Gebroken, door problemen meegesleurd, Geëindigd in een donker gat. Verwaarloosd, door verlangens achtervolgd, Maar nooit echt iets gevoeld. Geraakt, door woorden een ander geworden, Maar nooit mezelf geweest.…

Je zingt een lied beangstigend, triestig je zingt het alleen maar omdat je niet meer weet hoe je verder moet omdat je niet meer weet wat je nu nog doen moet maar ooit in de verre toekomst komt er licht aan het einde van de tunnel en dan zie je in het zicht hoe je langzaam weer gelukkig wordt hoe je langzaamaan weer begint te lachen maar…

De leegte van de wereld zuigt mij in zich op. De cyclus ondoorbroken door de brute kracht. De zuiging en vernieling vullen elkaar aan. En zo wordt ook ik door de zuiging meegetrokken. In duizend stukjes gebroken tot er niks meer over is. Alles voor me een duister gat, alles achter me slechts herinnering.…

Terug naar de dagen van levende onschuld toen ons lachen zich mengde, licht doch massief een vriendschap gedragen door engelengeduld verlang ik, mijn chronische lief Jij blijft onvindbaar, hoe diep ik ook delf op zoek naar vergane perfectie Mijn rudimentaire affectie geldt jou, monument van jezelf Neem jij nu de moed mij een glimlach te…

Een mooie meidag. De grasmachines ronken. De honden blaffen. Achter de hoge heggen slechts vermoeden van mensen.…

kleurrijk fijne snoet zei overtuigd aan tafel tussen twee happen gevallen van uitstoting in groepen en schappen kunnen het van tevoren voelen zien aankomen met atypisch gedrag roepen ze het over zich af waarop een mannenstem iets verderop met trillend bestek piepte oh ja en ik dan zes jaar vanaf de eerste dag eerste klas ze sloegen…

Lome honden geeuwen in de zon op het kerkplein van wat je dorp was. Er spelen wat kinderen uit je klas. Je wou dat je weer voetballen kon. Dit is wat je jeugd was. De kerktoren kijkt je aan. Je wou dat het beieren begon en je terug in je tijd kon gaan.…

Waar kan ik heen, bij wie kan ik huilen, Van wie krijg ik een schouder, bij wie mag ik in bange tijden schuilen. 's Avonds zit ik alleen, iedereen is ergens anders heen, En ik? ik voel me een blok aan hun been. Ze gaan naar vrienden of bekenden, kennissen of buren, Ik zit opgesloten binnen mijn eigen gebouwde muren. Muren van bescherming…

Het leven staat mij aan de lippen Ik ben de allereerste mens Geen medemens om aan te vragen: Wil met mij deze avond waken... Ze slapen allen in 't veld Slechts één ligt radeloos geknield: Laat deze beker mij voorbij gaan Doch als U 't werkelijk zo wilt... zal deze mens zich niet verzetten Maar niemand hoort de bange klacht daar vrienden…

de wijzer van de klok tikt de middernachtelijke uren, minuten en secondes weg langs de wijzerplaat drupt een traan naar benee de maan heeft een ironische grijns over slapen en waken en liefde en dromen in de nacht de wind fluistert het woelen en draaien van haar alleen ze is nog wakker…

Vloed in mijn hoofd gezichten vervagen en gaan onder terwijl het jouwe boven komt drijven Vreemde gevoelens in mijn ziel gevoelens ooit verloren gewaand nu hardnekkig kloppend in mijn hart Vragen waar nooit een antwoord op volgt het aanwezig zijn doet zo pijn zonder jou…

De wereld die aan mijn voeten ligt met alle mogelijkheden in het vooruitzicht De toekomst die ik met mij meedraag en met beide benen op de grond vandaag Daardoor ben ik de weg een beetje kwijt en voel ik vooral die eenzaamheid Waar ik maar wil kan ik gaan en staan maar welke kant op is mij even ontgaan Want die wereld vol mogelijkheden hoef…

De lege blik in zijn ogen De tranen die nauwelijks drogen Het verdriet dat niet weggaat Geen arm die om hem heen slaat Geen schouder om op uit te huilen Zijn ziel zit vol schrammen en builen Hij heeft niets meer om te winnen Dat weet hij ook, diep van binnen In gedachten loopt hij door donkere mijnen Hij wil van de aardbodem verdwijnen…

Moe, Intens moe, Ma, moe lief Was jij maar hier moederlief. Tranen sust. Dan rust…. Moeder lief De rust is steeds weg Verdriet tot in mijn nek Een eigen stek, Verrek. Echter zo stil. Wat ik niet wil Niemand om me heen. Wat fijn, Hoort het te zijn. Nee, pijn Eenzaamheid Maakt zo klein. De roep naar jou is er. Steeds. Noch steeds…

Hij zit stil voor zich uit te staren, denkt even aan de tijd dat zij nog samen waren, zo aan de tafel met op de hoek, zijn verzameling in ’t postzegelboek. Dan kijkt hij met vermoeid gezicht, naar de brieven, niet aan hem gericht, maar toch, hij gaat even later, de postzegels weken boven ’t hete water. Zijn wereldje is heel klein geworden…

een man loopt door de straat wat een leuke man wat een soepele tred wat een schrandere blik wat een mooie grijsblauwe ogen ik word er misselijk van ik moet iets doen ik moet hem stoppen ik moet hem vragen ik roep "man" en zie hij kijkt naar me om…

Gelijk een mes door ranzige boter sneed jouw NEE mij door het hart was jij niet mijn getrouwe echtgenoter was jij niet mijn gedeelde smart waarom dan ineens een walgafstoter ‘t maakte mijn wereld plots steenkoolzwart jouw minacht voor mij werd steeds groter je afwijzingen gemaakt van ijzerhard mijn zenuwen gescheurd en open en bloter je sleet…

Ik voel me eenzaam Eenzaam en alleen Eenzaam in mijn hoofd Alleen in merg en been Als een mok met koude koffie Die niemand nog lust Een zware lepra lijder Die door niemand wordt gekust Een ranzig broodje kaas Dat door niemand wordt gegeten Een oude zwerfhond Die door iedereen is gebeten Een boterhammenkorst Zwaar beschimmeld in een zak…

denk maar niet dat ik je vergeet denk maar niet dat ik niks van je weet je komt niet zo maar van me af je bent ontzettend laf ik voel me weer alleen die mensen zijn zo gemeen elke keer weer laten ze me alleen, steeds weer ik deed niets verkeerd en toch ben ik m'n vrienden kwijtgeraakt ze hebben mij ontzettend verdrietig gemaakt waarom?…

Laat je heldere licht toch schijnen zo'n helder licht dat straalt laat het zonnetje niet verdwijnen in het leven waarvan je baalt Vrouwelijk schoon kan je bekoren maar je bindt je aan geen één je leidt je leven naar behoren maar ik moet zwijgen, anders ga je heen ik wil je zo veel dingen zeggen wat ik denk en wat ik voel ik heb geen kans…