis slaat hard een deur dicht en even wankelt de kleine giraffe van vrolijk oranje plastic. Geschenk van een 6-jarig jongetje dat pendelend tussen ontredderde ouders zijn lot onbegrijpelijk blijmoedig draagt. ------------------------------------ uit: ' Verzamelde gedichten', 1996.…

Een vrouw past een jurk waarom haar man weg is weet ze niet het passen van de jurk vrolijkt haar op een man passeert de winkel ziet haar draaien in de ruit de vrouw trekt de jurk uit hier daar ginds lopen jurken met vrouwen erin geen een past ------------------------- uit: 'Glazen jas', 2008.…

Hier raken alle windstreken de aarde land ingelijst door verre dorpen knipperlicht tussen zinkwit schuim kaatst zwarte vegen dansend over de weiden wegen totdat het erbij neervalt in regenbogen eerst dan zakt het doek in beken stromen ach, de natuur behoeft geen woorden ----------------------------------- uit: 'Het depressionisme', 1988…

Misschien rust op dit huwelijk geen levenslange zegen, maar wel het soort zekerheid van een te hernieuwen huurcontract drie-zes-negen. We zijn binnen voor de regen van melancholie. Misschien is dat minder passionant dan vroeger, als je klaarkomt vraag ik 'wablieft' en grappen in die trant. Maar ik heb je meer dan vroeger lief:…

Het zomert al een beetje. Een dag in november een grote stralende zon heel veel zingende vogels. Het gevoel een jurkje aan te kunnen trekken, een heel bloot jurkje en te flaneren tussen meneren met dikke jassen aktetassen vol met winterboterhammen en winterpaperassen. Ook het stiekem tonen soms ineens van achterstevens. ------…

Het is ochtend. Geluk kan wel wachten. 'Ja, ik hoor u wel! Ik kom er aan!' Geluk is zo ongeduldig... 'Ik ben bezig! Wacht u nu toch even!' Het wordt middag, het wordt avond, het wordt nacht. Het lijkt of ik jaren heb geschreeuwd, maar ik heb gezwegen, ik was niet thuis. --------------------------------- uit 'Hemels en vergeefs…

Mooie meisjes duren niet lang. En de uiterst bekoorlijke blondines met groene, ja zeer groene ogen het kortst van al: korter nog dan een gedicht, korter dan de snelheid van het licht in hun groene, ja zeer groene ogen. --------------------------------- uit: 'Bandloze gedichten', 1996.…

Niet voor mij, de ferme stemmen, de woorden als wapens en tweede huid. Wat moet ik met schrijvers en praters? Ik wil alleen woorden waarvoor ik zelf niet veilig ben, die (om het nog eens te zeggen) wit niet wit licht geen licht doorlaten, laten bestaan in mijn vluchtend en terugvluchtend lichaam. ----------------------------…

Dit gedicht is een gezellig spel ganzenbord! Gooi vier voor de volgende gans. Was het maar zo makkelijk om de dagen van regen met een hand vol ogen te omzeilen. Of vind jij het fijn om op de fiets kletsnat te regenen? Je staat voor het rode licht. Was het maar zo makkelijk om verkeerslichten met ganzen te omzeilen. Gooi drie voor de put.…

Ik maak de reis die ik nooit maakte, plan blijf liggen, ik begin hier waar ik ben en nu meteen, wees stil. Ik zal vinden wat ik wil, het meer en meer, lichaam uitspanselwijd over het volle oppervlak gespreid, opstaan in drie tijden tegelijk, het meteen vergeten, om halfzeven door de nevel en de spinnenwebben waden, blinden losdoen, hemel…

Krakend neerzitten en kijken naar wind op een foto. Hoe de geketende dansers buigen op rij! Wij waren tien en wilden naar zee. Melkzuur in de benen, blaasbalg in de keel. Storm blies tranen over de wangen, schelpengruis knapte onder onze banden. Wij trapten ons achteloos een weg. Groen, blauw, wit namen we voor lief; zintuigen werkten…

Als hij in de keuken staat de walm nog om zich heen van het geveld zijn, kijkt zij hem aan, zegt iets moeilijks over dagelijkse betrekkingen. Hij hijst het nog warme katoen tot aan zijn knieën op, alsof het antwoord in de stand van de voeten valt te lezen, kijken ze er beiden naar. ---------------------------------------------------- uit…

daar groei jij uit het licht je blik je handen je kleuren wit uit wit je ogen sluiten geen ogen sluiten geen ogen in je handen geven geen handen geven geen handen af handen af ogen in daar groei jij uit het licht ------------------------------------------- uit: 'niet beginnend bij het hoofd', 2006.…

Wat is het droste-effect vraag je en ik zeg iemand die leest over iemand die leest en dan steeds kleiner. Teleurgesteld ben je en je vraagt is het ook iemand die slaapt met iemand die slaapt. Of iemand die de vriend is van jouw vriend. Of woorden als parterretrap die andersom ook parterretrap en dan weer andersom ook. En ik zeg…

Lieve jongen dit is je vader, hoe is het daar op het slagveld? Mag je er zingen? Met je mooie bariton? Pas op voor de paarden daar maar ook voor de vrouwen. Je mag er wel aan nippen maar niet te lang op de lippen. Je krijgt er herpes van. En denk eran, hier bij ons is onze haan ook gestorven door een teveel aan kippen. Ik moet nu sluiten…

Hoe dromerig denk ik de wei zo'n eerste zomer zonder mij. Het huis is leeg, de tuin in vol. De paardenbloemen pluizen bol. De vogels maken geen geluid. Het gras groeit boven de rozen uit. Heel voorzichtig gaan de bomen liggen om in slaap te komen. Uit hun rompen rijst een woud. En het huis wordt niet herbouwd. MORAAL Ach wat…

Zo zijn het vaak onze meest eigene gedachten de meest nabije, de meest schrijnende, die wij door moeten strepen, uit moeten krassen. Wij praten, een gat in de nacht. Dit is het schrikkeluur, de uitgesponnen schrikseconde. Als honden zetten wij de tanden in het vod dat ons zo dierbaar is. ---------------------------- uit: ' Doen en laten…

Het is al begonnen. Verleidelijk fladderen rozen uit hun mond blaadjes rondstrooiend die zoveel verbergen en zoveel beloven. Ze planten een hele tuin in de grijnzende bek van de draak die ze vandaag zo meesterlijk overwonnen - of hoor ik in de verte al het veelkoppige gemorrel van andere demonen? Het is al begonnen, juist.…

Ik herinner me een gedicht dat ik nooit schreef, waarin het woord bunker veel wind door zich heen laat gaan en rijmen moet op hunker. Het tocht er van hartstocht. Alles moet zich vasthouden. Als het over is blijken wij elkaar vast te houden. Wat nu. Nu, dus. ---------------------------------- uit: 'HdC - De gedichten', 1998.…

En tóch geloven dat het lente wordt, al valt de koude regen neer in stromen op kale, zwarte takken van de bomen; al zijn de dagen lichteloos en kort. En tóch geloven dat de zon het wint, al houdt ze zich soms dagenlang verborgen; zoals een mens,in ’t donker van de zorgen, soms plotseling een zonnig plekje vindt. En tóch geloven dat ’t gezaaide…