Alle inzendingen over Een lach vol regenbo

De ochtend gloorde boven het land in een oplichtende mist Zij stond stil in een graanveld vol met klaprozen Een vrolijke bries plakte damasten jurk tegen fragiele lichaam Haar zeeblauwe irissen schitterden in het licht van dageraad…

Vol van passie Begeleid door de vlammen Onderweg naar haar bron…

Kan hozend plenzen Kan gieten zonder grenzen Het meer raakt nooit vol…

Al tijden ben ik inspiratieloos. Geen woord, dat iets te zeggen heeft; geen zin, die wat verhaalt. Losse flodders en loze kreten; niets van betekenis vult hier en daar ’t papier. Mijn geest dwaalt steeds naar elders, ergens te ver van mij en deze wereld.…

't gewapend glas verdwijnt 't marmer, hard en ongenaakbaar verliest langzaamaan elke herinnering de muren bewegen onder het nieuwe gewicht van hedendaags licht en wat de tijd niet dragen kon wordt in aanwezigheid van de zon nagejaagd door de wind verhalen raken bekneld tussen puin en achterwege gebleven gesprekken 't huis maakt zich klaar…

ik adem mijn eigenwaarde in een bos waar ik de bomen met de holen van de virus voglen in de corona nevel niet kan zien en zuig mijn longen vol met 't licht de adem van zuiverheid vol van poëzie dat mij uitdrijft naar degene zonder uitzicht op genezing waar ik de kleuren van leven en hoop voor schilder om je te troosten nabij te zijn in je…

Schrompelend geel en stervend bruin zingt ritselend in de wind stijgend, dalend, krijgertje spelend achterstevoren van klinkers naar zand, opnieuw blaast een windvlaag in fluittoon door steegjes het dorre bruin krijgt een nieuwe kans, rollebolt, knispert speelt haasje-over met diep donkerpaars in vliegende vaart, duikelend, springend…

de ontevreden welvaartskneus heeft angst - humeur van likmevestje zijn métier - z’n tweet-vervuiling braakt een heilloos ‘nee’ hij líjdt en leidt; zijn kwelzucht duurt het langst gedachten kloppen in zijn brein: parbleu, kom op, breek áf die ongein, nomdedieu!…

vertrouwd waren de letters haar naam een lach op de dag ogen die kleuren beloven rond gouden bergen vol intens verdriet het carpe diem is altijd haar seizoen geweest vol liefde en feest samen hebben we uren vol tranen kunnen sparen voor dagen vol zomer en zon waar het bestaan zich eindeloos koesterde in een…

Ik heb meer vooral veel zin in jou als zingeving om zin te geven iedere dag een lach vol goede zin op te staan zingend swingend vol zin!…

Alweer een nieuwe morgen, ontwaken met veel pijn, in klaterende lach verborgen, omdat ik niet bij je kan zijn. Alweer een nieuwe dag ontwaken zonder jou, dus grijs en achter die lach, alleen maar denken hoe ik van je hou.…

een tuin vol bloemen zonverlicht zoemt gevleugelte en wij lachen de dag voorbij ik zorgzaam jij huisje, boompje, beestje en dan verlies jij jezelf in sekte onzeker lever jij je over aan een gekregen beeld een tuin vol bloemen gebroken lach jij smeet mij aan diggelen kleurrijk, dat dan weer wel…

Mooie ogen Mysterieuze lach Je kijkt vol, in de lens Rechte rug Zelfbewust Hoorde je maar, bij mij…

Ze nam voor lief wat mensen dachten Ze had lief wat haar liet lachen En vol ongeloof hield men simpelweg van haar.…

Mam, mag de hond even bij jou, hij moet naar de trimster dus dat doen we natuurlijk, gauw. Wanneer de kleinzoons horen dat het beessie komt, willen ze ook hun moeder verzet snel het schema en de knullen komen na de gebruikelijke knuffelbeurt, de riem pakken dan is de hond aan de beurt. Een kort bezoekje, volwassenen aan de thee de jongens…

Riante woningen van VVD’ers, met stalen hekken rond het struikgewas, het eindeloze Westlandtuindersglas, het megastallenrijk van BBB’ers …. Daar stelt men zich niet open uiteraard voor vluchtelingen zonder huis en haard.…

NU zo dierbaar NU vol rijkdom NU in een korrelzand NU in een lach, een traan NU is het volle bestaan NU is dat ik leef NU is dat ik geef NU is U, alleen U Ik dank U…

in het zoeken naar toekomst laat zij tranen ogen vol angst ontsieren haar lach waar zij staart naar zichzelf in het toekomstbeeld haar vaalgrijs geworden jeugdigheid hervindt zij de blik die ooit kon bekoren even die lach het beeld verloren…

Zoete verkwikking in de strijd, koele omhelzing in de hitte, vreugde en vrede te midden het gewoel. Tedere blik uit de verte, zachte muziek op de achtergrond, geborgenheid zoals in het begin. Aandrang tot het goede, moed tot herbeginnen, zalving tot sterkte en vertrouwen. Geest die alles leidt, oorsprong en verwachting, wijkende horizon…

elkaar er doorgegeven de eigen kamer of hoek is niet vanzelfsprekend zij vinden ontspanning in met elkaar samenzijn een huis vol kinderen is een huis vol liefde geeft ieder aandacht op een eigen moment een huis vol kinderen kent ruzie ook en strijd die altijd wordt gesust met grote gezelligheid waar liefde leidraad is lachen…

Toekomst bloem, vol ontzag, in bellenblaas, de pseudo-lach, Poreus en kaal, dit houten paneel, een gedroomde doos, mijn luchtkasteel.…

Een boekje vol met leuke prenten kijken, lachen en lezen samen met woorden spelen ze zouden niets liever willen wensen!…

Het kraken van treden in spanning van nacht donker zijn schaduw lugubere lach strekken van vingers klauwen vol kracht stinkende adem de haat alweer volbracht Arm wezen vreest nimmer in werelden vol pracht…

De wereld is vol monden; ze praten, lachen, eten, Maar jij bent daar niet bij. Er gaapt een afgrond vol vrieskou tussen jou en mij.…

ze lag wat te spartelen als fulltime baby maar opeens kruipt ze naar alle stopcontacten dan naar stapels papier heeft ze haar mond vol van kijkt ze naar mij met haar mond vol papier en ze lacht en ik lach en haal alles uit haar mond mijn hart stond bijna stil…

Met een buik vol lachende tranen is de clown weer eenzaam in zijn droom bevrijd van de schmink van zijn ziel en is het circus het kerkhof waar zijn publiek hem in de stilte weer de aandacht geeft en laat lachen zoals hij droomt…

Het lachen was voor hem een serieuze zaak Waarvan hij goed de ernst inzag Dus nooit, nee nooit een schaterlach Want lachen is een diep sociaal–emotioneel beleven Dat lachen voor je lol, die pret Dat doe je beslist niet zo maar even Een glimlach om de mond was al een uiting van zijn innerlijke pret Maar deze zonder argumentatie in een schaterlach…

Nooit meer een kus,nooit meer haar lach, alles gaat terug naar die ene dag. Als verdoofd probeer ik te accepteren, dat ik het zonder haar moet proberen. Ik sleep me elke dag voort, denkend aan elk klein woord, wat zij tegen mij heeft gezegd, de ruzie's die we hebben bijgelegd.…

Dromend loop hij door de regen Druppels vallen op zijn hoofd Maar in zijn hoofd zijn het zonnestralen Die over zijn huid glijden richting aarde Als hij droomt van haar Is de grootste storm maar een bui Kletsnat loopt hij door met een grote lach op zijn gezicht Want zodadelijk is hij bij haar…

komt er een dag die ik kan beginnen met een lach waarop ik huil van geluk en bij mezelf denk gelukkig ben ik nog niet stuk zal deze dag voor mij nog komen waarop ik blijdschap vind tussen de bomen komt er nog wel een dag die ik kan beginnen met een lach…