Het gaat te diep om er überhaupt woorden aan te spenderen, daar die de lading niet dekken en de pijn beter in stilte gedragen wordt, omdat stilte de taal van God is. Geen alcoholroes kan mij het gemis doen vergeten, geen allermooiste vrouw, die mij van top tot teen minzaam streelt, want in mijn gewonde ziel draait een angel continu door…

(voor Chris Cornell) In zijn kindertijd was hij al het doelwit van een zware, langdurige depressie, waar niemand iets van begreep, laat staan een oplossing voor zocht. Hij verschuilde zich in de muziek, verhit door de vele tanden met haar, die hem grof vermaalden en dat is niet te vergezocht. Hij rolde erin en met Soundgarden lag hij…

ik leef bij de rivier ik slenter daags de glooiing langs onder dak van zon en wolk bruggen zijn m’n vrienden ik slaap met hun gespannen bogen hun kruizen van geklonken staal ik duld het dreunen van hun dek voel des nachts hun draden trillen mijn beste vriend is een betonnen viaduct dat voortdurend onder spanning staat het wiegen van…

Ik lijk verdulleme wel Robinson Crusoe en dan zonder die gast Vrijdag, terwijl de oceaan mij tot de lippen staat en de rooksignalen enkel door verbaasde en verdwaalde walvissen worden aanschouwd. Iedere dag loop ik maar te ijsberen en waggel ik als een speelgoedpinguïn met duurzame batterijen rond mijn eiland. Mijn sombere kop hangt mistroostig…

In gedachten zie ik een gebogen figuur die zich tussen een menigte joelende mensen voortsleept Op weg naar de heuvel van waaraf hij nog één keer de mens zal zien Niemand doet iets Zelfs zijn vrienden niet Een mysterie voltrekt zich…

Samen met je berenvrienden Wachtend op je beurt Uitgekozen door een jochie Aan je pootje meegesleurd Onafscheidelijk en altijd samen Deelden lief en leed Maar toen het jochie ouder werd Negeerde hij je compleet Ineens op een mooie dag Sloeg hij zijn armen om je heen Samen liepen jullie naar buiten Maar plots ben je weer heel alleen……

Soms vraag ik me af, of het dat is wat ik zie of dat is wat ik voel. Zie ik dit alleen omdat ik het wil, of omdat het er is. Schimmen van mijn hart zijn als esdoornbladeren in de herfst. Eenmaal per jaar rood en de rest van de tijd groen. Hun kleuren bijna eentonig op dat moment na. Zo'n schim van mijn hart is een verlangen Een verlangen dat komt…

drie buizerds zweefden boven de tuin ze floten naar elkaar de oude tuinman floot blij terug mag ik bij je zweven addee…

Alles gaat voorbij De treinen die langsrazen De koeien die daar grazen Het leven, jou en mij De stad, het dorp, de straten Ooit wordt het stil, verlaten Terug naar wat ooit was Van oersoep, water, gas Naar leven, jou en mij Treinen razen langs Koeien in de wei De zon die onder daalt Alles gaat voorbij…

eenzaam en alleen loop ik door een woestijn van sneeuw dwarrelende gedachten omgeven mij als een mist die grijzer is dan het wit om mij heen zo alleen zo alleen…

De zon is al maandenlang een smiley met een neerhangende mond en ik waad al eeuwenlang rond in een terneerzuigend moeras, waar piranha's mijn voeten en benen afkluiven. Zie dan maar eens voort te struinen. En ik goochel wat af om mijn ellende te transformeren en ik verzuip mezelf in bacchanalen van virtuele hugs en tederheden. En in de…

Elke weg ergens naartoe is een weg terug geworden elke stap die ik zet ben ik meer op mijn retour Nieuwe mensen die ik ontmoet zullen geen vrienden meer worden om elk woord dat ik zeg noemt men mij een ouwehoer Niemand die mij voor de voeten loopt men heeft mij ver achter zich gelaten elk tempo is er volledig uit doelloos dool ik door…

Ik ben verdwaald... Welke richting moet ik op Ik voel me alleen Ups and downs ik heb gefaald .. Ik weet niet wat ik wil. .. Ik heb geen doelen, dus mijn doelen ook niet gehaald Ik wil mijn verhaal kwijt Ik kijk om mij heen Ik zie niemand Niemand die mijn gevoelens voor mij vertaalt... Ik heb gefaald... Paniek en angst slaan toe…

Mijn wereld wordt steeds kleiner Hij krimpt van dag tot dag Niet dat ik dat erg vind En het leven minder mag Niet dat ik mij zorgen maak Om wat meer eenzaamheid Dat heb je of je hebt het niet Je raakt het nooit meer kwijt Niet dat ik echt wakker lig Van al wat is verpest Maar wel dat ik mij veilig voel In de wereld die nog rest…

Hoe zwaar is mijn hart om te dragen Hoe zwak kan mijn stem om vriendschap vragen Hoe fragiel bespiedt mijn ziel de dagen in de verte en ik zie alleen nog nostalgie.…

Zijn gezicht toonde zijn sporen Van een leven lang hard werk Zijn rug gekromd van al dat bukken En toch was hij nog steeds heel sterk Zijn handen waren kolenschoppen Hij liep nu met een oude stok De kolenmijnen zijn gesloten Hij was verbitterd, dat kon hij uiten En zij heel bars:"joh, donder op"…

Niemand niemand is er over ik heb ze weggejaagd een voor een er is niemand meer tegen wie ik kan praten bij wie ik kan huilen naast wie ik kan schreeuwen niemand die mij nog kan verdragen bij wie ik mezelf durf te zijn in mijn bangste dagen…

de hand van het beest in de boom de buit voor de geest die geneest in de inktzwarte nacht die de uitgezette lijnen luid loslaat in de lucht van de kamer van het meisje dat vlucht door het raam op straat voor het vuur dat vleugels geeft aan verhalen en zinnen zacht de vrucht van het uur dat het water op plekken onhoudbaar de weg van de wolken…

Ik ben thuis, thuis waar mijn computer staat, thuis waar mijn depressie toeslaat, thuis waar mijn moeder gaat thuis waar mijn boeken staan. Thuis is waar ik ben, waar ik besta, thuis is waar ik opgesloten ben en waar ik liever niet naartoe ga. Thuis is mijn gevangenis, thuis is mijn onbehagen. Thuis is waar ik keer op keer word verslagen…

Erg hard te moeten breken me lieve vertrouwde waarden Doet heel hard pijn voelt ook weinig fijn... Poeslief en ik zijn erg aan Rust toe Digitale boel even alle boeken toe. Lichaam en ziel trekken dan slechts aan één zeel Zo prioritair ook ergens niet erg reëel. Rustig orde op zaken stellen, je concentreren op wat nu en hoe Vergt Rust ook…