Voor als ik dood en dement ben het groen wat meer goud en zilver, de berg wat meer dorp en schors, het meer wat dieper naar villa's, de dalen wat kleiner en suite, de klokken wat dichter naar krekels, de wereld met uiterste precisie meegenomen in het schort van het meisje voor dag en nacht. --------------------------------- uit: 'Gratie…

Ergens moet je zijn, God, het oog van de storm waar het rustig is, geen plastic look, ze zeggen dat ik als een zombie dat jij die vleugels van mijn woorden stal. Je zag in mij misschien verloren tijd of slechts een Volvo (480!) total loss gereden, een open achterklep de sleutel er nog in, dwars door de nacht, daar had je niet op zitten wachten…

Je denkt: Er was een tijd, niet lang geleden, waarin Ik botten had die zacht waren als zijde. De meiden Giechelden, ze wogen me en schommelden mijn wieg. Er was een tijd dat ik mocht denken: Kijk, ik ben Van marsepein. En als dat niet beviel, dan dacht ik: Kijk, zilverpapier. Of een kaars, dan kon ik branden. Jongen en meisje tegelijk; ik zoende…

Daar stond een muur die ik heb aangeraakt. De muur werd afgebroken. Van het puin werd verderop een fundament gemaakt. Ik plantte een fruitboom in mijn oude tuin. Die werd geasfalteerd. Vijf meter diep Houdt zich een wortelstronk nog grommend koest. Vijf eeuwen lang desnoods. De Spaanse griep Landt ooit op Mars omdat ik heb gehoest. Er was…

In de golven, de jaren, beweegt het sluiteroog door de Titanic, ziet een kristallen luchter, gave luchter, een voetstap op de maan. --------------------------- uit: 'Laatst', 1989.…

er is niet meer bij weinig noch is er minder nog is onzeker wat er was wat wordt wordt willoos eerst als het is is het ernst het herinnert zich heilloos en blijft ijlings alles van waarde is weerloos wordt van aanraakbaarheid rijk en aan alles gelijk als het hart van de tijd als het hart van de tijd…

op een dag zo licht en zo hoog aan de hemel dat je denkt, er is geen reden om binnen te blijven en te gaan twijfelen, tekent met een droge tik van de tijd een ster in het venster de helderst denkbare nacht en een merel in het gras een vogel voor de kat plots zit er een barst in ons geheugenverlies, het huis waarin wij verloren gewoond waren…

Op de fiets gaat alles wel langzaam maar toch nog behoorlijk hard. Wie heel goed luistert aan een stilstaand horloge hoort een zacht tikken. Waar blijft de tijd? Om daar over na te denken hebben wij het zwerk. --------------------------------------------- uit: Alles op de fiets (1979)…

je arm hing zwaar aan je schouder, je haar bloeide over je huid slaap en pijn wandelden samen over ons laatste besluit. je blik en je diep zwijgen rinkelen nog na in mijn adem; wij zijn het woord vooruit, wij hebben het woord verraden ----------------------------------------------------- uit: Voor wie ik liefheb wil ik heten,…

Dat mijn overgrootvader op straat als groet even de rand van zijn hoge hoed beroerde en elke avond op de trap de kaarsvlam met zijn hand tegen tocht behoedde terwijl zijn vrouw zo elegant haar lange rokken ruisend over de treden tilde. En hoe wij dag na dag met vergelijkbare onachtzaamheid de gordijnen sluiten, een bladzij van een boek omslaan…

het afgelopen jaar is boek geworden en trommelt een bekende klank op mijn beslagen ruit; de dagen gaan vrij-uit want ik was mank. jij en het jaar en ik zijn boek geworden. ---------------------------------------------------------- uit: Voor wie ik liefheb wil ik heten (1966)…

Aftellen van ouderdom tot kind - nog een zorgenkindje, oud geboren, jonggestorven, moederziel verloren in de hoop de het bijna ontbindt, terwijl de dwaze nagels, haar en baard blijven groeien. En maar knippen, scheren al wie zich op tijd niet weg kan scheren moet de bidder met zijn zwaluwstaart van de dooddoener met varkenssnuit. Nog één…

De Maasbrug symbool van on- verzett'lijkheid leed aan metaal- moeheid en was gedoemd - Geen marinier die 't stage knagen van den tijd een halt toepriep - Integen- deel! Reeds rees uit Rotown's harte- bloed een nieuw symbool ons tege- moet - scharlaken in de neongloed - De Mariniersbrug Poort die naar heden voert! -------…

Ontdek het moment, het is leeg, het ligt niet ver van de weg, de heg eromheen staat voor niets, dus weiger zijn rijm, breek bot weg de volgzame reis af, kraak leegstand, bezet leg steen in het uitzicht, maak kunstlicht, verteer hoe men vroeger zich uitvrat, besta het bederf onteigen het eten, bezit het vergeten, her inner geen uitweg, wees…

De schillenboer gaat door het dorp en haalt de groenteresten op. Het is zomer en zijn kar rijdt afvalgeurig rond. Ik ben geen stronkje en geen schil, mag naast hem zitten op de bok. Het duurt uren, dagen, maanden, straks is de herfst alweer voorbij, de winter komt en ook het groen. Het is al laat, ik groei maar door, thuis is iedereen…

Dat is wat ik gehoord heb, het is mij verteld, maar niet als iets wat ik niet moet vergeten. Iets horen van lang geleden, alsof voor alles geldt dat het altijd nog kan komen. Wat begint met een langzame golf, een deur die opengaat, wil iemand naar binnen? Wat ik mij herinner is wat mij verteld is, langzaam overeind komen en golven…

Verdwijnen is bewijs van tijd. Een uur verstrijkt, dag, eeuwigheid uitmondend in wat vergeten lijkt. Bedrog. Je raakt iets of iemand kwijt, zoekt verwoed in stapels onwaarschijnlijkheid, haalt overhoop, kamt uit, weigert te slapen want in de slaap verschijnt steeds wat verloren werd zonder het aan te kunnen raken, de deur die door verstand…

Een nuchter fietser op de gracht: wat valt dat is een herfstblad - licht stijgt op. Nóg is er geen gevoel van kortste dag. Maar keert het licht, dan keert de fietser ook de stad de rug toe, kiest rivier voor gracht, sneeuw op de buitenweg voor stadse prak. Wat voedt nog zijn herinnering: de damp die geurt bij 't uitdoen van een regenpak?…

Vanochtend laat sliep hij nog, gaf niet thuis in de zoetheid van de dag. Daarna een onrustig beeld van handelingen: trui aantrekken, douchen, ontbijten bij Baboeschka. Waarna hij, bij wijze van proef, zijn gitaar twee uur lang niet aanraakte; alsof het hem moeite kostte een of ander akkoord te vinden vandaag, vandaag zijn vingers…

Je sterft gewoon, sprak ze uit de binnentuin kwam ze op stamelende voeten en die nacht was het niet de wind in de oleanders. Later leunde ze tegen een zuil in de villa arriveerde de herfst als eenzame bijslaap en iemand anders zou de jurk op het gras leggen. Geen woord van de keizer dan de gescheurde beloftes, het te hete waterbad en zijn…