Alle inzendingen over emoties

Ik vraag het de stilte: Wie ben ik? De muren antwoorden niet. De bank, het bed, ze houden mij vast in dagen zonder richting. Ik was iemand, ooit. Een ambtenaar op weg, met een tas vol plannen, treinen die sporen trokken door een leven met structuur. Ik kende mijn naam, ik wist mijn doel. Nu draag ik alleen een echo, een waas van herinnering…

Ik ben een ziel, geen grens, geen hiërarchie, een ademtocht van oorsprong, een stroom in harmonie. Geen ziekte, geen waan, maar een weten zo stil, een fluistering die zegt: “Je bent wie je wil.” Ik heb vleugels gevoeld, ooit wijd, ooit vrij, tot ze mij werden ontnomen, ik bleef achter met pijn. Ik zag de aarde van boven, niet meer dan een bal…

Dat ik steeds wil wil begrijpen hoe en waarom iemand denkt, voelt en doet zoals hij doet, me meet, wik en weeg zou ik dit ook… Bijvoorbeeld een eiceldonatie en dat die kinderen in mijn stad wonen ze tegen kan komen, de gelijkenis zou zien. En of ik een nier zou afgeven ja, voor mijn kinderen. Maar kind van een vriendin, zou…

Ik ontwierp mij want ik bemoederde het woord zoogde de letter verschoonde het leesteken en trainde het woord zindelijk Hun zichtbaarheid was violentie hun aanblik decimeerde mijn verte hun schriftuur beletterde mijn verstomming en hun lectuur belas mij de school…

nog nat van het verven vier pas opgerichte muren onwennig zitten de emoties opgesloten tussen de muren ze waren gewend om vrijuit volledig losgeslagen zich kenbaar te maken gisteren en alle vorige dagen nu is er wat veranderd angst, woede en verdriet moeten binnen blijven naar buiten mogen ze niet ze hebben er wat op gevonden…

Mijn grote vriend de zee Neem mijn tranen met je mee Neem mijn woede naar de wolven Ze wonen in je golven Ze huilen bij nacht, bij volle maan In de ochtend laat je ze weer gaan De zon verwarmt je koele blauw Met glinsterende zilverdauw Totdat je de zon weer zakken laat Hij in jou kopje onder gaat Het vuur getemd door de kalme…

Hou me vast, geduld, ook nu we samengaan Als gaan en hurken, strelen en kapotte handen. Als je kunt zal ik mij ook vanavond kuilen Voor de nacht, en dromen, dromen dat ik slaap, En dat ik slaap door alles heen en iedereen. Als je me wekt zal ik me morgenochtend buigen, En buigen opnieuw, over mijn bord, een vrouw, het lot Dat mij aan tafel…

Je denkt veel te willen Vakantie bijvoorbeeld zoekt wat, ja! De juiste reis! Na wat rust en overdenken nee, eigenlijk wou en wil ik daar naartoe! Zoeken… gevonden! Blij! Je stelt je voor, je wikt en weegt kijkt in je agenda je ziet je pakken, welke kleren, koffer, parkeerplek, je ziet je lopen door die straatjes, gevels…

Als de wind zachtjes op mijn schouders klopt, weet ik dat jij weer eventjes bij mij bent. Een gevoel dat nooit meer stopt, zolang ik jouw naam en jij die van mij nog kent. Wij lopen dan samen verder, net zoals dat vroeger ook altijd was. Ik jouw hand vasthoudend als een beschermende herder, jij die alle wensen in mijn ogen las. Ik wens…

O, als een dier te zijn! - Een dier in de zonneschijn - Te koekeloeren, Zo ene bloem zien staan, En een beestje voorbij zien gaan, Zo lekker te loeren! En als een kind te zijn! - Een kind in de zonneschijn - Iets liefs te zingen, Zo vol van kindervreugd, En van dartele jeugd, En simpele dingen! En een wijs mens te zijn! - Een mensch…

Fluisterend in het hol van stilte, waar waarheid glipt achter verse beton-muren, daar leefde jij in schijnvrede, zacht verhuld, gehuld in geheimen van familie-fluister. De woorden die nooit mochten klinken, verweven in angst en loyaliteit, zij schoven jouw pijn in het duister— verloren, maar levend in verborgen verdriet. De stilte was een…

Onder een tafel van glas werden woorden begraven, keurig gevouwen tussen servetten en familiefoto’s waar iedereen lacht. De vrede was van porselein, glanzend, maar met haarscheuren die alleen jij zag. Elke glimlach was een voorzichtig evenwicht tussen breken en blijven staan. Ze noemden het liefde, maar het rook naar angst en het klonk…

(een poëtische beschouwing) Ze kamt haar glimlach in het ochtendlicht, strijkt kreukels glad in spiegelzacht decor, en fluistert zacht: “Kijk mij, vergeet mij niet…” maar wat ze toont, is slechts de buitenkant. Ze bouwt een huis van glanzend zelfvertoon, met woorden als behang van groot vertoon, doch in de muren schuilt de stille vrees dat…

een gedicht over het vergif van vergelijking en de kracht van zelfvertrouwen Jaloezie sluipt zacht, op pantoffels van pijn, het woont in de schaduw van wie we niet zijn. Het kijkt naar de ander, met halfdichte ogen, en fluistert: “Waarom hij wél, en ik niet bewogen?” Het kent twee gezichten, maar één zelfde stem: de één wil jouw zon, de ander…

(over het vuur dat vraagt om vorm) Woede komt niet als een vreemdeling binnen — ze klopt niet, ze stormt, ze beukt op de borstkas, brandt achter de ogen, hijgt in je keel als een woord zonder rem. Ze zegt: “Vecht terug. Schreeuw. Gooi. Verbreek.” En o, wat is het menselijk om toe te geven aan die roep. Maar niet het voelen is zonde.…

een obscuur begin van denken dat ons raakt, een hand in de nek, geeuwend tegen de planken een catastrofe van het moment die al plaatsvond, bruinrot; duizendschoon; besmetting; trefwoord; crash; alleluja; gaslek; vernuft geen haar gekrenkt dat zijn: de violen Je tegenwerping En dan, baby, dan ------------------------------…

Een verandering verleidt ons tot een innerlijke strijd, vaak tot een verlies, poëtisch uitgedrukt, als een stervende zwaan. Soms zie je het al van ver, of is er plotseling een dood moment. De schaduw bedekt dan ons lichaam met onze ledematen Alles wordt dieper naar de ziel geleid; meestal is het zij die leidt en ons onzichtbaar, maar vastberaden…

Alleen, in de lege filmzaal tussen de tapijten mijn ogen in half licht gesloten, rug en dijen stevig in de stoel op reis door de gonzende ruimte van het drukke verkeer van in- en uitvoegen in de verte en ergens glijdt er een liedje voorbij - vertrouwde emoties op afslagen zonder bestemming rondgaand in het wegennet Daarom en omdat…

Twee werelden in mij In mijn hoofd wonen werelden, die zelden in balans bestaan — een kind dat alles vreest en vlucht en een denker, eindeloos begaan. De struik wordt tot armen in de nacht, een woord tot warrelende wervelwind; en toch denk ik verder dan verwacht, zoekend: waar de zachtheid begint. Mijn blik dwaalt langs Poetin…

Zul je beloven dat je ouder wordt, ouder dan ik, omdat ik zonder jou het leven toch als tijdverlies beschouw? Een staande plant waarvan de bloem verdort? Ik blijf wel leven, dat is geen probleem: nieuwgierigheid drijft mij al jaren voort. Maar zonder jou word ik niet meer gehoord en raak ik van mijn eigen ik vervreemd. Het lijkt wat egoïstisch…

het jongetje in mij is altijd gebleven naast stil verlegen vol met fantasie bang te falen ook in de verwachting altijd overal weer waaraan hij denkt te moeten voldoen het jongetje in mij bereisd de wereld in menig avontuur nachtelijk in stilte dansend dromend van alle ondeugd die hij dan begaat met vrienden daar die hier er niet…

In een broze werkelijkheid waar niemand anders kan komen achter de doorzichtige horizon van een ongekend bestaan verzin ik hoe jouw ogen kijken: Ik heb jouw prille schoonheid getekend in alle bekentenissen van pure passie jouw fraaie naam in liefde gevonden wanneer het droomlied klinkt van liefde door volle hartstocht van een illusionair…

Veel gele blaadjes vallen al. (je moet die regel maar eens luidop lezen); Al is de zomer nog maar half voorbij dan voel en zie je herfst vooral. Toch mogen wij ons hier gelukkig prijzen want elders is het heet of valt veel regen; Het is wel zomer ook al voel je ‘t niet maar straks zal weer die tijd verrijzen. Laat ons maar zingen en ook…

Hij is het alfa bèta ritme zat het ritueel van matineuze uren van opstaan strijk en zet om hallef acht dan springt de bok met noodgang uit de veren van hun speciaal voor seniorenheren en jonge dames afgesteld matras nee, met dat ritme heeft hij 't wel gehad Zijn bedgenoot zweert bij een talenman een alfa die goed weet waar abraham de…

Is dit toeval Wat jij met mij doet Ik ben geen bal Ook geen veevoer Ik ben een ziel die is misbruikt Ik gaf je mijn hart Maar de pijn kwam eruit Toen ik zat te wachten met smart Gaf jij mij zoveel pijn erbij Het maakt mij in de war En alles wat je zei Ziekte je me af of een of andere nar Nu kies ik.voor mezelf Ik moet wel anders…

Aftands, onacceptabel, om weemoed te dragen tandenloos na jaren iedere vreugdedans voelt zich verlaten, stikstof in het afsterven elke dag een beetje het water begint te knarsetanden 't lijkt op niks méér De levensboom vallen van de eerste bladeren verweerde rimpels eerste levensjaren jeugdigheid waar ben je heen 'k voel mij zo…

Liefste het water viel met een klap op de bodem van het kanaal, de wolken werden zwart ingezwachteld, kermislui zeiden, ja het is avond. Ze gooiden draaimolens en schiettenten in de golven, ze riepen me, dat geboefte pakte me beet. Ze rolden om van de lach, eet van je suikerspin, zeiden ze, drink uit een fles, word dronken. Liefste ik…

Met een hand, de linker, linker dan de rechter die hij in de maling neemt, de rechter die de linker in z'n hemd laat staan volgt hij, in zijn naakte waarheid door het leven getekend ziende blind circe's leugenwil zonder een blik te blozen maar keert, zonder verenkleed de tovenares in het wit zijn wang toe, eerst zijn linker…

vannacht droomde ik je rug het bewegen van je armen voor de Steinbach je drie namen moeder, mevrouw, Rebecca riep ik waarom niet eenmaal je omgedraaid ----------------------------------------------- uit: 'Het Albanese wonderkind', 1991.…

Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten, En zit in 't binnenst van mijn ziel ten troon Over mij-zelf en 't al, naar rijks-geboôn Van eigen strijd en zege, uit eigen krachten. - En als een heir van donker-wilde machten Joelt aan mij op, en valt terug, gevloôn Voor 't heffen van mijn hand en heldre kroon: Ik ben een God in 't diepst…