Ze ligt altijd stiekem eerder in bed dan ik. In een hoekje. Vederlicht. Ze wacht. Ik wil haar aanraken, maar ook weer niet, haar gelijkenis verlamt me. Als ik slaap is mijn hoofd een bioscoop. Zij vindt op de tast altijd wel een zere plek en drukt op de knop. De spoel draait. Daar vlieg ik al door het raam naar buiten. Verpletterende kinderhoofdjes…

Patience. Stel dat je opnieuw, had je hetzelfde lichaam gekozen, wieg die zo verrekte opgetogen je op stond te wachten? Had je eenzelfde eenzelvig liedje gezongen en je lijf even verlegen links en rechts goeddeels verzwegen? Stel dat je opnieuw kon bij even na twintig, je bouwde een liefde een huis een kind, beminde beminde, vermeed…

Overbekend dit huis: de andertijds maar onherstelbaar ingesleten klanken, de tafel voor de vrome spijs en dranken voorbij de stoelen, recht aaneengerijd en ik – de eredienst allang ontwijd - muitend in heimwee naar de oude banken, niet wetend of ik bidden moet of danken voor wat zich indekt in gedegenheid. Verweer dat bij de open kist verstomt…

het avondje was op bezoek ik was weggegaan --------------------------------- uit: Mammoeth Mijn Muze (1968)…

Here, zonder naam en zonder gezicht Zie vanuit den hoge Op uw droeve eenhoorn neer Die danig hunkert naar uw licht, Die sierlijk door de wouden dwaalt Maar bladeren geen voedsel vindt, die voor de poort der doden draalt, Allen bladeren op uw wind. Here, zonder handen zonder stem Snij de lichtlans van zijn voorhoofd…

Ik zeg tegen mezelf: jongen, ze verwijten je vaak dat je geen omgang hebt met je vrienden & vakgenoten, dat je hun gezelschap mijdt, hun discussies niet wilt zoeken (ze zeggen het anders, zó zien ze het niet) En ze vragen je vaak: wat zoek je toch bij die gekke jongens? Dan antwoord ik niet, of ik zoek naar uitvluchten, zeg ik dan, Simon Vinkenoog…

Je bent allang oud genoeg voor een geschiedenis dat is je geschiedenis die van je kinderen van anderen je ziet ze groter worden dan de bedenkt dat ze er zijn ze waren langzaam hurkt er een figuurtje aan de startlijn stilte is het signaal wat telt is het uithoudingsvermogen wie aankomt helpt alleen de wind --------------------…

Op het moment dat ik de deur sluit 's avonds, heb ik altijd wel iemand naast me staan die daar niet hoort. Iemand die mij zijn diensten aanbiedt zonder een woord, die doet alsof zijn neus bloedt, of die gehurkt zijn veters strikt, of iemand die langs mij heenglipt, met een hoed op, die niets met mij te maken heeft, of die met een emmer…

Hoeveel boeken moest ik lezen, hoeveel harten moest ik breken om het licht te zien dat vrolijk en pervers mijn ziel bevrijdt? Ik zag met eigen ogen wat mijn handen deden en hoe ik ook mijn spijt met inkt beklaag: geen hond die twee keer om een klaaglied vraagt. Ik hang vijf zomermaanden voor mijn raam. Ik verf mijn haar en leef zoveel ik…

Voor het eerst sinds hij hier zit neemt hij zijn handen voor zijn ogen weg neemt hij met de rand van zijn rechtermouw het vocht van zijn gladde voorhoofd af er trekt een rimpeling over en in het water buiten het licht binnen een muntje in zijn herinnering in zijn kamer met uitzicht voor het eerst sinds hij hier zit zoeken losse vormen…

ik herinner me wel de sneeuw, de Karelsbrug in Praag, hoe jij - hoe jij tot op vandaag lacht om iets dat ik niet zag, wat vlokken van mijn schouder slaat. Hoe ieder zinloos ingewikkeld sneeuwkristal op kinderkoppen achterblijft en erger: dat het ons niet daarom gaat. Maar of er een moment zal zijn waarop wij wezenlijker samen - ik weet…

De herinnering van geluiden, van geuren, van bezinning op het betoverde bestel en het bestaan van rode bloemen. De geur van mos, van denkende moerassen. Allicht de kleuren van het geschut, naar hartelust de geur en geuren van het verlaten plein. De klaagzang van de takken omarmd door de gebeurtenis, die zelfs een geur verspreidt.…

De avond komt over de kleine binnenplas. Ik peddel niet meer, licht zuchtend loopt de kano vast in de plompeblaren. Nog een kleine opmerking van de wind achter mij in het riet. De watermunt geurt me met kracht achterna van het licht aanvaren. Een fuut komt haastig nog door de ban, met watervrees zwemmend, alsof het zo weer spertijd is, weer…

Soms richt ik mijn ontgoochelingen af als logge, dolle honden. In hoge maïsvelden liefst, zoveel geritsel dat je desillusies er wel uit je hoofd lijken te lopen, voor je uit. Ik roep ze op in al hun pijnlijke details (Breng terug! Rechtop!) en laat ze daarna Los! Af! Liggen!, waarna ik me uitstrek tussen stengels, afgebroken kolven, me…

Als ik maar licht genoeg ben, mag ik over je lopen, mag ik, mijn bloesje open, over je zitten gaan, als ik maar licht genoeg ben, niet te zwaar. Ik zal een droomelixer voor je kopen, ik zal mijn haren dragen op z'n Frans; Japanse zijde doe ik aan, mijn handen laat ik ijle dansen dansen. Men pen zal ik Oostindisch dopen, ik zal…

Voordat ik me terugtrek bij een vrouw van rubber of papier, voordat ik niets meer klaarmaak dan mezelf, wil ik bij jou zijn. Voordat de laatste ronde ingaat en mijn ziel is weggezwommen in het glas, mijn zinnen opgelost in drank, wil ik bij jou zijn. Voordat mijn gedichten zijn verjaard tot voorbeeld van het een of ander, mijn talenten…

breekbaar grondschrift voetafdruk van rotte palen toont waar ze schreiend onhoorbaar ontstond, 'n dichtgegroeide vijver waar niets weerklinkt, het luisterend oor verzandt, de vinger tastend vastgroeit aan 'n ovale steen bijna in de ogen, in haar diep verdronken wordt de drinkende schimmel zo groot (als) 'n drijvend wolkenveld…

Ik ga mijn eigen dood uitkiezen, ik ben een vinexvrouw, geen buitenmeisje. Ik loop in mijn vlinderbroekje op het terras, ogen ploppen overal uit, uit mijn benen, mijn buik en mijn broekje is zo klein zacht en zo champagne, hier in deze wijk met houten kades zonder water, waar meisjesbenen tegen de gevel groeien. Ik ken een zwaluw die veren…

Geluk is terecht. Het was zoek en je kon het niet vinden. Na een ijstijd van striemende regen treedt lente tevoorschijn: helder en dwingend. Indringend blauw vernauwt zich tot stilte. Liefde ontluikt niet, maar toont zich, een tuin komt in bloei. Kale takken worden loodzware bloesems, de meidoorn gaat geuren. Op een leizachte zondag in mei…

wij schuurden de piek een weinig voorzichtig alvorens wij ons voortvluchtig voortbewogen waar we liepen de voetangels en het werd ons zelfs niet zwaar te moede, plaag en pijn om het even drukten hun stempel stevig, het voorwerk was sluitend geen fastfood gedachte met zout zouden ze komen prikkelen, wederom hoge ogen ware onze kramplach niet…