de eeuwige andere kant ineens sta je er midden in als je wandelt in de stad over land door dorpen zoals sommigen nog doen jij en ik vermoed ik steeds minder mensen ze gaan het uit de weg dan hoeven ze niet te denken over asielzoekers het waarom van een spuit een verlaten boterbriefje de betekenis van verlatenheid alleenstaande nauwelijks…

In een grijze lucht vliegen grijze meeuwen door een druilerige regen ...het schijnt ze niet te deren... onder zich de grijze gebouwen van een doods Almere Dit alles waargenomen door de gaten van een aan stukken gereten zonnescherm ...zelfs dat is grijs...…

Wit papier dan onbeschreven, een schone lei wit krijt ons gegeven. De eerste januaridag ziedaar de geroemde dag van morgen hoe kan het anders dan beter gaan dit jaar. Toch heeft de mens reeds sinds aller tijden zich beter voorgenomen en was slechter niet te vermijden. Voorspelbaar dan deze nieuwe dagen de trieste conclusie na vele…

zoveel moois op deze wereld ik verbaas me erover als ik die beelden zie op tv luxe schepen doorklieven golven dieprode kleuren van zeilen het prachtig blauw van de zee de snelheid van het leven een vliegtuig komt los van de grond verdwijnt achter wolkenmassa's het blauwe heelal verblindt haar schoonheid stilt mijn stem een vrouw rekent…

Eenmaal geplaatst op de rotonde van het leven bepalen wij de snelheid en of wij voorrang geven. Op deze rotonde van het leven draaien wij voortdurend rond tot het moment dat wij deze verlaten, alsof ze nooit bestond.…

Er komt een dag dat wij niet meer bestaan Dat anderen de plaats van ons innemen Want niemand kan onsterfelijkheid claimen We zullen als die tijd komt, moeten gaan Hoe zal het zijn als wij er niet meer zijn? Gaat dan de mensheid toch nog eeuwen voort Of wordt ze spoedig door een gek vermoord Of door de vinding van een superbrein? En waar…

Ween niet langer, wereld Ik heb al voor u gehuild Vannacht, zonder water eerst, Later, door het wachten, toch tot tranen gezet Heb ik u in mijn koudste dromen van de ondergang gered En, eenmaal wakker geschrokken, Met verlichte glimlach de wekker gezet…

Wij wonen in niemandsland Verdreven van huis en haard Is de uittocht al eeuwen oud Op zoek naar brood en water Wonen wij in niemandsland Zoeken heil en verlossing Zijn onze geliefden verdwaald Mijn moeder, mijn zuster Mijn vader, mijn broer Wonen wij in niemandsland Knielen neer in vreemde oorden Smeken om genadebrood Wachten in…

ik wou dat ik kon schilderen met de kleuren van de wind dan kleurde ik de wereld in een vredig, warme tint dan was het leven handelbaar geen oorlog, angst, verdriet maar de wereld zit zo niet in elkaar en schilderen... dat kan ik niet…

Ach je huid is zwart en de vliegen om je mond vol droogte, jij sterft hongerpijn is overleefd wachtend het zand buigt zich over je dood Kleine arme dichter nooit wordt je groot de verkeerde wereld de foute tijd je vader bruut vermoord je moeder cru verkracht De grootste was je vast geworden maar er is geen water er is geen brood jij hebt…

Onderlaatst kwamen onderhuidse gevoelens bovengronds de wereld haten vluchten naar die veilige kant ondergronds in het donker zonder publiek of spiegels binnensmonds prevelend de bezwerende formules tot allerlaatst…

brengt helderheid bij regen zon maan in hunne schijn immer tere tederheid je ziet de wereld opgeklaard je ervaart de wankelheid als wereldkaart: de wereld weegt beweegt en wankelt zo edelachtig zie je eigenlijk zelden nooit hoe weerloos wankel de wereld waarlijk werkelijk wel niet is…

een schrijnende foto uit de krant raakt mijn gemoed ik zie de wanhoop van een kind te weinig vocht om nog een traan te kunnen laten met uitgehongerde ogen staart het naar mijn boterham vult mijn dag met schuld en schaamte…

tralies verbogen, de haat ontketend, het beest is los losgeslagen in vrijheid houdt het de wereld in vrees gevangen onschuld zoekt handen waar, steeds vaker, klauwen worden uitgestrekt pandorabel memorabel, deksels, Pandora onafgedekt, het kwaad is uitgelekt…

Hoe te spreken, waar angst de bommen gooit en haat met liefde wordt vergeleken, straten afgezet omdat de postbode was verstrooid Waar hoofddoek en tulband naar het oosten al knielend wijst, is het onze lach, die naar hen grijnst Wie wijst nu stil naar de juiste terrorist, ik noem een Blair een Bush , maar ook die Arabist; en zelfs als nu…

Zal het ooit weer worden, zal het ooit weer zijn, gadegeslagen op termijn? zal het ooit weer zien, zal ik ooit weer kijken, opnieuw starten, herhalen, en alles vergelijken? zal het zichzelf ontruimen, zal het tot inkeer komen, alle kwaad en haat weggenomen? misschien een glazen bol, bij de minste blik, op hol? zal het dan nog…

Grote trieste kinderogen kijken de wereld in ze weerspiegelen de angst van vergetenheid de eenzaamheid knaagt aan hen net als de honger verschopt en verlaten leven zij laten wij hen niet vergeten.…

Het lijden van miljoenen levens Doet mij pijn in heel mijn wezen Zonden die de mensen begaan Laten de wereld in weemoed staan Die verrotte geesten zonder hart Verziekt moraal, die goedheid tart Elke dag weer de kwaadaardige mens Stralende liefde is mijn hartenwens Ik ontvlucht uit mijn zwarte coma We zien het wel, maar ophouden ho maar…

De wereld staat op mijn tafel van glas; naar behoeven draai ik de bol met gesloten ogen. Deze aardbol is ongelogen ongeschonden, niet boordevol vervuiling, zonder effect van een broeikas. Het draaien van mijn wereld stopt zodra ik er een vinger op zal leggen en mijmer over de bestemming die ik aanwijs. Het is hier niet doordrenkt met…

In een wolk verscholen die duister is en dicht in den vreemde dolen zoekend naar het licht. Vertwijfeling in harten het speuren naar geluk verdwijnen alle smarten en niets gaat er meer stuk. De wolk zal eens verdwijnen de zon zal er weer zijn weg zijn verdriet en pijnen want dan is alles fijn.…