ledigheid is de nog vochtig zojuist gestucte muur en wellicht daarom wel zó kenmerkend voor het gevoel van leemte ledigheid is ook de ruimte die zo moeilijk is te verwarmen…

Ik ben een sterk persoon… Voor de buitenwereld iemand die altijd lacht, iemand die altijd vrolijk is. Maar ook de betweter en de boekenwurm, de nerd en de slimmerik. De eeuwig trouwe vrouw, dochter en zus, en alles lijkt zo ook te kloppen als een bus. Niets is minder waar, ik verberg mijn tranen achter mijn lach. Heb geen zin meer in een…

Het toppunt van het gevoel wat je steeds eenzaamheid geeft is als je dit in tegenwoordigheid van die ander beleeft…

Een aarde met daarop een mens alleen, geeft aan een leven weinig waarde, misschien zelfs wel geen één! Mensen zijn niets zonder elkaar. Hun bestaan heeft dan totaal geen reden, zij staan in de koude, geen regels om te overtreden of gezette wetten om zich aan te houden alsmede. Zonder elkaar hebben mensen zo weinig nut. Dat is toch…

langs de geroeste golven in de rails op bielzen groen en geel van mos slenter ik in zacht’ gedachten speels vol met verwarde vragen door het bos de krakende kracht van oer oud hout draagt over ‘t vol gegroeide doornen dal de gebroken brug, op palen ooit gebouwd, al jaargetijden lang gestut van wal tot wal verweerde bielzen vormden ooit…

Een plek om alleen te zijn. Te liggen op je rug, of te zitten op je krent, Je bent er en zucht, voelt je in je element. Je luistert naar muziek en brand er graag een wierookje. Je bent er gekluisterd je eigen publiek. boven het dak bid op zijn gemak een buizerd en werpt een nooit verzakend wakend oogje, voordat hij naar beneden duikelt.…

Je liet me staan Daar in de regen Uren wachten Op dat plein Ik dacht nog wel Er zit iets tegen Wat tegenviel Bleek ik te zijn Ik was gek genoeg Om te vertrouwen Vreemd genoeg Bleek dat een fout Wat wederzijds Had moeten wezen Bleek achteraf Zo kil en koud Je liet me staan Daar vele uren Verzopen, nat En nagestaard Wat jij toen…

De laatste dag van het jaar, we denken dan terug. De laatste dag van het jaar, wat ging het toch weer vlug. De eerste dag denk je kom ik er wel weer doorheen, maar ja het gaat nog steeds vanzelf. Het is voorbij in een zucht, Jij blijft toch echt alleen. Wat is de ultieme vlucht. Een ieder is gehaast, heeft eigenlijk geen tijd, jij denkt waar…

verborgen gezichten onder de pet verdrukken gedwongen de avondpret verslagen gezeten boven de tas verdwijnen gelaten door het gras achter de bomen nabij het spoor danst onzichtbaar de beschermengel…

Stil zit hij voor zich uit te staren, denkend aan toen zij nog samen waren, zo aan de tafel met op de hoek, zijn verzameling in een boek. Hij pakt met vermoeid gezicht, brieven - niet aan hem gericht - en gaat dan even later, de zegels weken boven ’t stomend water. Kinderen met een drukke baan, gezegend met een rijk bestaan. gekozen…

buiten aardedonker op de salontafel licht/warmte vanuit de kleurige walmende kaars doch die akelige stilte gevoel van bittere eenzaamheid het verdriet is er toch het piekeren hoe het verder moet gaan owee 't is nu of je je vroegere partner lachend op de drempel ziet staan plots een zacht geluid op de voordeurmat een…

Soms denk ik dat niemand me mag Dat niemand om me geeft Wat er ook gebeurt Maar gelukkig zijn er ook mensen die wel om me geven Dat zijn mijn echte vrienden Love you my friends!…

Enzaamheid jezelf afsluiten je voelt je anders dan de rest liever sluit je de wereld buiten... De wereld leert jou niet echt kennen maar andersom jij de wereld niet het is slechts de buitenkant die iedereen van elkaar ziet De eenzaamheid groeit en jij verschrompelt doordat jij je vrijwillig in je eigen ellende onderdompelt Dus: ontmoet…

Ik mis de mensen de mensen om mij heen Ik heb genoeg vrienden maar waarom voel ik mij dan zo alleen? Wat is het nou? De leegte in mijn hart? de diepte in mijn ziel ? Ik viel in een diep duister gat genoeg vrienden en dan toch alleen Ik voel me o zo eenzaam waar gaan mijn gedachten heen? Ik pieker en treur te veel en dan is daar dat rotgevoel…

Als herfstbladeren in de wind neerdwarrelend nog de grond niet geraakt Wil niet dwarrelen vaste grond niet losgerukt niet afgesneden wil terug naar de Bron terug naar mijn wezen en maken de cyclus rond…

Onder de sterren In de regen Om het huis kom ik ze tegen Bij het ontbijt Erna, ervoor Het houdt nooit op Ze gaan maar door In de auto In de kroeg Ze stoppen niet Tis nooit genoeg En zelfs op straat In volle drukte Geen moment Dat het mij lukte Ze in te tomen Te verdringen Machteloos Ze te bedwingen Soms is het te Slaan ze op…

Eens sloop zachtjes de winter in mijn leven Met kille handen om mijn hart en kou die donkere wolken bracht Het wisselen van seizoenen Verloren in de tijd Langs mijn gezicht sijpelen natte tranen Misschien zal eens De zomer wederkeren Misschien zal ik eens Opnieuw gelukkig zijn…

De weg is lang Het oordeel van de mensen hard Als je kwetsbaar bent Een kluwen van herinneringen Doolhof zonder eind Geplaveid met angst en pijn Zoekend naar balans Wadend door drijfzand Zak ik langaam verder weg…

Toch blijven tranen stromen als de bron het hart gekwetst bloedend is opgedroogd De ruimte van hoop die er eens was gevuld door duisternis poel van verdriet Want bitter is de eenzaamheid De liefde die er was zal nooit meer zijn Ik raap de scherven geluk dat eens was kapotgemaakt…

De deuren staarden me koud en grijs aan door een kleine kier glipte het groen stiekem naar binnen dankbaar voedde ik mijn ogen en hart totdat de deur het met een harde klap ontnam.…