De nacht is van mij Alleen van mij Niemand kan mij zien Op mezelf teruggeworpen In de schoot van mijn verdriet Zij is niet meer…

mijn eigen verdriet, niemand die dat ziet. van buiten ben ik een leuke spontane meid, maar er is niemand die mij begrijpt. mijn hart dat huilt, want van binnen is groot verdriet dat in mij schuilt. ik moet leren vergeven, maar dat doe je niet zo maar even. hoe kan ik iemand vergeven die mij zoveel pijn heeft gedaan, die nu gewoon…

Gesloopt zijn ze, de ankers van mijn dromen, weg is m’n geboortehuis- de schulp van mijn wezen. De rode schuur, het kippenhok, de tuin met de oude bomen. De schaduwplek waar ik s’zomers zat te lezen. Weg ook alle geuren, kornoelje, jasmijn en maggikruid. Het grintpad, en het tegelstraatje naar het fietsenhok met de stoffigvuile, scheef gebarsten…

tussen de sprieten daar in het gras een bijzonder plekje een moment dat ik je zag het laatste moment samen toen ging je onder weet dat je er nog ligt maar toch ben je verdwenen alleen dat kruisje in het gras…

Het vallen van de blaadjes zie ik met lede ogen aan regen valt samen met tranen die ik nu laat gaan alles grijs en grauw geen straaltje zon geen stukje blauw in nevelen gehuld verstrikt in m'n cocon wacht ik met geduld op een nieuw seizoen die m'n herfstblues doet verdwijnen en de zon voor mij weer zal schijnen…

Kijk naar je, hoor de klok tikken. Denk aan het verleden, het heden, aan de toeko... Voltooid verleden tijd. De klok, ook ik, wij lopen door.…

soms denkt mijn hoofd heel anders, dan wat ik in m'n hartje voel, dacht niet dat 't kon gebeuren, maar er gebeurde tóch een heleboel... jouw zwijgen heeft me kil gemaakt, dacht dat niemand dat ooit kon, heb jij me toch echt héél diep geraakt, is jouw hart soms van beton? kon je niet meer zeggen, dat je van me houd, en…

Als de zon jou niet meer kan verwarmen, wat kan ik dan in de herfst nog voor je doen schat.…

rijm omklemt het kransgebonden dennengroen asgrauwe gezichten voor opgebroken aarde opgepoetst geel koper vastgenomen om ‘t aardse te laten zinken onder geklaag van hoop en het luiden van de dodenklok ogen dragen tranensluiers bij ’t vallen in die onbekende leegte handen schudden rouwverbonden zwijgende seconden lang alleen jij blijft achter…

Treurwilg in het nauw grauw staande in de sombere nachten lachten zij vroeger of niet ziet zij nog immer het heden steden in vuur geeft haar oogkleppen zappen naar een andere tijd spijt van haar toekomstig vertrouwen rouwen wil ze slechts alleen heen naar die andere morgen zorgen voor haar alleen veen haar sappig fundament kent haar als een…

zo ver je kijkt enkel nog puin en stenen onwerkelijk is het hier en koud en grijs door God verlaten, zielenloos de prijs voor 't pijnvol heden dat ook mij laat wenen ik huil om ’t kind dat hier eens droomde vol van het leven en in een fantasie streed tegen draken met een zuivere magie dat lachte, huilde, elke angst weghoonde waar is nu…

Iets in jou is gestorven vele dagen terug Onmachtig moest ik zien gebeuren. Ergens tussen toen en nu zijn wij ons verloren.…

verdrietig zie ik hoe de deur zich sluit en niemand vraagt waarom ik wou je zoveel tonen nog van mijn gevoel, gedachten en neen, ontgoocheld ben ik niet - hoe zou ik ’t mogen zijn zelfs nu er niet meer is dan slechts een kleine spleet waardoor een streep verlangen valt naar eeuwigheid jouw mond die zwijgt en zachtjes valt een deur in…

Toe, ga maar, ik wil niet meer... wil niet meer huilen, je niet meer missen, niet meer verschuilen of blijven gissen... ik wil weer leven en echt genieten... zonder er zelf bij in te schieten, Dus ga nu maar, ga nu maar vlug, misschien verlang ik ooit naar jou terug... maar zit er nu even doorheen... het was een droom hij viel uiteen…

huilend hart een hart dat verder wil een hart dat wil leven een bezetting in m'n geest houdt me vast eenzaamheid niemand die het begrijpt niemand die het wil begrijpen confrontatie met mezelf een huilend hart geen mensen willen dromen geen gevoelens willen zien 'je zwakte zal je sterkte zijn' hoe weet niemand wanneer weet…

Berust in mijn gedachten achterwege de lange nachten van achter de coniferen mijn hoofd aan het verweren wortels in mijn ziel verstrikt als een debiel verweven in lange melancholie was ik maar als A. Jolie…

Mis je mij dan niet... als je me niet hoort of niet ziet... en mij niet voelt voel je dan ook geen verdriet? als je me niet kan kussen en niet geniet... zit er voor ons dan niets meer in het verschiet? Een leeg gevoel, een hart met pijn, en dacht dat liefde zo mooi kon zijn.... Ik had een doel, en dat was jij en heel even was…

vol verbazing, ongeloof niet wetend wat te doen niet wetend wat te zeggen zo was de situatie na zoveel jaar was jij ineens daar een half uur was de tijd en nog een sigaretje later was ik je alweer kwijt nog voel ik het verdriet 14 jaar aan tranen niemand om tegen te praten om boze blikken te besparen zo liet je mij achter weer 9…

Niet kunnen krijgen in wat je gaf Niet kunnen geloven in wat onzichtbaar was Niet kunnen denken in wat ondenkbaar was Niet kunnen vertrouwen in wat goed leek…

Zit soms wezenloos voor me uit te staren, niemand weet, hoe ik me voel... wil zo graag jou in m'n hart bewaren, maar wordt bedolven door een angstgevoel... Zit soms urenlang voor me uit te dromen, een ieder ziet, dat ik mezelf niet ben... heb jou zó diep in m'n hart genomen, dat ik eigenlijk mezelf niet meer ken... Zit soms veel…