Alle inzendingen over spijt

Geen draaideurcrimineel voor zover ik dan weet daarentegen wel iemand die de waarheid negeert bovendien hiervan zonder enige twijfel niets heeft geleerd Tijd heeft geleerd dat zij 'n comfortabele mooie stoel verdienen echt standvastig in hun leugen kabbelen zij voort op hun gedrag van bedrog & geenszins deugen Hun hersens…

Bewust worden mensen samen. Samen met al wat samen leeft. Leven wil altijd blijven leven. Daarom plant leven voort. Bewust of onbewust. Bewust worden wie leren kiezen, tussen het goede en het kwaad. Wie elkaar vertrouwen geven. Wie samen willen werken. Wie gelukkig willen zijn. Het kwaad kent iedereen. Tegenstrijdigheid ook. En haat…

Ik was aan u, gij waart aan mij, wij waren elkander voorbestemd van den beginne; nooit mocht ge in 't leven smart of weelde ervaren die niet bij mij weertrilde in ziel en zinnen! Wij zagen nooit elkaar; met wondre snaren vereende ons onbewust verborgen minne; eens kwam de stonde dat bij 't liefdrijk paren ik eeuwge rust in zaligheid zou winnen…

Hier nu   langs het lange diepe water dat ik dacht dat ik dacht dat je altijd maar dat je altijd maar hier nu   langs het lange diepe water waar achter oeverriet   achter oeverriet de zon dat ik dacht dat je altijd maar altijd dat altijd maar je ogen   je ogen en de lucht altijd maar je ogen en de lucht altijd maar rimpelend   in…

Ik denk somtijds, als ‘t avond wordt, hoe wij ‘t geluk met voeten vertraden om een nietig woord, en hoe we daarvoor boeten. Ik denk me een huizeke klein en rein met bloemen in alle hoeken, een gouden zonnestraal op de vloer, en hier en daar wat boeken. Daar midden, geurend en fleurend in, uw schoonheid, de schalke, de blonde: Och neen,…

Elke stelling verdient het gebeeldhouwd te zijn. Steeds weer ben ik aan zet, of jij - wie raakt nooit de tel kwijt - en sla. 'Voor je beurt!' 'Niet.' Ik sla je weer. Onbegrepen offer. Het spel valt in stukken uiteen. Geen partij. Als een schaap, met open ogen naar de scheerder, mug op weg naar web, de held zijn slagveld tegemoet.…

Doornig van wrok staat somber, dor en grauw De distel van mijn ziel, stug-hard als hout, En in mijm'rende zelfmarteling houdt Hij vast de verre herinn'ring, wreed en trouw, Hoe eens zijn jeugd herhaalde 't hemelblauw En 't zeeverschiet, van 't hoge duin geschouwd; En nu, verschroeid en stukgestormd en oud, Kronkelt zijn wanhoop in stek…

Vaak gaat het om spijt zonder schuld. Spijt over grote dingen. De keuze voor een verkeerde partner. Het verdriet omdat hij of zij wegging. Wat je misschien had kunnen verhinderen mocht je aandachtiger zijn geweest. Het gemis van een kind of het leed dat je ervoer wanneer het stierf. Spijt kan over alles gaan. De foute studie. Het verkeerde…

verzuilt in melancholie emoties die me de grond in trekken gevoelens die bedwelmd worden meegesleurd door de zware stroming van de zee totdat ik opgeslokt word door de fouten die we door de vingers zagen En nu als een anker om mijn enkel de dood zegeviert…

het kind was binnen de ramen een volle dag bevroren verlokken vielen wezenloos van een grauw palet toen de dag gerimpeld werd kwam het kind buiten en huilde omdat er geen sneeuw meer lag ---------------------------------------- uit: 'Het Albanese Wonderkind', 1991.…

Ik droomde en zag een vrouw die sprak en liep En als een wakende haar arbeid deed; Doch als men in de droom de dingen weet, Zo wist ik vast en zeker, dat ze sliep. En 'k vroeg mij, of ik uit een slaap zo diep En vreemd de vrouw moest wekken met een kreet? Of wachten tot een prins ze ontwaken deed, Die met een kus de slaapster wakker riep?…

'k Hoor ruisen ons moeras - zo noemden wij 't, Mijn vriend en ik - vol angstig rits'lend riet, Met, soms, een zichtbaar wieg'lende karkiet Er om eerst bos, dan heiden, vlak en wijd. Wij stookten vuurtjes, veilig, niemand ziet De blauwe rook. Over ons, dreigend, glijdt Kraaiengeroep, vreemd, wild, door de eenzaamheid. - Leeft hij nog? -…

Zo’n rug, in heel de torsie alles op zijn plaats, wervel na wervel, in het hoogste licht zo’n kont, bijna blank marsepein, de heupen welvend onder het middel een welig paar. Een moeder van haar leven nooit iets vond over haar bitterschone achterkant. (Hoe ze versteld van schaamte stond: of je haar eigen beeld had uitgetekend aan de…

voor mijn blinde buurman Hij stond daar zomaar voor het raam. Ik dacht - naar mij te staren - Ontzet trok ik de blinden strakker aan, Heb hem voor wie of wat hij was gelaten. Niet in de zon, in het teken van de koude maan Moet zijn gesternte zijn gevallen Toen het bijtend zuur hem naar de ogen greep, Hem in hem sloeg, hem dichtte in het…

Gelijk een hond die drentlend draalt en druilt om eigen vuil, beruikt met schroom'ge teugen... - Waarom uw avondlijke vreê bevuild met slijk van derf verleden, o Geheugen? Gelijk de vogel die zijn woonst beslecht met peerlen bloeds, door de eigen pluim te plukken... - Waarom, waarom uw beeltenis…

Wanneer ik sterven zal (o glimlach om de vreze en om 't begeren dat ik eindlijk sterven zou!): neem dan dit pijnlijk boek; wil deze verzen lezen waarin ik u miskenne, o vrouw. - Ik weet: gij zult er niets dan bitters ondervinden; niets dat u om de zwaart der dode ontgoochling troost: slechts 't hunkren naar de duizendvoudige beminde dat zijne…

beste vader, neem me niet kwalijk dat ik je bij het eerste bezoek zei dat ik hier een paar weken was voor wat proeven met middelen (je geloofde het niet en je was verdrietig en nog verdrietiger toen ik vertelde dat een onbekend gebleven medepatiënt mijn goeie jas had gestolen, het geld dat je meebracht ging achter slot en grendel en de rest…

Door een verspreking viel ik uit het raam. Op straat liepen gedachten te hoop, zij bogen zich over het neergedaald lichaam en zochten een gat in het hoofd. Er duwde een vraag op mijn voorhoofd, zo scherp dat mijn ogen begonnen te lopen. Ieder gezicht ging voor mij open en toonde hetzelfde verschrikkelijk woord. Ik wist dat mijn status van…

Nous n’aurons jamais plus notre âme de ce soir. HENRI BERGSON De hemel is één sterrenregen, Maar niet als in die ene nacht. Uw hoofd zo zoet tot mij genegen Maar niet als in die ene nacht. Wel kunnen onze lippen kussen, Maar niet als in die ene nacht. En ’t hartsvuur zal de lust wel blussen Maar niet als in die ene nacht. Uw ogen…

De kap buigt koud over beton En tijd hangt ingeblikt in klokken Verkrampt bewegend soms met schokken; Dit barre eiland heet station Achter een zwarte horizon Zijn alle treinen nu vertrokken Ofwel ze liggen tegen blokken Hier languit naast een leeg perron. Geen mens te zien. Het lijkt verdomd Of nooit meer iemand komen zal Nu ook het licht…

Hoe ver, hoe ver ik dit alles vind, het werd een spel, een lief gezeg van andere mensen, zó is het weg en vreemd van dat, wat nu begint, nu dat mijn leven zal gezonken zijn tot een ernst, die 't al beschreit en tot één grote innigheid van heenbeklagen gaan geslonken, en nauwelijks een flauwe lach gebleven is van medelijden…

ik dacht dat ik uniek was nu iedereen mij denkt te kennen maar ik ben er pas kreeg respect tot ze hoorde dat ik dicht toen kreeg ik kritiek ach ik speel wat met woorden dat verzin ik niet vroeger wou ik toneel spelen toen al begreep ik kunst dacht dat niemand het zou weten toch snapt niemand het dus wat zijn sommigen zo afgesloten…

Wij zijn de 2 koningskinderen en staan voor het water, uitgegraven door ons trots onbegrip en gevuld met tranen van spijt. Mijn mond zei woorden die ik niet denken kon maar mijn mond zei ze toch. De tranen vielen 1 na 1 en vormden een lawine die de rots doordrong.…

Nog blozen mijn wangen en gloeien mijn ogen En zweeft om mijn lippen de vrolijke lach. Toch zijn me een voor een alle dromen ontvlogen En weg is de hoop op een betere dag. Nog steek ik het hoofd ongedeerd in den hoge En scherts ik en juich ik bij vriendengelag. En toch zag ik iedre verwachting bedrogen, Met ieder geloof dat in ‘t binnenst mij…

Het steile jukbeen driest geslagen in 't duister van uw harenwal, uw schouders recht en fier als schragen, torpedostreng der heupen val, die heel uw warmte, ingesloten als in een schoorsteen, langs mij draagt. Wie is 't, die naar uw sterke schoot en bescheiden borst te dingen waagt? Uw warme blik zal niet verstalen, wanneer…

vergeef mij ik kon niet anders zijn dan ik in het leven ben geweest het was voor menigeen niet fijn want ik was werkelijk een beest…

'k Liet door de schouwburg onbestemd mijn blikken waren terwijl ginds de opera wegschemerde in de vert'. Bewustloos scheen mijn geest en 't bleef koud om 't hert. Dan kwaamt ge - een lichtglans - voor mijn dolend oog gevaren. En eensklaps trilde een wonder zingen op de snaren, een lang vermiste toon, die…

Er zit een dreiging in de wallen onder onze ogen en op de bedrand hebben wij onszelf met moeheid zo belogen dat er onverwacht wat aarzeling ontstaat, een nacht die liefde overslaat. Wij leggen ons - ontmaskerd als een paar - de afstand op, die egels met hun stekels prikken voor elkaar. Zo wennen wij aan een verlies dat lijkt op wat ons bij…

Weet Gij nog, moeder, hoe ik jong Schatten-verlangend u verliet? Wereld en weelde lokten, mij bedwong Uw smeken niet. Ik ging en wierf mij menig schat Van goed metaal en gave steen, Rijker dan ik in wereldstad Was er niet een. Maar schat verwervende verloor Ik morgenvrede en avondrust En wist dat niet. Leefde fel door Op…

Stem : Ik schouw de wereld an. Wat dat de wereld is, Dat weet ik al te wis God beter ‘t, door ’t verzoeken, Want ik heb daar verkeerd En meer van haar geleerd Als van de beste boeken. Want of ik schoon al las Hetgeen zo kunstig was Als goddelijk geschreven, ’t En ging ter ziel noch zin Zo nijver mij niet in Als ’t eigen zelfs beleven…