ze droegen zwarte en bruine hemden stampten alles in en uit de grond schreeuwden met heel harde stemmen hoe lang hoe lang gaan we dit nog herdenken die onmenselijke volkerenmoord we zijn bijna ver genoeg om te vergeten hopelijk duurt dat nog heel lang heel lang velen leven opnieuw in angst zijn weer als toen voorzichtig bang…

ik wil naar de overkant mompelde ze zal ik u helpen met oversteken en nam haar bij de hand maar ze werkte tegen nee ik wil naar de overkant ik ergerde me dan moet u het zelf maar weten ik stak over en keek wat was daar aan de hand een vrachtauto die langs reed remde – helaas de oude vrouw bleek met een stap te bereiken wat ze niet voorwendde…

Vandaag maakte ik mijn laatste wandeling bij de zee van dit jaar. Het jaar is ongelooflijk snel gegaan, in voor- en tegenspoed heb ik bij je gewandeld, zee. Merendeels dichtbij de vloedlijn, want vaak lopen daar leuke strandlopertjes. In welk jaargetijde ik ook bij je ben, het blijft uniek. Zonsondergangen, telkens zo verschillend…

JA ook voor Jules Deelder de grote verbeeldert is het klaar met oudejaar…

nee ik kan het niet evenaren de hartstocht van een vrouw haar stem met haar mooie hoge klanken ik neem ze in me op net als haar vloeiende woorden schitterende poëzie met adembenemende gevoelens lees ik in en uit haar zelf geschreven boeken tranen wil ze liever verbranden omdat verdriet niet opraakt alsof het de nieuwe mode is jezelf continu…

je zwaait en zwaait nadat ik de deur uitstap en nog even over je bolletje heb geaaid ik weet nu het is voor mij als afscheid bedoeld ik reageer misschien wel iets te onderkoeld je zwaait en zwaait nog maar eens een keer ‘k roep nog tot morgen dan zie ik je weer en als ik me heb omgedraaid en een laatste keer naar haar heb terug…

[Dit schreef ik voor lieve mensen] Wandelend Wandelend bij de zee denk ik aan een overledene. U hebt nu rust gekregen. De mensen zijn blij dat ze u in het leven gekend hebben. Trots zijn ze hoe u was en dat u zoveel liefde hebt kunnen geven. Rust zacht, liefs, uw man, kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.…

strooi dan uit mijn as en laat me weer samenzijn met wie ik ooit eens was je weet wat ik bedoel gun me toch dat weerzien dat symbolische gevoel ach ik weet het is illusie het weer graag samengaan ontstaan uit mijn confusie de eenheid die we zijn geweest wat zou het toch mooi zijn ik weer samen met meerder trouw hondenbeest strooi…

Wonderlijk toch, in een urn gevangen een leven van hartstocht en verlangen 3,6 kilo as, dat is alles wat er over was. Vandaag laat ik je vrij. De wind neemt je mee over bergen en de zee Tot stof ben je vergaan Dat is het lot van ons menselijk bestaan.…

Dat ik je dood nooit kon aanvaarden aan je graf nooit iets van je aanwezigheid vond maar in mijn hart legde jij, je kostbare waarden die ons innig en voor altijd samenbond. Je stem bleef in mij aanwezig en zegt mij hoe het nu verder moet ben ik in mijn werk met iets moeilijks bezig hoor ik je weer: 't is slecht mijn kind of goed. Je dood…

wij sparen woorden voor morgen om iets na te laten voor de erven... woorden van troost bijvoorbeeld…

Zovele kaarsen zijn in twijfel opgebrand Alleen jouw mooiste foto aan de wand. Jouw bloemen zijn gedroogd en verflenst. Met weemoed vervulde ik je laatste wens. ‘k Heb veel geschreid en veel gebeden. Mijn verdriet is lang nog niet geleden. Je was te uitgeblust om iets te vragen te ziek om over pijn te klagen. Doch de angel die mij het meeste…

hij vertrok in de nacht zo plots en onverwacht geen deur was geopend niemand had hem zien lopen alle luiken bleven zelfs dicht en nergens lag een bericht het laken onaangeroerd het lichaam omwoeld zijn hart had het begeven zijn ziel naar het Hoogland gedreven daar in 't Eeuwige Licht kreeg de aarde 'n tranengezicht niemand die…

voor Herman van Veen niemand wordt gemist zegt men ietwat benepen maar men blijft namen strepen zodat 't stiller wordt en je denkt dat je iets mist doch als je je vergewist weet je het beslist niemand wordt gemist…

Allerzielen is bidden en knielen voor iemand die ons dierbaar is in het licht van een felle najaarszon verschijnt weer een mooie herinnering hoor ik een stille mijmering... over het hoe en het waarom van ons leven en onze liefde slechts een knipoog naar de eeuwigheid maar waardevol om door te geven al was het met veel verdriet en spijt als…

nog éénmaal een gedicht geschreven over het bulderen van een laatste lach het galgenmaal tot het dessert verslonden zo nam ik een voorschot op het afscheid kwam er in de schemering van oktober de berusting in het ongewenst vertrek…

zo vlak na de eindstreep als je hebt verloren of gewonnen doet men een greep naar de voor jou klaar staande blommen je hebt je tocht uitgelopen en nu je hier staat in het heden is de cirkel rond mag je hopen komt het nu weer samen met het verleden en als je denkt O God het was me wat wat een tocht en wat mooi die prachtige bos bloemen…

Ditmaal blijft het niet bij schrijven Ik wil voor altijd bij je blijven In je schoot In het leven, in de dood Aan het eind of een begin In verlies en in gewin Dus waar zit je (waar zit je? waar zit je!) Welke stoel geeft plaats aan jouw gevoel Welke ster, of welke bloem Welk artikel, welke vraag Ik geef je nog een week Vanaf vandaag Domme…

Je euforische ademhaling wekte een tijdelijk verbond iedere zucht voelde als het avondlied van de merel van klank door een engel met een octaaf omhoog als in het lied van Eurythmics met There must be an angel. Met verspreiding van geuren jasmijn door geurkaarsen kwam kleur in het gezicht tijdens licht van de dageraad maar geen structuur…

Op zijn hart waren ze gaan staan, of er nergens anders plaats was, zijn ziel lieten ze voorbijgaan alsof dat onbelangrijk was! De sporen van de zolen staan gegrift in zijn hoofd en hart want zoveel onbenulligheid wordt natuurlijk wel afgestraft! En zo zei hij: het is nu klaar je mag trappen, alsook slaan maar ik laat dus echt niet toe…