Er woont een zachte zuster in mijn huid een vrijbuiter die in mijn lichaam bijt en soms haar handen op mijn zijde legt, ‘s nachts stelten loopt, of danst of rust. Dan dringt zij ook haar dromen aan mij op en ik leg mij huiverend naast haar: een dode, een schamel geraamte, knikkend en stamelend.…

We zijn bij elkaar gedobbeld en zijn donkere handen zijn mij onbekend, die kleine botjes als takjes onderhuids ruiken naar tabak en dure poeder hoeveel kinderen hoeveel vrouwen wonen er in die handpalm ook je dood. Zijn lange nagels, die jagen mij vrees aan voor straks als we maar eerst die hals uit, die nauwsluitende Sehnsucht. Wat doen ogen…

De roffel van zijn hart waarschuwt het kind dat op de schommel tolt en zweeft. Hij knikt zodra het landt. Het denken houdt niet op. Als zij gaan liggen in de nacht weeft hij een net van aandacht om het huis. Gedachten jaagt hij ver voorbij contract en kruising. Al het onverwachte is een nederlaag die slim wordt bijgezet. Niets moet hem…

'Welnee, die meisjespop is niet van mij, die foto ook, niet met dat blonde haar. Vanmiddag komt mijn vader, die weet alles. Ik denk dat ik moest wassen, thuis en strijken, veel werk, met hoeveel waren wij, met veel. Die grote klassen,'s zomers in een bus vol liedjes, boterhammen, ergens heen. Ik heb gezongen in een koor, ik danste. Vanmiddag…

Het onbereikbare geeft je reden van bestaan. Jij hebt je zinnen op het onbestaanbare gezet, jou spreekt het onuitsprekelijke aan. Pijnig je geest tot gekwordens toe tot je de ervaring van de dichter evenaart, zich boven zich verheffend in de dreiging der ravijnen, tot hij van extase vrijwel buiten westen raakt. O de aanwakkerende vrees compleet…

ze trekt een kring om zich heen soms laat ze een hand toe soms beantwoordt ze een vraag maar ze let goed op: niet te veel handen, niet te veel woorden daar gaat de kring kapot van Als haar vader haar nadert om haar een beetje te plagen laat ze hem maar begaan tot hij op de rand staat van haar kring, ze blaast hij wankelt op z'n kleine…

Ik herinner me niets en zelfs dat niet, zelfs niet de wereld en zoals ik de wereld niets meer te zeggen heb heeft de wereld mij op zijn beurt niets meer te zeggen en toch blijven woorden uit mij stromen even nutteloos en even belachelijk. Vergeet die woorden nu onmiddellijk. Ik wil door niemand herinnerd worden. Zelfs niet door mijzelf.…

Stralende morgen met rijp op het weiland. Klaar voor ervaring van inzicht en kalmte loopt ze het licht in tot waar in de sloot verzonken in graafwerk de rattenvanger zingt. Vraagt ze schichtig naar dood en gevaren lacht de man in het ijs, die luchtbellen wijst van het wezen dat daar zich verschuilt. In lieslaarzen komt hij de kant op, zegt…

's Ochtends zie ik het leven naast mijn bed. Ik verwelkom haar. Ze zegt: ik ben geen bezoeker. Ik denk: in welke tijd praat ik met haar? Ik sta op, zij staat op. Ik loop, zij loopt. Wil ze uitgelaten worden? Ze zegt: ik ben geen hond. Niet om over mezelf te vertellen ben ik bij jou, maar om geleefd te worden. In de drukte raak ik haar kwijt…

Liefde is het die mij in beweging zette en mij hier spreken doet. Er is geen terugweg en er is geen brug. De zee spoelt ongelezen door de fles, de zon verdringt zich in het avondland. Is deze tocht een vlucht, een woordeloos gevecht om lucht. Het noorden liet ik achter me. De andere hel doe jij mij aan, balorige balling. Leid jij me verder met…

Kijk. Kijk dan. Roerloos ben ik nu, als in een goed gedicht van iemand anders. Te grabbel gooit zich niet de looppas, nee, een daad is niet langer volzang vijftig de bevestiging. Als ding houd ik mijn mond en nagel alle grond gelijk. Ik ben er niet en kijk. --------------------------------------- Uit: 'Deus Ex Machina', jrg 11…

In een natijd bewoon ik je al Voor ogen heb ik ons steeds opnieuw: gescheiden lijken we te worden geboren in iemand anders, zelf zijn we het misschien buiten ons om Is dit genoeg, vraag ik, aan wie niet voor wie? Zelf ben ik van binnen als een ander die ik ook niet zie We leven als een gelijkenis, hoor ik, gelijk aan ons lichaam waarin…

Zodra ik ik laat vallen trekt de lucht boven mij samen vergrijst en legt zich neer boven de stad. De stad vernauwt zijn straten kromt de bruggen als tenen in mijn schoenen. Mijn tenen? Mijn schoenen? Ik is een vlag op een maanlandschap waar iemand metaalgaren in stak om het oneindige wapperen te bereiken dat in windstilte iets monumentaals…

Natuurlijk missen we het licht, maar nacht en nevel zijn beter voor radiogolven. In mijn jaszak dwaalt een zender rond als tandpijn, zoekt een mast, een satelliet, een hoofd om ziek te maken en iets hogers is er niet. Grot, vuur ingewanden, tempel, kruis, retinascherm. Denk niet aan de fabrieken. Pixels, steeds meer pixels, schreef een…

Ik zag mannen, vrouwen die van iemand hielden, kinderen die van iemand hielden, onbekenden, ontheemden die van iemand hielden ik zag niemand die niet van iemand hield ik zag het aan hun ogen, hun manier van lopen, en ook hun onhandigheid en hun telkens even, onverhoeds terugkerende, vlijmscherpe onzekerheid ik ging naar huis en keek in…

Alvorens de cirkel te sluiten keek hij nog één keer om zich heen zag hoe de meeuw in de gevel verdween stof het uitzicht smoorde met een stormgordijn, de laatste steen zich opmaakte om te verdrinken. Onnavolgbaar ogenblik waarin sterren hem te binnen schoten en de uitgesleten drempel vonkte onder zijn allereerste…

Het was een zomerdag, een slap begin voor een gedicht dat me verwonden wil. Maar niets zo onbedaarlijk als de spin die in haar web zit. Dus ik houd me stil. Je kwam van ver, pas nu zie ik de draad waarlangs je leven zich toen leiden liet naar waar ik nooit meer op mezelf besta. Onzichtbaar worden, nee, ik kon het niet. Ik zou willen zeggen…

Er waren dingen die niet vanzelf goed gingen. Porren, er moest gepord worden. Gesjouwd. Besproken. Geregeld. Het nerveuze systeem ging ervan in een driedimensionale versnelling. De geest ging in de kelder zitten rillen. Er werden dingen gesjouwd, besproken, geregeld. Er begon- nen dingen te gebeuren. Dingen die niet vanzelf goed gingen. Deze…

ik trad op ik trad terug hier en daar werd ik daarna voor even opgetild voor even in evenwicht voorgoed verglijden ----------------------------- uit: 'Blijven en verreizen, gedichten 24/10 - 27/8', 2013.…

Ze zei: je vangt wel eens wat op b.v. dat je hebbedingetje zou zijn een gebruiksvoorwerp, van hand tot hand en ja, vaak voel ik mij doorgegeven gelijkwaardig aan een of ander. Mensen bedienen zich van elkaar wisselen gegevens uit en raken zoek. Wie hebben we daar? Ik ben je naam vergeten. En zomaar, vanuit de coulissen, treedt een echtpaar…