Nog wazig sta ik aan de rand van dromenland naar werkelijkheid. Eindeloos verzonken in de diepte van het zijn, golvend op het getij van gisteren, nu, morgen: vredig, rustig voelt elke vezel van mijn wezen Het willen blijven staan het niet verder willen gaan vasthoudend die diepe rust van een innig samen zijn... En toch…

stiller ben ik als voorheen mijn tong is lamgelegd verloren lig ik in de schaduw van jouw lijf verbaas me over gonzen in mijn oren laat jou geloven dat ik dit te boven ben sluit mijn ogen en slaap gaten in geluidloze dagen die ik vul met mijn achterdocht zodat het dragen niet zo zwaar weegt…

soms ga je af op de fluister van de wind die ruist in je hartenklop Keuzes maken je volgt de pen van hem die pretendeert geen "schrijver" te zijn en je gaat van zijn woorden houden omdat je emoties tussen de zinnen leest, ongeschreven maar hoorbaar in de fluister je noemt hem "dichter"…

wanneer bij heldere hemel licht wordt gebroken beelden als klaarblijkelijk spreken knipper dan de schijn uit de werkelijkheid laat je niet verleiden door wat slechts tijdelijk blijkt…

Boven de daken rekt een onverschillige lucht zich uit. Buiten nieuwbouwmuren gapen blokkenwijken gelaten. En hier lig ik, huisnr 6, in het rechte rijtje buren. Verscholen tussen lakens. Oren in koepels. Handen, knieën om mijn kin. Nog zo’n ochtend. Nog zo’n illusie van nieuw begin. Het huis krimpt. Minuten kruipen. Ik ben een klein…

Zet mijn woorden in een gedicht op papier. Schrijf van de zon en een blauwe hemel. Van bloemen die bloeien besproeit met tranen. Laat de vogels fluiten hoor zo graag hun lied. Schrijf van zee en golven voetstappen in het zand. Van de bomen in het bos die omsloten zijn met schors. Van liefde en verlangen diep in mezelf gevangen…

Het is vreemd jou zo ver weg te weten te weten dat de adem die wij ademen dezelfde is. Om het stilzijn te omzeilen schrijf ik er om heen. Nacht krijgt een ander zicht en de dag legt zich in de armen van talrijke schrijfkronkels. Gedachten reflekteren gesprekken met het geheugen dat liefde leven is toch is er troost want jij bent…

Wit en langzaam nog veel witter daalt er iets van boven neer, zingt van stilte, wentelt, wemelt, adem stokt en ziet plots weer hoe de mensen langzaam lopen, heel behoedzaam en alert, groeten niet of haast onmerkbaar bij de koude winterpret die de dagen vult met weemoed, - kindertijd is ver van hier - maar 't verlangen blijft in leven.…

De man is zittend op de rand van een wijk, uit haar eigen as gerezen, in een diepe kloof gegleden. Hij is daar gebleven. De wereld was voor hem, ondersteboven, als een berg of twee. “slaap je?” zuchtte vrouwlief zacht , niet genegen te vergeten of tot ijzervreterij geneigd. Daar zoende hij zijn kussen zacht en dronk hij ganzenveren…

nog eenmaal dwarrelen geletterde vlokken gelijk uitgepluisde witte watten langs schouders en dunne vaalbleke lokken bedekken mede als een hemelse manteling de lange zwarte jas met opgestikte zakken ik draag een harnas; een omhulling over stilzwijgen getrokken in gedachten, ontdaan van dynamiek en gevoelens aan ijspegels…

een woord als "stillekes" leg ik voorzichtig op een gouden schaaltje soms voelt dat uitgesproken licht als ik het optil van papier neemt het me mee als vogel op de vlucht stil, licht genoeg voor tranen liet jij mij andere, mijn lief, als lente, adem, kus…

al vallen je woorden soms zwaar ik vang ze met zachte hand toch licht op zo blijven ze heel en letters op hun plaats alleen de puntjes op de i zet ik even opnieuw stevig op hun plek…

Ik zag je slenteren langs het asfalt dat trachtte je te spiegelen in fijne vlokjes sneeuw, doch je handen waren diep verscholen in een dadeloos gebaar het leek alsof de vrucht van tijd onrijp jouw ziel vertolkte in de oude jas die jij dacht te hebben afgedaan, doch de rafels trokken diepe sporen en knoopten het kruispunt aan…

Waar is die man , waar zijn zijn zilveren haren 't is dwaasheid hij nadert me ik voel de vloed in de verte zijn golvende kruin daar komt het lastpaard dat ik mis. Ik neem de dag als dwaasheid op met de ongedekte haardos straks vat ik zijn hand van oude dromen die hij dacht te vergeten. Spoed me naar zijn wangen het hek flankeert onze…

Weinig woorden en veel zeggen is een kunst. maar jij praat, en praat.. over niets! langzamerhand word ik horend doof.…

( voor Ovidius Naso ) De dorstige bloedzuiger verstopt gevaarlijke glasscherven tussen de plooien van haar glooiende schaamlippen. Het gladde slipje van gele zijde kriebelt als duizend harige rupsen tussen haar strakke, gladgestreken benen. Glibberige holbewoners bevolken haar fantasie, hitsige centauri met kolossale fallussen tussen gespannen…

Het is een warboel in m'n kop, gedachten vloeien samen. Het lijkt een wereld, niet van mij ik kan niet mijn bestaan beamen. Misschien getracht te zoeken naar iets wat niet bestond; misten uitgegooide ankers steeds de vaste grond. Drijfzand en verharde wegen doorkruisen het bestaan. Probeer m'n hart te volgen om de juiste weg te gaan…

de eerste viool wil je graag spelen maar met steeds meer valse noten op je zang raak je bij mij de gevoelige snaar niet meer…

Als vioolsnaren vangt mijn ziel de tonen van het gedicht het jubelt,glijdend en stijgend naar onbekende hoogte. het is als een lied, waarvan de tonen de melodie maken ruimte, beweging tussen woorden baant zich een weg. naar het onbekende en raakt het hart diep…

gisteren fluisterde de wind haar woorden toe na een warme nacht vielen ze als rijpe vruchten in haar schoot de zaadjes van het goed luisteren hadden wortel geschoten juist het on uit gesprokene werd koesterbaar in de palm van hand en hart liefde straalde uit twee paar mensen ogen zo mild en zacht…