D’ eerste maal dat zij ging naar zijn graf met in haar armen ‘n bosje witte chrysanten vielen de tranen op de mouw van haar jas en kleumerig grauw werden haar handen trillend van angst stond ze voor ‘t ijzeren hek de stapels bloemenkransen lagen nog fris om haar mond speelde ’n zenuwachtige trek verslagen was zij door ‘t ondraaglijk…

kleine kruisjes die voor het altaar staan een kleine dorpsgemeenschap die in een jaar is heengegaan sommige van die mensen kwam je weken of maanden geleden nog tegen anderen waren door ziekte of ouderdom reeds eerder uit het straatbeeld verdwenen een steen, een kruis, een bloem symboliseren hun namen die één voor één nog eens worden…

Ik heb je neergelegd in een bed van zand. Jouw naam gegrift in steen. Blauw als het water waar je zo van hield. Zo lang, zo lang alweer geleên. 'k Beleef nog altijd die momenten, van hoe ons samenzijn begon. Ik kan ze niet vergeten, omdat ik toen mijn leven, pas leven noemen kon. De jaren die verstreken zijn, maakten van mij een oude vrouw…

Mijn engel is na jaren weggedreven en dat doet mij onnoemlijke pijn je was zo kostbaar in mijn leven gaf me alles om op aard' gelukkig te zijn je verblijft wellicht in vrede bij de Herder die gedachte is : wat me nog hoop geeft maar ik kan zo moeilijk zonder je verder wist ik dat er ergens nog iets van je leeft kom dan aan de hemel stralen…

zonder jou, voel ik mij in rouw zal de zon nooit meer zo helder schijnen de lucht zal nooit meer hemelsblauw zijn zonder jou geen warmte, geen verblijden zonder jou, voel ik mij in rouw worden mijn dagen donker als de nacht zonder vogelzang, zonder bloemenpracht Zonder jou geen lentedag, geen zomernacht zonder jou, voel ik mij in rouw…

Voor het laatst kom ik je groeten op dit vroege morgenuur er is niet eens een vermoeden, geen tijd meer of geen duur. Alleen een stil en stom gelaten zijn veel stiller nog dan slapen een bleke straal van zonneschijn een gouden streep over het witte laken. Frisse bloemen getuigen van leven in een kamer waar de dood angstig spreekt doch…

Ineen gekropen kapot en vernietigd Alleen achtergelaten gebroken, bedroefd Mijn hart gescheurd in twee helften Vernietigd verrot en kapot Bedrogen en belogen Zo verkloot en bijna gedood Oh hoe kom ik hier te boven zo alleen Eruit gekropen en verdrietig Doorgaan, gelijmd, verholpen Genietend, gelach en geheeld Weer opgekalefaterd, geleerd…

Als de tijd moeizaam verglijdt en wanhoop pijnlijker schrijnt reeds ontelbare dagen en nachten wordt men zwaar moe van 't wachten. 't is of de wandklok me moeilijk begrijpt de laatste minuut verschrikkelijk dreigt als duistere schaduwen dansen in de nacht wordt ergens hoorbaar een rauwe klacht. En dan... een opschrikkende telefoon een…

Een avond Om Verlaine te lezen Onder een schilderij van Monet In een kamer vol nostalgie Als jij Mijn herfsthuis Binnenwandelt Oktober En de schemering In je kielzog En de nacht droomt ons Voorbij vier seizoenen Tot de dag onder het venter schuift En jij weer gaat Mij achter laat In een kathedraal Van herinnering.…

Vooraleer ik aan dit gedicht begon Vond ik een foto in een medaillon Een familiestukje dat mijn grootmoeder had gekocht Vijftig jaar geleden, maar niemand had ’t ooit gezocht. Het lag wat onwennig in mijn handen En twee ogen gingen dwars door me kijken Neen, mijn broeder, wij hadden niet zo’n nauwe banden Na vaders dood, ging jij als eerste…

Geen bloem is mooi genoeg om aan jou te schenken geen berg is hoog genoeg om jouw lof te zingen geen woord is lief genoeg om aan jou te denken geen zee is diep genoeg om jou weer te vinden Maar er bloeit een roos enig in haar soort die je alleen in mijn hart kan vinden en die door alle getijen daar onverpoosd in liefde blijft…

Ogen vonken harten bonken onbezonnen hazensprongen Geen berg te hoog geen zee te diep valse beloften violet verdriet De zon draait rond schaduwen vallen regen, regen, regen de dijken breken Platgetrapt gras onvaste grond zonder houvast geen halm, geen mast Bed van stilte de nacht tast blind eenzame vlucht geen weg terug…

Nu de dagen korter of langer daar niet meer toe doen, wint een andere betekenis.. niet een voorbijgaande overgang maar de allesomvattende bezieling, die haar en ons leven heeft verruimd met geluk ondanks tegenslagen, nu zonder pijn en strijd naar rust in vrede.…

Wij hebben elkaar voorbij gezwegen transformeerden na al die jaren tot wie we zijn verloren veel van wie of wat we in het verleden waren hadden elk ons universum balancerend tussen gelukkige en verdrietige dagen ons pad liep niet synchroon misschien dat we elkaar nog wel raken ergens in de luwte van een droom.…

Als ik je beetje bij beetje laat gaan Blijf dan met je beide benen op de grond staan Je hebt je al bewezen Door jezelf te wezen Ook raak je mensen in hun hart Want ze wachten op je met smart Als ik je beetje bij beetje laat gaan Beloof je dat je voortaan Dat je jezelf altijd zal blijven Je het kwaad zal mijden En dat je je belevenissen…

Het was Rotterdam, 1984, winter, januari Mijn vader Gerrit Jan was stervende Er moest ’s nachts gewaakt worden Ook door mij, voor hem, om hem en Hem Want hij was een diepgelovige in de Heer Had zelfs al zijn familiegraf gekocht Met als hoofdtitel: ‘Christus Triomphator 2 maal ben ik met hem in rolstoel daar geweest Ik haalde zelfs nog…

Een brand, een dodelijke brand, ik reik je mijn hand. Ik wil naar jou en jij naar mij, We willen naar elkaar toe, wij allebei. Tussen ons zit veel gevaar. Dat is niet raar. Het komt door de brand, de dodelijke brand.…

Mijn verjaardag gaat nog dagen duren Wellicht zelfs wel weken De opgehangen slingers blijven hangen, ook Als ik er niet meer ben Niet om de dood te vieren Maar het leven, mijn gekregen leven Wat ik dan heb weggegeven Als ik er niet meer ben Neem mijn leven dan voor lief Huil gerust, maar laat ook een lach ontstaan als dat te moeilijk is…

Zij heeft gebeden met stuwende kracht boven haar werd ijzig gezwegen een rauwe kreet verdrinkt in de nacht. Haar tranen als passiebloemen purper en zwart die alle licht op aarde verdoemen als elke hoop op leven ontkracht. Onkruid dat te snel gaat kiemen hoe vaak en hoe vlug men ’t ook wiedt. steeds gaat het zich veelvuldig vernieuwen…

tussen de vele mooie foto's aan de muur van herinnering hangt een foto van de haven waar ooit wij herenigd worden In de innig eeuwige omarming van de eindeloze geschiedenis die wij samen maken mochten…