1634 resultaten.
Wat ik op de vloedlijn vond..
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 160 De noorden wind orakelt in
voorvluchtige en duistere vlagen,
het getij is haar zekerheden kwijt,
vergeten naar de bekende weg
op het strand te vragen.
Dat was de tijd dat ik de zee verstond,
dat de golven konden redetwisten rij
naar rij , stuivende koppen sloten een
nieuw verbond uit de diepten van mijn
hart, tot verspringend tij…
Stroomopwaarts ?
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 164 Aan de buitenzijde droom je niet
er is geen donker licht niets kleurt
alles daar is fictie zonder beelden
los of houvast geen tussenbeide.
Alles uit niets, komen we en we vergaan
in fantastische dromen aan de binnenkant
komt de kern van de waarheid tot stand vanuit
het zijn, stroomopwaarts tot aan de bron.
Daar ligt de kiem, het zaad,…
Niets is gelijk,
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 193 Onuitgesproken,
verstopt de wereld zich in
woorden op lippen.
Als de dromenkar
krakend voorbij komt rijden,
leeft mijn hartendief.
Als nieuwjaarswens
beschrijft hij de hemelen,
zespuntige kerkvlok.
Sneeuwklok dwarrelt
over de spiegels van de tijd
niet één staat gelijk.…
Mijn wereld vertakt zich
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 132 Lig nog begraven in de oude eeuw,
onder witte grond met zwart krijt
van hoogmoed, niet moedwillig
want op een morgen valt de eerste
voorjaarsregen en worden de etsen van
de zonden grillig op het telraam van de tijd…
Het vege lijf ?
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 142 Geef mij de schubben van het
gulden vlies, deken van visionairs,
meer onzichtbaar dan voorheen,
vooruit te lopen in de schreden
hun kwetsbaarheid, ik omgord het
zwaard van woorden als laatste
middel, waarmee ik het vege lijf
wil redden, in eigen…
De twijfelzaaier
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 131 De twijfelzaaier was met
ongebonden handen vertrokken
met zorgeloze haren zwervend
over akkers, uitgewuifd door
goudgele aren, verwaait het
stuifmeel van het rusteloze
gedachtegoed, opgebonden tot
zover de wereld reikt maar
nergens schijnt te kiemen, het
spoor is niet meer wat het lijkt.
Ik vertrouw de boodschap en de
richting…
In de huid van…
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 90 Verlaten mens, treedt
uit de schaduw van je nacht,
wat zit je nog te mijmeren
over nieuwe vragen,
er is brood, er zijn
spelen hier,loop niet
dood in een levensspoor,
de dogma’s achterna
verlangens versleten
in een schrander dier.
Het is om het even hoe je
mag heten, ik zal je
blijvend strelen, om
de onafgemaakte dromen
met je…
Sneeuw van de Mimosa
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 194 Weer moest ik wennen aan
het pulserende licht, de smaak
van sardines, aan de geuren
van de citrusvruchten, aan het
moderate stijfsel van de was
aan de gevels naast het bladders
in het retro spectrum van het
caroteen wat ik in gezichten las.
Pathetische cirkel, passioneel
tempo van de dag, striktheid
in haar ultieme beweging, wat…
Daar beneden,
netgedicht
5.0 met 4 stemmen 260 Beneden stroomt de
rivier, ver gebleven van
kunsten van de stad, de
vroege winter laat zich
klinken, neemt moeiteloos
het overtollig slib van
mijn gedachten mee op
het gevallen berkenblad
zonder te verdrinken.
De wereld die ik met name
ken, gedompeld in oeverloze
wildernissen, de ziel niet groter
dan een notendop, geboren…
Ontdaan van franje?
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 165 Op de rug van mijn geest
werd met zwarte inkt
geschreven als graffiti
op een verouderd hart en
op ongerept papier, ook
wat de prullenbak niet vrat,
ontdaan van alle franje en
een kortstondig streven had.
Nimmer bleef een
onbeschreven blad
waarmee de wereld
werd volgeklad,
onverschillig voor de dood
en voor het “zijn”,
onfeilbaarheid…
Het rijpt….?
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 315 Het sluipt naderbij,
ik leef maar door,
wacht af, wat komt,
wat nader kruipt
grijpt me naar de
keel,waarmee de
hartenklop verstomd.
De slimme dood in
eindigheid vermomd,
komt altijd na het
dagelijkse brood,
groeit liefde aan
tot aangename kost.
Als bloesemvuur
van een late jeugd
zich meldt,
versnelt de adem
van de vreugd…
Zwarte lelies
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 852 Bedek mijn ogen met zwarte lelies,
de wereld is er vol van, om in te
verdrinken als verbeelding van de
gedroomde aarde en de moederschoot
waaruit we allen zijn ontsprongen.
Hij verstond de lessen, die hem
zijn ontnomen, ze ontstonden in een
achteloos gebaar, private beweging
van gefascineerde teksten in steeds
wisselende choreografieën…
Op de vleugels van de ziel.
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 208 Wachtend op
de dageraad,
dankzij mijn
penselen
en wat streken
waterverf,
ontsluit
de intimiteit
het duister,
als rusteloos
wiel op het
deinend canvas.
Op de vleugels
van de tijd
koestert het
mijn gevangen
lichaam, gebaard
achter gouden
tralies van
de moegestreden
horizon.
Waar In de
diepste
nerven
van de…
“Als de vliezen breken… “
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 191 Vergeefs begeerde zekerheden,
beroofd van alle duurzaamheid als
er slechts één gezichtspunt is,
heeft dit geen definitief gewicht.
Van de brug afgezien wanneer
die is opgehaald, heeft dat een reden,
het herkent zich in vele vormen,
soms argeloos en naïef en stroomt
als troebel water, er is geen verleden
maar ook geen toekomst meer.…
Dromenmaker?
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 130 De hoogste piek van berusting
zal ik nooit bestijgen, ik blijf
steken onder de toppen van
herinneringen en sluipen
contouren uit de mist
van de gestreden tijd.
Peinzend tuur ik naar boven, te
ontwaken - op door vlijt en twijfel
- uitgesleten treden, op een ingeslapen
winterdag verlaat ik mij op de
dromenmaker die ik aan de gene zijne…
Lappenpop
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 70 Schilder creëert z'n
stilleven, tot de crisis hem dwingt
te eten van zijn vrucht.
*
Berk beklopt z’n bast,
draagt z’n zaden onbewust
tot een takkenlast.
*
Uit de mest van een
gevleugeld paard, vlecht het kind
vrede in een ponystaart.
*
Tot lappenpop gesneden.
met messen achter prikkeldraad,
hoop…
Ongetemd?
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 75 Ik hoorde verborgen
stemmen in de toppen,
orgelpijpen in de storm,
bespeeld en gewogen door
het ritmisch
gorgelen van het riet.
Gedirigeerd door wind en
- wat men alleen maar horen
kan - maar nimmer ziet,
laat zich foppen in het
kreunen van onstembare
instrumenten in ‘t ven
en in de grienden.
Wat voor echtelieden
als concertzaal…
Weeffouten?
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 125 Zaai de paddenstoelen in mijn
herfstig hart als ik naar
onbekende oorden reis,
verstrooi mij in de sporen van de
golven van een bloemen oceaan
en zal ontwaken voor het naderende einde,
laat mij zwarte
aarde eten indien
ik in de armen stijg
van een argeloze orkaan, die
mij aan de geparelde zwijnen voert
als aandenken wat voor…
Zonnebruid
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 255 Oh, die nieuwe lente, die
weer komen gaat, met dartel
blad te spelen in een ontloken
wind onder het uitdagend
groen, gedronken van de dauw
van het ruisend blad als
murmelende beek, elixer
van het morgengeel uit de
lissen te stelen, ook als
Helios en de maan in hun
baan zullen vertragen,
meegevoerd op de diepste
tonen van Pan’s…
Maskers van confetti
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 196 Verken mijn literair klimaat waar ik
alle energie in stak, beschrijf de tijd
van morgen in de kleuren waaraan ik
mijn geloof aan hecht, geloof in feiten
en non-fictie en met een eigen dictie
van de realiteit beschrijf,door de
ervaring evenzo onecht, perforatie
van papier door het geweten gevonnist
tot de gulzige prullenbak,
De levensloep…
Mijn profiel
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 201 De wind van de tijd is
gisteren begonnen mijn
profiel te slijpen, in het
uur van vertrek de schaduwen
van het gelaat te laten rijpen
om daarna uit te blazen.
De wind van de tijd
is vandaag begonnen het
papier van mijn gestalte…
Met of zonder franje
netgedicht
3.0 met 12 stemmen 884 Wazige beelden dwarrelen
als dromenstof door de
fluisterstille kamers , waar
alleen de ruisende kledij
van de gastvrouw ritselt als
een overspelige beek, gespreid
over de woelige lakens van het
ontwaken, stromen voetsporen
door het duister om dichterlijk
bij haar ademtocht te raken.
Het domein door duizend
geuren verleid, dringt…
Wieken van stilte.
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 157 Talloos het geluid
waar mens en macht degens kruist,
ruist de kleinste beek..
Veulens van emoties,
beslaan hun hoefslag in elk uur,
vuursteen van de tijd.
Mensen uit mythen,
verstillen dictaturen,
oneindige odyssee.
Molens malen meel
rivieren bloed uit aarde
in ondiepe beddingen.
Fossiel gelaagd steen
zover zijn stem kan dragen…
Enkels van integerheid
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 170 Vriend, gezel die meer of minder
dan een mens voor anderen toegewijd,
voor mij een minnares, tevens vermetel
kind, speels van aard, ruimhartig en
wijzer en jonger maar van dezelfde tijd.
De diepste schoonheid die ze met mij deelt
trooster om getroost te worden, verlegger
van grenzen in eigenzinnigheid een verstilde
temperament zonder rivaliteit…
Morgen ?
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 174 Inktdruppels vloeien uit op papier
tierend, vloekend en verketteren
maar laten ook met veel bravoure,
pennen juichen en triomferen,
of dat uur morgen komen zal?
Ze kunnen ook een stil verdriet
genezen, het verlies met woorden
wat je niet wilt accepteren, wat je
zo nu en dan telkens weer moet herlezen,
of dat uur morgen komen zal?…
“ Het doet er weer toe,”
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 208 Het doet er alles toe, de echo’s
van wat is geweest zich nestelen
op de juiste plaats als kwetterende
muzen in het avondrood op lichte
vleugels aan de horizon verschijnen.
In een decor van een beeldend gezicht
als een magistrale aftiteling, de omlijsting
van een ultiem gedicht - altijd onvoltooid –
een plotselinge verschijning vanachter…
Vandaag,
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 295 Vandaag is meer dan een ding
elke dag is meer dan zomaar
een dag, de handeling in de
kern voor hem die haar
schoonheid ziet, een beweging
van wie bemint, van mij en maar
ook van jouw,de trouw aan onze
dromen, een universele gedachte,
geloof me, iets anders bestaat niet.
“Today is the first day of the rest of my live”
Door omstandigheden…
Geleende tijd,
netgedicht
2.0 met 9 stemmen 291 Avond zwart, sterren helder.
Plotsklaps vormt zich de muur,
gegil van staal op staal, brekend
glas dat naar binnen is gedrukt,
in een flits staat de wereld stil,
mijn blik opzij, zij (god zij dank)
heeft niets, ze roept je bloedt, ik
voel het lopen van het hoofd
en wangen over mijn gezicht.
Een wit gelaat meldt dat
de hulpdiensten zijn…
Willoos water,
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 195 Uit de cocon en vaak
verpoppen vlinders zich
in verwijzing naar het doel
als intrede van de winterslaap.
Ik waak in een berg
van witte watten, waar
de zon door straalt en de
frisse wind mij binnenhaalt.
Als een klimmer, die zwemt naar
de top, in de zoete weelde
bovenkomt, ik ontwaak, verstomd
die de diepe nacht met mij deelde.
Uit…
De ware blues,
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 499 De tijd kon niet lang genoeg
duren, toen we zwegen en
je uit de mantel van de
zomer stapte. In de vroege
uren van de late oogst
omhulde je me met nerfdunne
zinnen, weinig afscheid om je
naargelang te minnen. Je
rilde door mijn vraag te blijven,
het laatste wat ik las was
mijn illusie in een frons.
Waar elke boom z’n wortels…