Een meisje gooit steentjes het water in De ochtendlucht lacht de middag door In de schaduw van bomen staan stappen De postbode is de schaduw voor Het meisje gooit water de steentjes in Een diepe zucht, de zon is in rust De schaduw wordt één groot laken dat de hele straat in een slaap kust Later, als de post z'n cijfers heeft gevonden,…

Het leven vind je in jezelf zei ooit een oude man maar klopt dat wel kijk eens om je heen…

het was toen de hemel plots stilstond niets meer bewoog geen wolk nog verder schoof geen vogel vloog het gras zweeg als vermoord geen blad bewoog zo stil dat in de gracht de grote lisdodde heeft gedacht dat de stilte de wind had omgebracht.…

De regen ruikt z'n kans De zomer sloopt zichzelf Als een dronken gokker Als een fiets die zichzelf de gracht in rijdt Kunnen we nog licht zien in een donker eind? Als een verboden dans springen spetters op land De zomer lijdt De regen ziet z'n kans de herfst te vervroegen Ik hoor zomer zwoegen De wolken zingen brand De zon verdwijnt…

de rolluiken neergelaten daarachter geeuwt de dood hij smeert een snede brood van al die kaarsen blazen al dat doven ietwat moe komt hij nu zelf stilaan aan uitblazen toe.…

Met nevels omhangen zonder zicht met niets om handen doods en dicht waart onder haar spiegelende huid het donker rond zoekt ze naar beelden van her jaagt die hun holen uit naar de barre grond waar ze hen op snelheid klopt en haar kop vervolgens traag in hun aas verstopt Onderaan de nek bloest een gierenkraag ... maar 't verheven zweven…

Een moment van geluk ligt als een diamantje te wachten en waar je ook zoekt het is altijd dichtbij met een verlangen naar nu.…

kapot gemaakt vloeiende gedachten snerpende angst scheur in een wit blad verwrongen stroom van pijn druppels verdriet warm vocht uit een koud hard beschadigd leven vol eenzaamheid schreeuw zonder geluid rode tranen over je eigen huid leeggestroomd en langzaam gaat alles wet blijft er alleen nog stilte en een litteken…

het koren golfde nooit zo blond haar ogen lachten nooit zo rond de wind speelde behaaglijk om haar mond ze bekoorde hem heel prompt maar niemand weet of het sprookje ooit buiten het koren is voltooid.…

ik zat graag in vaders’ stoel uit het kleed geklommen had ik de gehele kamer aan mijn voeten liggen een reis naar het onbereikbare vanaf grote hoogte denken als ik later groot ben ga ik meubels verplaatsen het vervaagt heb ik gemerkt het kleed werd mij te klein behang verkleurde traag en alles bleef geruisloos staan éénmaal heb ik…

Gevoelens van onmacht en liefde troost en verlorenheid oude dagboeken volgeschreven het meisje van toen Iedere week een ander als ze wilde maar ze wilde niet rust in een chaos die ze als zo prettig heeft ervaren Het meisje van toen, tien kilo lichter en wat naïever ook Maar altijd feest feest feest Ieder dag gemengde gevoelens maar…

Af en toe ruik ik het avontuur Een droom bewaarheid Zijn de kosten te duur? Ben ik nog bij de tijd? Is het offer te groot waar ik onder lijd? De deur op een kier lijkt zuur Loop ik dan weer met mijn hoofd tegen de muur? Vastklampend aan de deurknop de deur weer iets verwijd Onder gelovigen leeft een hoop De deur staat echter alleen figuurlijk…

In het ochtendlicht breek ik de droom om met jou te delen ik droom nooit zeg jij en zucht kleurige resten drijven weg in flarden ochtendgloren de dag ontvouwt zich langzaam lost de illusie op in het blauw de trappen die ik beklom tot zolderkamers vensters waaruit ik keek zo ver eindeloze einders wenkten mij ik droom nooit zeg jij…

machteloos dobbert het bootje verstopt tussen de golven worstelend met natuurgeweld wie zijn er aan boord waarom is men uit gevaren waarschuwing windkracht 10 ramptoerisme op de dijk auto's rijden af en aan slaan het spektakel gade de reddingsboot vaart uit vier vaders vrijwilligers de kapitein in de kajuit ze zoeken het ranke scheepje…

de knijpers hangen er nog steeds voor de was die is geweest…

Elke bladzijde met leegte gevuld wordt beschreven door mijn woorden. Op elke nieuwe dag brengt mijn pen het boek dichter bij het einde. Het dagboek wordt eens gesloten door het laatste woord van mijn gedachten. Maar aan mijn gedachten komt nooit een einde Elke dag is een nieuw begin om te schrijven.…

Ik zag daar aan het einder een man die niet bestond maar waar ik toch de warmte en ook de rust bij vond. Mijn blik reikte nog verder en ging de einder voorbij ik zag een onbekende wereld zonder mensen en van zorgen vrij. Maar toen ik verder wilde kijken verwonderd staand met open mond toen wist ik dat die man en onbekende wereld niet…

verzin ik zomaar doodvallen is een optie genomen, voorschot…

De zon schijnt, gisteren niet. de vogels fluiten, vannacht niet. Vandaag is nu en niet morgen, dus verder kijken heeft geen zin Leef vandaag en pluk de dag, want nu schijnt de zon. Misschien doe hij dat morgen ook maar omdat niemand dat zeker weet, geniet daarom vandaag. Pluk de dag en luister naar de vogels, ze hebben hun eigen verhaal…

ik ben op bezoek woorden worden niet gewisseld alleen gedachten…