Ik probeer dezelfde woorden te vinden om mee te praten, mee te doen Ik boots hun lach na maar die van mij lijkt altijd net te schel of net te zacht Het is alsof ik hier niet hoor Per ongeluk in het verkeerde leven gezet op de verkeerde plaats Ik lijk verdwaald De wereld die wel klopt moet zijn verstopt ik zie het tenminste niet Probeer…

Ik sleutel in gedachten aan stemmen in mijn hoofd zij verwoorden de ideeën die ik jaren heb geloofd Maar nu blijk ik veranderd wat zwart was is nu grijs gedachten moeten anders als op een verre reis Neem het me niet kwalijk, hoop dat ik niks bederf mijn hoofd niet langer kleurloos 'k kom beter uit de verf!…

ongenaakbaar geloof, politiek gedraaikont, reclame als bewijs. Allemaal etiketten die ik, zelfklevend, uit vrije wil niet wil. Ik werp niet als eerste en wil ook niet gestenigd.…

Een zachte wind waait door de zinnen die ik lezen kan zonder het te weten, intens verdriet, eenzaamheid, liefde en geluk altijd zijn er zinnen die ik lees, zonder dat zij er staan. Ik leef niet op letters, punten, komma's en uitroeptekens maar voel de waanzin die de zinnen in zich hebben soms is het slechts een feitelijke weergave even vaak…

in weerwil van het uur van de wolf ik wil weer…

Een zuchtje wind waait over de zinderende zomerdag In mijn geopende handpalmen probeer ik te vangen Jouw gedachten, zo licht als een veertje, maar zo zwaar Als de zonnehitte drukkend op mijn blote schouders De oude vlonder kraakt geërgerd onder mijn voeten Zijn doordrenkte pijlers schommelen door mijn gewicht Straks zal de textuur van de planken…

Ik schaaf aan wonden van mijzelf en fluister angst ik kan niet alles al zeg ik anders het diepe soms zo diep al lijkt het maar zo en toch? -waarvoor die angst- Mijn eerste angst overwonnen trek de pleisters weg mijn wonden zijn er niet zichtbaar voor een ieder ik glimlach ik speel -waarmee?- Nu ga ik verder met de troost dat alles…

Versteende stilte zo dichtbij Zo veraf Als er zulke mooie versteende momenten, successen Zijn als ook de historie verstild, versteend Zonder rustiek “zijn”, zonder universeel weten… Energie als verlaten straten, als verstilde dagen, als verstilde ….. ego’s…

mijn gedachten, dát ben ik en in gedichten die ik lees en die ik schrijf dáár vind je mij mijn gevoelens, dát ben ik en ook de droom waarin ik me verliezen kan is deel van mij maar mijn werk, dat ben ik niet men vraagt mij steeds naar het bekende wie mij niet zoekt, die vindt mij niet…

Als vanzelf zijn gedachten die langs mij glijden en die ik niet ken anders dan de mijne en spreken ogen in een taal die ik wel ken maar niet versta...…

Onlief, met grote ogen Onschuldig maar toch stout De duivel zou jou mogen Je hebt hem laatst getrouwd Onlief en onbetrouwbaar Geen doel of levenslot Geen normen, onaanvaardbaar Toch bid je ‘s nachts tot God Onlief en zo verdorven Je fluistert naar de maan Je bent allang gestorven Je bent reeds heengegaan Onlief is slechts…

Ik zou je willen verchromen En slijtvast plaatsen in mijn hart Doch ik verdrink, verzink in smart Aanschouw je gestalte in brons Verguld verzilver ik een flard Van mijn wens naar ons Mocht ik je ooit tegen komen Tot die tijd, tot mijn spijt Vernikkel ik in dromen…

Heel simpel Ik pimpel Mijn nacht naar morgen Verdrink de zorgen Geen zoenoffer Ik duik in mijn koffer Rechtvaardig mijn slaap Met welgemeende gaap Want, wederom Heb ik u gelezen Recht buigt krom Bewering onbewezen…

Ooit op een dag pakt zij haar biezen niet meer bang te verliezen reist zij af naar een land ver van hier om te zoeken wat zij nooit zal vinden om te leren niet langer te binden gedragen op de wind de maan als kompas voor het tij dat zich keert de deining van de golven spoelt de schelp op een strand ver van hier…

IK sta stil, alles raast IK voorbij, IK kan niks doen......niks anders dan wachten.. Alsof IK die ene steen in de woestijn ben, die tijdens een wervelstorm blijft liggen, terwijl al het zand IK voorbij waai... Ik sta stil, Een drukke menigte passeert IK, het wervelstorm gevoel overheerst IK weer, Iedereen zo druk met alles, en met zichzelf…

Een mens is maar een mens, meneer en vér van een machine. Hij is veel fijner als een veer en kan verdrietig grienen. Een mens is stil in vreemd verdriet en blij in diepe vreugde. Hij luisterlacht maar hoort en ziet hoe vaak er iets niet deugde. Een mens is maar een mens, mevrouw hij zingt en speelt en fluistert; zegt stilletjes ik hou…

een poëet treurt niet hij zweet duizend druppels lief-ver-driet hij begeert niet hij beheert duizend driften bo-na-fiet hij overvraagt niet hij schenkt klare wijnen liefje-anders-niet hij lieft niet hij biedt duizend dames smar-te-lied hij zuipt niet hij nipt aan verdwaalde flessen a-qua-vit hij deugt niet hij maakt duizend…

Je uit hier kritiek Plaatst soms een gedicht, stellig citaat Best wel chique, edoch zeg eens waar jij staat Geef jezelf gewicht, verschuil je niet achter Driek Ommedraai, ommezwaai Schrijf jezelf eens, Jerry Panday !…

Schemering verdwijnt mijn zijn in niet zijn het felle lichten van mijn hopen dimmen grotere dingen veranderen in kleinere prioriteiten veranderen tussen al dit strijd en gevecht voel ik de vrede en rust ik heb mijn doel bereikt het doel zonder bestemming…

Eerder viel ze, waarna ze constateerde “Shit ik val!” Ze viel en een moment later smakte ze neer Nu valt ze en kijkt ze om zich heen, boven haar en onder haar En ze bedenkt: “waar zal ik op aansturen, hoe wil ik landen?” Nu voelt ze ook het vallen zelf Fijne warme luchtstromen weet ze te traceren En daar leunt ze dan lekker op! Vallende is…