onuitgesproken woorden dreigen in de lucht rood omrande ogen liefde op de vlucht eenzaamheid verlaten zijn je wilt er echt niet aan niet meer samen maar alleen hoe kon het toch zo gaan de stilte is ondraaglijk elke avond duurt te lang donkere nachten vol onzekerheid jij en ik zo bang…

De innerlijke rust die uit me vloeit sterft in een ander Ze vloeit naar een ander lichaam, een andere geest Ik wil weten hoe lang mijn ziel en mijn geest zich zullen vereeuwigen Kom en sluit je dampkring rondom mij, beziel mij met jouw stromen, maar geef mij die stenen rust terug…

Als ik door de gangen loop van het bejaardenhuis, met een rolstoel hier, een rolstoel daar, dan- vind ik het net een sterf-huis De verrimpelde gezichten, staren, met holle ogen naar mij En ik, ik kan hun pijnen niet verlichten, hun eenzaamheid, straalt van hun gezichten; Ik zie geen enkel lachend gezicht dat vrolijk kijkt naar mij...…

uit het open raam het valt op de harde grond tussen de oren en spreidt zich als een wolkje uit verscholen in het struikgewas toch blijft hij geloven in een soort rechtvaardigheid die niet van deze aarde is hij kromt zijn rug, schommelt komt geruisloos overeind…

Woorden geschreven op papier, Over verdriet en niet over plezier, Gehaald uit mijn gezicht. Dat alles uit het leven bericht. Heel eenzaam en verlaten. Nooit iemand om erover te praten. Rimpeltjes veraden m'n wens, Van dit eenzame mens. Een smeekbede gericht in de lucht, Veroorzaakt mijn diepe zucht. Eenzaam loop ik verder in gedachten, Van…

wat als niemand je tranen ziet wat als je wil huilen en je hebt geen plaats om te schuilen 'k heb m'n tranen weggestopt, heel diep wat als niemand je helpt 'k verberg mij veilig in mijn schelp 'k word zo moe van al dat vechten 'k dwaal rond in mijn lege leven en heb zin om de strijd op te geven…

Ik mis je verlaten een eenzame ziel geef me je warmte Ik vraag je gelaten met geloken ogen laat me liefde zien Ik bid je knielend met gevouwen handen laat me morgen leven Ik smeek je nederig met gebogen hoofd hou van me...vandaag…

Buiten schijnt de zon, Maar je ziet het niet. Je hart lijkt wel van beton. Je hebt heel veel verdriet, Mensen praten tegen jou, Maar jij hoort ze niet. Rondom je is alles koud, Omdat hij je achter liet. Men klopt troostend op je schouder, Maar je merkt het niet. Je voelt je jaren ouder, Omdat je nu geen toekomst ziet. maar je…

Ik wil hier niet meer blijven Ik wil nu zo graag gaan Weggaan en nooit meer terugkomen Op zoek naar een nieuw bestaan Waar mensen me nog niet kennen Waar ik een vreemde ben voor iedereen Alles achter me laten en vertrekken Helemaal alleen... Op zoek naar een nieuwe wereld Een wereld waarin ik hoor Niet dit vreselijke leven Waarin ik mezelf…

Niemand is ooit écht alleen, er is altijd iemand om je heen, kijk om je heen, echter, je moet er wel voor openstaan. Durf confrontatie aan te gaan, heb 't léf te zeggen, ik voel me eenzaam, degene, waar je 't minst van verwacht, "luistert" naar je, je hoeft die "weg" niet alléén te gaan!…

Ik mis je het huis en tuin missen je net als mijn gevoel...aftakeling. Kijk je van boven toe? Onderhoud voor dingen te koop voor het hart geen oplossing. Eenzaamheid geen gedeelde vreugd over deze vernieuwing. Ik mis je. Kijk je van boven toe?…

Tussen Hemel en Aarde Zit nu dat hemelsbreed verschil Het zijn de sterren waar ik naar staarde Van de afstand wordt ik een beetje stil In de Hemel zit mijn geliefde Voor het oog dichtbij maar toch zo ver Vannacht verlangde ik naar zijn liefde Ik zoek naar die ene vallende ster Ik weet dat ik daar niet moet zoeken Want hij zit gewoon in…

Ik dacht in een ander land mijn geluk te vinden want ik had even genoeg van Nederland Maar nu zo alleen, zonder al mijn vrinden denk ik terug aan het Scheveningse strand Waar ik met mijn beste vriendin uren kon praten onder het genot van een cappuccino en iets lekkers erbij We konden ons over van alles heerlijk uitlaten en voordat we het wisten…

Ik ben onzichtbaar, Een gezicht in een kudde, Mee zwevend als een geest, Mijn ogen spreken niet meer, Lippen bewegen, Maar de stem vervaagt, Een geluid tussen de duizenden, Niet verder dragend als een dood blad, Tranen vloeien al lang niet meer, Vloeien niet als wijn of bloed, Ik ben onzichtbaar, Een geest, Ik vind het zo wel goed…

dat de rimpels in gordijnen door je spelen achter vrouwentongen verschenen dat je dichtgekleefde handjesvolle snoepgeur verspreidde in een straatvol medelijden dat de tranen die zich stapelden in elk oog dat jou bekeek waren voor het veinzen van je maagdenwitte kleed dat de hand die je adoreerde en je door de straten leidde…

Het regent nu, maar dat zegt niets het regent in zoveel gedichten het weerbericht voorspelde weliswaar zacht voorjaarsweer maar ik laat de moed niet varen ik denk aan jou, maar dat zegt niets je duikt zo vaak op in mijn gedachten maar dat betekent niet dat jij bezig bent met mij ook nu het regent dat zegt niets.…

soms zoek ik de eenzaamheid de stilte en de rust even niet meegaan met de tijd alleen zijn heel bewust…

De absolute afstand, die is te relativeren- want absoluut is relatief, gerelateerd aan keren, Hoeveelheden en aantallen, het meetbaar instrument- maar hoe is iets te meten als je het einde niet kent.…

Verdwaald in het leven? De weg gewoon kwijt? Alleen achtergebleven? Een pijnlijke- afwezigheid? Het spoor helemaal bijster? Je weet het niet meer? Illusies verloren, En dat doet zo'n zeer? Je was wellicht aanhankelijk en maakte jezelf afhankelijk... Sta op en klim uit dat dal! Vecht voor jezelf en ingeval het nodig is... verdedig…

Misschien ben ik verwend En is het zo kil Omdat ik ooit liefde heb gekend Ik baal daar van Voel me zo verloren Alsof ik er niet meer zonder kan Ik mis een streling van mijn hand Dat mij met zoveel geluk omgeeft Iemand die onvoorwaardelijk naast me staat alsof het nooit anders is geweest Achterin mijn hoofd Die angst dat ik het nooit meer…