Verkrampt, in jezelf gedoken 'Auw' Zoveel pijn diep van binnen geen idee hoe te verlaten Tranen ontbreken Huilen zonder tranen…

Een fluistering van stilte Schemering in de nacht Sterren die intens stralen Maanlicht zo zuiver zacht Het strand stil en verlaten Alleen het ruisen van de zee Zachte golfjes in de branding Nemen mijn gedachten mee..... Mijn ogen glanzen vol hoop Schemer verslagen door licht De wind waait zoute tranen Strelend over mijn gezicht De…

Een gewoonte, zomaar een gebruik. Je angsten laten varen, door een luik. Voor de laatste maal, achterom kijkend. De zon zien wegzakken, een gezicht zo onbegrijpend. Niet wetend, wat de toekomst brengen zal. Je tranen, maken een waterval. Verloren, het zicht voor eeuwig verduisterd. Enkel nog gehoor, maar niet een die luistert.…

Ik loop door mijn gedachten Tot ik bij de achterkamer ben De snijdende pijn die nooit went Hoe lang ik ook zal wachten Voorzichtig open ik de deur Mijn gezicht bedekt met tranen Mijn spiegelbeeld in alle ramen Met in mijn hart een grote scheur Ik wil zo graag even terug Naar alles wat ik ooit liefhad De voldoening in mijn hart Heel even…

Een mooie krans gevlochten van margrieten met daartussen een enkele roos, de stilte hoorbaar en allen zwegen een hele poos. Toen werd er gesproken een laatste groet een laatste woord, snikken werden geuit of stilletjes gesmoord. Hoofden bogen zich respectvol gezwegen, maar in de fluistering van de wind komen we jullie namen dikwijls…

geen dag zonder leugens gekleurd in de was gestreken, gevouwen in de plooien van je jas woorden wisselen sokken blauw, zwart of bruin dan ben je wel, dan ben je niet gestreept of geruit handen worden gewassen met doorschijnende zeep met onschuld en lucht onvergeeflijk dit keer op je tong druppelen tranen, tandpasta en schuim en…

Vloed in mijn hart Golven van verdriet Stromen met kracht Breken in mijn ziel Ontelbare druppels Zilte zoute tranen En ik kabbel voort Tot het tij zal keren…

Zoals bloemen in de bladeren bloeien hun bladeren als kronen dragen en dan door voeten vertrappeld worden zo leef ik er zijn lentes en voeten en keer op keer zal ik weer bloeien ...…

Sluit je ogen en val Volg die traan En glijd weg Op deze eeuwige pijn Voor de laatste keer Sluit je ogen en sterf Binnenin breekt je hart Een nog nooit ervaren pijn Neemt je in de macht Voor de laatste keer Sluit je ogen en voel De pijn stromen door je lichaam De gekmakende herinneringen Voor de laatste keer Open je ogen en…

Geluk is zo broos teer en breekbaar dat, als men 't al te hard vastpakt, het risico neemt dat het uit elkaar spat.…

Langzaam schept de herfst doorzichtige velden met bruinrode schaduwen lijken op slagvelden van verslagen ridders, verminkt onder verloren licht waar stormachtige bladeren knielen naast naakte winterbomen, huiverend zonder zomergewaden bidt de priester tussen stervenskoude en beroofde lichamen, ontdaan van al het bladergoud…

Gegroet - Waarom kwam ik terug? Ik was al halverwege de brug Van de Fluistermuur over de sluimerrivier, Een duwde mij al in de rug. Waarom hebben zij me niet laten gaan Naar het nachtgebied van mijn dagbestaan Door wallen van waanzin afgezet, In watten van duisternis ingebed, Overkoepeld met een stolp van kou, Waarin elk trillen bevriezen…

Verloren in de stilte. Alleenstaand, in de kou. Huilend in een hoekje Zeg ik, ik hou van jou. Te trots om eens iets liefs te zeggen. De wapens stilzwijgend neer te leggen. De kracht niet om het tij te keren. Te laat beken ik nu mijn spijt. Ik draai me nog een keertje om. Ik moet nu gaan, het is nu tijd. Waarom was ik toch zo stom? Nu…

Ik wil niet dat de bomen gaan dansen en de vogels gaan zingen van geluk. Ik wil niet dat mijn handen gaan trillen en mijn gezicht verteld wat mijn hart voelt. Ik wil niet dat mijn gedachten jou opsluiten in mijn hoofd als een lieve crimineel. Ik wil niet dat mijn hart jou met beide armen omhelst en doopt in een laagje goud. Het enige wat ik…

Ik zit hier tussen jullie maar niemand die het ziet, het vreet aan mij van binnen, mijn eigen stille verdriet. Ik kan er niet aan wennen, klinkt als een liefdeslied, het gevoel bij mij van binnen, mijn eigen stille verdriet. Mijn hart dat trekt zich samen maar jij die merkt het niet, het leeft bij mij van binnen, mijn eigen stille verdriet…

dichters componeren woorden tot stille stemmen, die deuren openen in menig hart zij raken met hun composities de pijn, die, gedragen in stilte, het leven soms verstart tranen wellen, ogen drijven in die zwijgzaam leest, die de stille stem, nu bevrijdend, eerst zo had gevreesd…

Stille tranen zie ik in je ogen recht door je masker heen niemand mag naar binnen je bent nog liever alleen Er is iets in je kapot gegaan wat ik nooit zal kunnen maken ik wil wel maar alleen jij kan dat al lijk je bang het kwijt te raken Ben je nog aan het verwerken ik wil jou al die ruimte geven dan moet je dat wel zelf willen om verder…

vanmorgen vroeg m’n vader bij mijn bed hij zei ‘jos ‘t is nu lente we gaan gauw krenten’ ‘Vader’ zei ik toen ‘fluks m’n kinderzoen Uw geliefde vogels zingen bij Uw zerk paps we bracht'n je heel teer naar 'n glazuren druiventombe St. Machutus is onze stonde je zien kan nu niet meer’…

Na de regen van gisterendag Kwamen heden vele nuances groen Dat is wat ik zag Maar het zal er niet toe doen. Slachtoffer, geraakt door een bus Fietste gewoon rechtdoor Vehikel rechtsaf, in eigen lus Er zijn geen woorden voor. Dramatiek, zelf geschapen Vreemd, dat ik hier fiets Ik ga maar slapen Ik zeg u niets.…

huilende kinderen tellen hun tranen niet verbergen keuzes in het stilste verdriet lachen als het mag oogstrelend zacht angstig in hun zijn die verscheurende kracht waarin zij dromend geluk steeds moeten delen hun lach naar jou zal ik morgen beleven…