Als wat wij zagen in de mouw van die tot vod gedragen, die visgraat, die nederige vermomming van mijn moeder, die waar geen knoop meer aan zat maar toch sloot, die oude grijze in zich- zelf gekeerde winter-, zou onze toekomst zijn: zo duister en bekend, zo splinternieuw. ---------------------------- uit: 'Kindsbeen', 1995.…

Hij is prins, hij wil geen onderdanen, want zij zullen allen in elk geval prinsen zijn: prins verkoper, prins bloemist, prins huisvrouw en prins dode. Zijn wenkbrouw spreekt, zijn ogen vragen en op zijn tafel staan de staatsgeheimen van de dagen. Kwetsbare prinsen onder elkaar - met moeders als een tv-serie zo benauwend vasthoudend…

O, kindren, kindren, die nooit wezen zult, Omdat uw moeder alle warmte weerde, En liever ’t hart door eigen gloed verteerde, Dan u te dragen in een schoongeduld… Hoe heeft uw liefheid toch mijn droom vervuld, Als in de nacht de schimmen wederkeerden, Die daags ik uitdreef, naar ’t mijn wil begeerde, Maar die dan kwamen, klagend hoogmoed’s schuld…

Vader zit vanmorgen in het zwart gekleed. Geniet van tuin en vogels. In mus en gras ziet hij zijn leven na het neemt en eet. Mijn moeder zingt de maaltijd weer gereed. Ik zet mijn pop bij hem op schoot. Hij laat zijn klokje met de vreemde cijfers zien. Die í is één, de v is vijf en deze x is tien. Hij is al jaren dood. Gras is gras, mussen…

(Naar het Portugees) Kindje, slaap maar, kindje, 't was ook zo warm deze dag. In de schemer zit nu een kleine egel met zijn mooie stekels eenzaam in het gras. Het gras wacht op regen. Geen takje beweegt er. Luister naar de merel, hoog op ons dak. Avond vol verlangen. De maan maakt zich klaar voor de nacht. In de avondschemer komt…

Ik wil niet meer, ik wil niet meer! Ik wil geen handjes geven! Ik wil niet zeggen elke keer: Jawel mevrouw, jawel meneer... nee, nooit meer in m'n leven! Ik hou m'n handen op m'n rug en ik zeg lekker niks terug! Ik wil geen vieze havermout, ik wil geen tandjes poetsen! Ik wil lekker knoeien met het zout, ik wil niet aardig zijn, maar…

Je leerde kijken ogen mond gezicht Je leerde spelen doosje open dicht Je leerde lopen lampje knopje licht Je leerde lezen letter woord gedicht…

De rivier is bevroren op een vaargeul na, en ver weg schaatst mijn broer die op mij passen zou. De lucht is grijs en dicht, twee eenden zitten in de sneeuw en lopen voor mij weg. Ik moet nu eindelijk eens weten of ik verdrinken kan. Een palingvisser ziet mij gaan en komt op tijd of net te vroeg. Als iedereen weer slaapt roep ik zó hard…

Ze duwt prikkeldraad opzij, haar vingers bloeden, ze ziet wit, ze heeft het koud voorbij het prikkeldraad zijn struiken kaal nog en met doornen, 'Loop daaromheen!' stemmen jagen haar op ze loopt erdoorheen en rozen vangen aan met bloeien, geuren, schuchtere rozen overal voorbij de struiken schijnt de zon, ze gaat daar zitten, er is…

Mooi woon je hier pap in dat bos Toe laat mijn hand eens los Dat staat zo kinderachtig Ik was de sterkste van de klas Toen Sidney er niet was Die Surinamer van 1.80 Opa heeft mij een fiets beloofd Wat heeft die man daar een raar hoofd Heeft die zijn kinderen ook geslagen Weet je pap een nieuwe fiets Voor mijn verjaardag vind ik niets Ik…

Elke avond voor het slapen gaan keek ik onder mijn bed naar niets anders dan stof en leegte, wachtend op een magere maniak met een aks die mijn kindertijd voortijdig zou beëindigen. Later wilde ik een strak laken onder mijn voeten en nog later trokken mijn ogen op de drie muren die mij omringden loodrecht ingebeelde lijnen van het balatum…

Een kind voor een raam kijkt naar een korte trein. Zo ben ik ook geweest, al zag ik langere treinen over de lijn glijden uit de opening van de dag. Een kind voor een raam ben ik nog en ik tel met héél klein vingertje de wielen van andere dingen, zo snel als zielen. ---------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1976.…

Soms denkt men dat de wereld van de kinderen nauw omlijnd is, niet verder reikt dan de horizon van de dagelijkse hemel. Maar die wereld is even ruim en wijd als die der volwassenen: een afstand voor het kind is niet gelijk aan de onze. Mijlen zijn nog ongeteld. Een zeilboot door kleine hand van de oever geduwd, reikhalst naar de overzij van…

Gehurkt, hun oren dubbel tegen het glas, spelen ze wie het langste onderblijft in de Nantische brandewijn. Die steken om het hart! Geen moeder rijgt zo'n naad. Ondergedoken in hun jeugd dromen ze over knikkers lucht. Een nauwelijks zichtbare lijn verbindt hen met de stop. Hun dood hangt aan een zijden draad. -----------------…

's Nachts woon ik zelden waar mijn bed staat. Het licht uit reis ik af langs straten vol van kinderkamers. Mijn moeder wacht nog altijd aan een doorgangsweg, mijn vader in de boerderij. Mijn baas krijgt een bureau in het poppenhuis. Later ontmoet ik minnaars in een hut onder de tafel. Wij spelen tot het donker wordt, dan sta ik op uit een slaapzak…

Mijn zoon spant bogen samen met mijn vader. Zij lijken sprekend op grote mensen die gemeen- zaam aan het werk terloops wijsheden verkondigen. Terwijl mecano-onderdelen tot een brug worden gesmeed legt vader uit dat sommigen na honderd jaar de over- kant bereiken. Zijn wij sommig? leidt het kind hem af. Vader geeft geen antwoord maar…

Er was mijn broer die onverwacht thuiskwam en me betrapte bij het rondsnuffelen in zijn kamer. Hij hield me gevangen. Ik moest bij hem blijven totdat onze moeder thuiskwam zodat hij haar kon bewijzen dat ik op zijn kamer was geweest. Ik lag ontvoerd te zijn op het bed terwijl hij aan zijn bureau zijn repetitie leerde. Ik vond het stiekem erg gezellig…

Misschien zal straks een ster voor jou te volgen zijn. Op zijn zekere koers. (om het even welke ster die fonkelend je voor fonkelende ogen staat.) Nu eens oplichtend dan weer licht opslokkend, trillend in zijn baan want op weg naar iets van groot gewicht, halt houdend, een minieme buiging makend zoals alleen een ster dat kan. Maar dan…

De lichte ruk waardoor het twijgje vruchten lost, en veert, en zich zo snel door huid kan boren, kleine weerhaak, groengepunt. Zwart is het trosje dat bloed lost, een druppel, amper genoeg voor smaak, het loskomen van heel ver, noem het een einder aan dit ogenblik waarop je, vinger in de mond, geschrokken naar me staart met…

De avond tingelt als een theehuisje aan de horizon; maar de stormen daarachter, het versplinteren van hout en de wrakken die elkaar angstig opduwen in de haven. Kom wij maken een wandeling langs dit troebele water vol wier dat zinkt als lood; nu erven wij een rust die van de hele aarde schijnt te komen. Maar de schreiende stem en de verre deur…