Mijn handen in de hemel Mijn stem in de bomen Mijn hart gebroken als een puzzel Mijn emoties Veranderd in lege gedachten, Want mijn leven was één groot zwart gat Zonovergoten mooie stralen Veranderden in donkere grauwe druppels Die mijn hart vulden met ellendigheid…

Het is koud en eenzaam op de plek waar niemand je begrijpt. De pijn die er met de jaren in slijpt. Dat masker dat je altijd voor had. Dat blije meisje dat altijd lol heeft en alles om zich heen vergat. Als het geweten begint te dagen En je je zelf af gaat vragen: Is dit het allemaal waard geweest?…

Het was zo glad als ijs De muren leken wel van steen De lucht van glas De hoop was laag Zelfs te klein voor geluk, Want het vertrouwen was verdwenen als sneeuw Vriendschap kwam niet door de glazen wand Liefde drong niet tot me door, Want mijn leven was alleen Maar vandaag voelde ik het mijn geloof in het onbekende het verre mooie geluk…

Niet verloren Maar verdwaald In spoor van eigen stappen Zie geen boom Laat staan een bos Men is daar aan het kappen Niet verloren Wel verdwaald Op grond waar eerst Het pad was Ik loop rechtdoor Maar zie geen spoor Verlangzaam toch Mijn pas...…

In een kleine kamer, Voorzien van een bed en een stoel, Woont een oude zieke man Met maar weinig gevoel. Gevoelens zijn er wel, De gevoelens van pijn en verdriet. De oude man woont er, Gaat gebukt onder verdriet. Verdriet vanwege alles Wat zo snel was gebeurd. Iedereen is weg, Alles zwart gekleurd. De kleur in zijn leven, Was plots…

In de stilte van de late wind die langzaam de adem uitblaast wanneer de zon nog wat verbaasd weg zinkt, zie ik het jonge kind. Ze staat ernstig alleen en wacht kijkt naar het einde van de straat waar juist een fietser rechtsaf slaat hij keek niet om, zoals ze al dacht. Een lichaam kan hoe klein het is eenzaamheid uitdrukken voelbaar alsof…

Elke dag weer alleen Geen soulmate Geen familie En geen vriendin Altijd maar alleen Helemaal niemand om mij heen Niemand die me troost Een gevoel dat me dagelijks sloopt Wanneer komt die persoon Wanneer komt die vrouw waar ik telkens van droom Ik vervolg mijn weg Hopelijk naar een betere plek…

In een huis vol niemand schreeuwt te stilte.…

Ik was alleen, Nog steeds zo alleen Wanneer ben ik eens niet alleen De stilte valt Als een muis in huis Zo stil dat het is, Maar plots voel ik het, De aanwezigheid van iets Mijn gedachten gaan er heen Dan zie ik iemand Ik mag haar En zij mag mij We worden verliefd En ik voel me niet alleen De stilte in huis Die is verdwenen…

De wereld om haar heen vervaagd in een mist die haar innerlijk verbleekt Zij denkt slechts alleen nog in raadselen Al haar woorden vervagen als zij spreekt Steeds herhalen zich de beelden in haar hoofd uit een tijd dat zij midden in de wereld stond De liefde en passie liet zij samensmelten als vuur en haar vrouwzijn tot diep in haar ziel verstond…

stilletjes waren de tranen over wangen van oorlogskinderen die de toekomst niet zeker waren en vroegen om een hand. bruine ogen staarden naar de maan biddend naar de enige die naar ze luistert misschien- de donkere huid is grijs van het wachten op wat hoop van betere harten- ze halen kracht uit wat zand en de zee die altijd blijft golven…

als ik je kwijt ben zal ik je missen en overal zoeken tot ik je vind maar waar moet ik zoeken als jij me niet mist ben ik je kwijt…

Doolde jarenlang Over dorre wegen Verkoolde gronden Verschroeide aarde Met de drang Naar een zegen Die boeide Warmte baarde Zonder te verzengen Die groeide Als goede wijn Zonder die met water Aan te hoeven lengen Les mijn dorst Druk me aan je borst Deze tocht Door de woestijn Met te weinig vocht Deed pijn Ben mijn oase Der dwaze…

stap, stap uitgelopen schoenen de hoek om uitgesleten geulen der tranen in het gezicht zijn ziel verloren misbruikt door hen ver achter zich vreugdeloos, doelloos met pijnsteken in zijn herinnering zoekend naar beter met z'n ogen smekend naar een nieuw begin…

De vlucht in een droom Stroomstoot van fantasie Waardoor alles wat mogelijk lijkt Onmogelijk blijkt Door de gemene chemie Van ratio en vermeende realiteit Doodgeboren Verandert ‘n droom In desillusie Door de lepe fusie Van misverstand, Met benepen besef Dat het zo wel zal horen Dat de vlucht in een droom Zonder afwerpen van schroom…

Ik wou dat ik bijzonder was Waarvan iedereen zegt ja zij! De rijen dik voor de deur staan Met mensen die gaven om mij Ik wilde dat ik kon steunen Alle mensen waarvan ik houd Ze kan laten lachen, kan luisteren Iemand die je zo vertrouwt Iemand die slimme dingen zegt De juiste snaar kan raken Mensen echt kan helpen Die mensen gelukkig kan…

Hoor mensen praten en lachen in mijn kamer Zie mensen praten en lachen vanaf mijn bank Mensen, mensen zin in een hapje en drankje uit de keuken Hoor mensen praten en lachen Zie mensen praten en lachen mensen, mensen Ik kijk en ik lach mee Eén glaasje, één handje voor de TV…

een maand lang zonder in huis wordt dat genieten of mis ik het genot van genoten…

Waarom verleg je steeds je grenzen, Lok je me steeds verder weg? Is je onrust niet te begrenzen, Is ’t niet genoeg wat ik je zeg? Steeds tracht ik je te bereiken. Nooit kom ik dichterbij. Steeds zie ik je weer wijken, Denk ik; “Je ontloopt mij!”. Ik heb je in mijn brein gesloten. Met mijn ogen volg ik jou. En dikwijls heb ik mij gestoten…

Wat een stilte om me heen weer een dag helemaal alleen, er komt niets uit mijn handen, loop in gedachten over witte stranden, de wind lekker door mijn haren, kijken naar de boten die varen, dromen over wat ik eigenlijk nog wil en zet verder alles even stil, er zijn wel eens van die dagen dat je zit met zoveel vragen, vrienden die je even niet…