Het wildgroeiende groen door de zon belicht De mooiste bloem die voor het onkruid zwicht Hoe langer de tijd verstrijkt, Hoe meer kleur voor het groen uitwijkt De gele schijn, zo fel op het niet onderhouden leven Bomen zijn niet omgekapt, zaadjes blijven nutteloos in de rondte zweven Paden worden langzamaanaan onbewandelbaar De stammen drukken…

klootzak kon je niet eventjes toeteren hem of haar laten schrikken of op laten vliegen de ruimte geven om verder te leven hij tolde nog even om z’n as veren vlogen uit z’n jas daalden naast hem neer in z’n bloedplas moest ik het laten bij foeteren? niet zonder zonde wierp ik toch de eerste en enige steen dwars door z’n autoruit heen…

de dovenetel luistert niet de ogentroost biedt geen soelaas voor mijn verdriet het ochtendgloren wou mij ook al niet aanhoren zelfs het viooltje streek niet over haar hart en liet mij achter – totaal verward vanochtend liet de ochtenddauw mij ook al alleen staan in de kou en toen ik de vroegste vogel mijn probleem had voorgelegd…

Er is helemaal niets echt mis, met angst en met verdriet. Met depressie af en toe. Signalen zijn het die signaleren, dat er straks iets mis kan gaan. Dat veel dierbaars al verloren is. Er is iets mis met onze illusies, dat altijd alles goed moet gaan, wanneer we gevoel ontkennen. Dat anderen zo denken moeten, zoals wij dat doorgaans doen…

oh zo mooi sta jij daar boven op een berg boven allen verheven wordt jij benijd was ik maar, zoals jij oh zo lelijk sta jij daar onder in een afgrond van alles verwijderd wat jij wil eenzaam was ik maar niet, zoals jij zoals jij…

Het is met niets te vergelijken, het blije lachje van een kind. Zo rein met klare ogen, dat jouw oog zoekt en vindt. Het valt je onverdiend ten deel. Diep in je hart daar daalt het neer. Niets kan het evenaren, ontroert je meer en meer. Geen rijkdom en geen roem zijn groter dan die lach, Dat lachje, dat als in herkenning, jouw oog ontmoeten…

Ik liep rond met een lach Deze was misschien niet waar, maar zeker daar. Tot ik plotseling niks meer zag de totale duisternis viel toch wel zwaar Ik probeerde te lopen, ook al was ik blind misschien zou er iets komen, iets waardoor ik mijn zicht weer terugvind maar het enige wat kwam was een stem een stem die ik ergens van ken Is dit weer…

Wanneer er geen fiets staat, kan ik die niet pakken als er geen slagroom is, hoef ik niet te kloppen? Wanneer er geen post is, blijft de bus leeg echter is er dan niets te betalen? Wanneer er geen beleg in huis ligt, is er niets op brood dan draait de koelkast dus voor niets? Als er geen zuurstof meer is, ik niet ademen kan heeft mijn laatste…

Hij schiep de hond om de mens te leren over gevoelens als: trouw empathie compassie tolerantie eerlijkheid sympathie over levenslust en vreugde het pijn verbijten genegenheid en het nooit sjacherijnen Hij schiep de hond te onzer ontwikkeling en wie denkt: ach dat onnozele hondeding die heeft het goed mis hij zal nooit ervaren…

Als de rust eenmaal binnentreedt; Moet je opnieuw gaan leren; Je emotie heeft gaten gekregen; Moet stap voor stap gaan defragmenteren. Dit proces gaat heel langzaam; Dus niet denken dat de Zon meteen gaat schijnen; Dat je meteen gaat lachen of gelukkig bent; Donkere wolken ineens verdwijnen. Het kan zomaar gebeuren dat je ineens…

op spijkers met koppen staan schepen voor je ogen ten onder zien gaan het einde overzien van je eigen bestaan de laatste bladzijden van een boek omslaan je afvragen wat toch de clou mag wezen en uitstellen door het gedeeltelijk te herlezen tegenover de naakte waarheid komen te staan de hoop niet laten varen ontkennen met sussende…

ik strijk over mijn hart bespannen met de meest gevoelige snaren geen elegie maar het is meer een adagio wat ik er inzie teder zonder klagen ik strijk over mijn hart en wil de wereld zachte klanken nadragen die op mogelijk zinvolle vragen en gedachten hopen antwoorden te kunnen openbaren…

Regenachtige dagen, onder de kilheid van gebreken Jouw armen de enige overbrugging die mijn verstopte geluk kan doen laten leven Verlangend gestreeld te worden tot alle onmacht en verdriet is uitgewreven Kijk ik in de vele regendruppels, de weerspiegeling van het gevoel dat was uitgebleven…

Ik hou van fietsen Niet van nietsen Ik fiets overal en Nergens naar toe Ik word niet moe Laat mij maar gaan Ik zie mijzelf Nu al weer staan In een vreemde laan Van een dorp of stad Maakt niet uit.....wat…

Moedig angstig. Angstig moedig. Niet langer hoeven vluchten. Niets meer verdringen. Wie moedig lijkt is angstig, in meer of mindere mate. Wie angst in de ogen durft kijken, is moediger dan leeuwen zijn. Is wijzer dan een uil…

Het is april en op de fiets heb ik mijn handschoenen gemist Het zijn de krokussen en hyacinten de bloemen in velerlei tinten die zeggen dat ik mij niet in het jaargetijde heb vergist De hoge huizen de torens de ijzeren hekken in de waarschuwende straten en al wat daar te gronde ging Zij die meer uitdeelden dan toebedeeld kregen…

Overal zien we je, je raaskalt er op los en het voelt als een onvrijwillige inbreuk op de persoonlijkheid van de mens die jij in het totaal niet kent of misschien juist wel en doe je dit omdat je bang van ze bent Jarenlang al ben je zo bezig met maar één doel je wilt overal gezien worden met je versluierde woorden laten zien…

Ik ben wat ik ben Precies hoe ik dat erken Ik ben impulsief Soms voelt dat lief Soms voelt dat stout Dat is maar net Hoe je dat onderbouwt…

Soms ben ik nostalgisch, gewoon even mezelf een ouderwets plaatje brengt me daar: waar ik wil zijn. Soms maakt het me weemoedig, gewoon even mezelf omdat het me brengt naar: terug in de tijd. Soms ben ik een beetje wee- en talgisch die bestaan niet eens, maar wel bij mij, als ik luister naar: Muziek van toen!…

jij zwierig zingend langs het zwerk zwevend inspirerend vogeldier ik heb je gemist waar ben je al die tijd geweest jij gaf me zo’n plezier zo klein maar met een wonderlijke levenskracht het doet me deugd je bent weer hier en met je onovertroffen mysterieuze tovermacht breng jij weer nieuw licht in mijn donkere nacht jouw spetterende…